BRAT

Nooit een grote Charli XCX fan geweest (en ik ben nog altijd niet gediend met het feit dat haar ‘Speed Drive’ van op de Barbie soundtrack eigenlijk gewoon een kopie is van ‘Corbastyle’ van Robyn), maar iets triggerde mij om haar nieuwe album te luisteren. Het online rumoer en deze TikTok van Julia Fox trokken mij over de streep om de wondermooie track ‘The girl, so confusing version with lorde’ op te zetten: een nummer waarin de twee popsterren het ‘bijleggen’ terwijl ze op de meest rauwe, eerlijke manier hun onzekerheden en rivaliteit delen. Ze verwoorden zo schoon hoe ze denken dat de ander over hen denkt en ik besefte tijdens het luisteren nog een keer dat dit écht iets typisch vrouwelijk is: het elkaar zien als competitie.

“Yeah, I don’t know if you like me
Sometimes I think you might hate me
Sometimes I think I might hate you
Maybe you just wanna be me”

— The girl, so confusing version with lorde

Om het met de woorden van Chimamanda Ngozi Adichi te zeggen: "The world often pits women against each other." En dit lied doet iets met mij (yep, i cried), net zoals Julia doet het mij houden van elke vrouw waar ik ooit al ruzie mee gehad heb. Ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden dan deze comment:

We leven in de era van peak girlhood en ik kan niet contenter zijn dat we via muziek en film en kunst zoveel verhalen van vrouwelijke rolmodellen horen. Vrouwen die zoveel kanten van hun girlhood laten zien, en dan vooral het eerlijke, het lelijke, het onzegbare, het stoute. Ik denk aan Ali Wong die in BEEF een onhebbelijke rijke vrouw speelt en zoveel female clichés roast, aan Billie Eilish die haar liefde voor vrouwen op de zaligste manier bezingt, aan Fleabag, aan Chappell Roan, aan The Last Dinner Party, Wetleg, Billy Nomates, Promising Young Woman. Dat we meer zijn dan moeders of sekssymbolen of frêle schoo heden die beter hun mond houden, dat er zoveel vrouwen zijn die eerlijk zijn over zoveel universele dingen, ik word daar oprecht emotioneel van. Dat mijn dochters mogen opgroeien in een wereld waarin meisjes vanalles terug claimen, maakt mij extreem blij.

Maar dus nog efkes over BRAT en de genialiteit van dat album en waarom ik het duss op repeat heb staan dezer dagen. In ‘Rewind’ wil ze terugkeren naar een tijd voordat haar onzekerheden haar hoofd overnamen, de lyrics zullen menigeen welbekend in de oren klinken (they hit home hard here). Een extra dansbaar nummer dat mij daarenboven ook terugkatapulteert naar de songs van Uffie, zalig extra nostalgisch toets’ke.

En dan is er een nummer dat gaat over het al dan niet moeder worden, iets waar veel vrouwen van potentieel kinderbarende leeftijd die het nog niet weten zich wellicht in kunnen herkennen. Ook hier: zo blij dat wij in een tijdperk leven waarin die stemmen luid klinken, waarin kinderen niet vanzelfsprekend zijn of worden geprotretteerd als het enige doel in ‘t leven (van een vrouw). Ik ben zo trots op de girlies die het moederschap als hoogste goed in vraag stellen, die daar liedjes over maken en die toegeven hoe verscheurend het is of kan zijn.

Ver moest ik ook niet zoeken om te beseffen waarom ik deze plaat zò goed vind klinken. Deze Pitchfork review heeft het over basically al mijn idolen uit de indie sleaze periode: de gehele Ed Banger stal (Uffie, DJ Mehdi, Justice), Daft Punk, Boysnoize, Gesaffelstein, Peaches… Prachtig dat dit album mij nostalgisch maakt naar clubbing days/night met mijn lief én mij gelukkig maakt om net in deze tijden te leven.