WAAR IS DEN TIJD?

Nee, dit is geen extreem nostalgische post. Ik vraag het mij gewoon oprecht af: waar gaat al mijn tijd naartoe, waar is hij? We zijn alweer juli, hadden we niet nog maar net nieuwjaar gevierd? Juli, dat betekent dat mijn kind haar eerste verjaardag viert. Wát? Mijn lichaam voelt nog maar net gerecupereerd aan en er hangt nog veel iets te slap naar mijn goesting.

Eén jaar, man. Dat wil zeggen dat ook ik weer een jaar ouder ben geworden. Bijna 30 dus. En toch nog altijd misnoegd in mijn kop wanneer iemand mij aanspreekt met ‘mevrouw’.  Ik betrap mezelf er ook op dat mijn tijdsrekening gaten vertoond: ik lijk een aantal maanden te missen, is het echt al winter geweest, ik heb dat precies gemist?  Is het schooljaar echt al gedaan? En ook al is het net zomer: september lonkt ook al... De ene moment zegt ge: “ah ja, da’s nog wel efkes” en vervolgens is datgene waar je zo lang naartoe leefde alweer voorbij. Misschien zitten die verbouwingen en het ‘geleefd worden’ tijdens die periode er voor iets tussen, maar het gaat sinds enige tijd te snel. Is dat iets inherent aan volwassen zijn? Afspreken met vrienden en van “we moeten dit echt vaker doen” doen en vaker blijkt dan gewoon 2 keer per jaar te zijn want ja ge weet wel: werk en kinderen en reizen en ziek/moe zijn en geen tijd hebben.

Ik probeer er op deze blogpost na wel niet te veel bij stil te staan. Ik ben een moeder nu, het ís een feit dat ik geen 22 meer ben. En tijd bracht mij ook veel in de plaats. Het besef dat ik ben wie ik ben en dat ik zo goed mogelijk mijn eigen leven moet probeeen leiden. Eten, drinken, doen en laten wat ik wil. Zoveel meer weten dan in den tijd. Zoveel meer tijd (ha!) maken voor dingen die er voor mij echt toe doen.  Zo veel plannen maken en die effectief uitvoeren omdat de middelen er zijn, niet alleen maar dromen. Zo vaak beseffen wat voor een chansaard ik ben, om tijd te hebben en te maken voor mijn geliefden, om de tijd te kunnen vastleggen in mooie momenten zoals eerste verjaardagsfeestjes in onze tuin, om vrienden en familie te hebben die graag tijd maken om tijd met ons te spenderen, om hier efkes stil bij te kunnen staan. Alleen spijtig dat de tijd dat niet kan...