LIEFSTE NMBS
Er moet mij iets van het hart. Ik woon in het Waasland en werk in onze hoofdstad. Een leuke job die ik na 11 jaar nog altijd graag doe, waar ik ruimte krijg om naast werknemer ook moeder en leuke vriendin/zus/partner/dochter te zijn. Met een pendeltraject dat ik altijd zonder morren heb afgelegd. Omdat ik boeken kan lezen, sudoku’s kan invullen en alvast wat mails kan beantwoorden. Omdat ik in de coronaperiode merkte hoeveel ik had aan die 2 uren die ik dagelijks in jullie treinen doorbracht (me-time, goud voor een vers moederke!) Omdat de trein zoals jullie zeggen altijd een beetje reizen is. Mijn reis doet geen exotische bestemmingen aan, maar ik nam altijd genoegen met het minder exotische Dendermonde. Ik weet niet welke soort avontuurlijke reizen jullie in gedachten hadden toen jullie een dikke maand geleden de nieuwe dienstregeling invoerden en mijn traject in twee knipten, maar de sardientjes-in-een-blik migratie van spoor 9 naar 1 in het eerdergenoemde station is niet het soort reis waar ik warm van word. Als je tijdens die reis dan ook nog eens doodleuk je aansluitende trein van de planning ziet verdwijnen en zelfs de treinbegeleiders van toeten of blazen weten (en dat dus zelfs niet kùnnen aankondigen), dan kan ik dat niet anders benoemen als leedvermaak.
Ik hoor dat die nieuwe dienstregeling er moest komen omdat er een toffe trein tussen Nederland en België is gekomen, eentje waar bijna niemand zou opzitten of waar alleszins nog véél plaats op zou zijn. Plaats die de mensen die samen met mij stranden in het exotische Dendermonde maar al te graag zouden hebben. Wij, de onfortuinlijke overstappers in de konijnenpijp van Dendermonde (aldus TreinTramBus in mijn DM’s), lachen daar eens goed mee, terwijl we daar staan te verkleumen onder die mistroostige fietsenstalling, zonder deftige droge zitplaats die we zoeken als we daar een uur moeten wachten op de volgende trein. Ahja, want dat stationsgebouw is al lang aan vernieuwing toe en is gesloten omdat het wacht op een renovatie die zogezegd al aan de gang zou moeten zijn. Chique renovaties: ja, deftige dienstverlening: naaaah. Opnieuw: ik ruik daar precies wat leedvermaak.
En ik lees in de pers dat jullie telkens "Enige oplossing is meer investeren in spoornet" blijven herhalen. Wel! Misschien moet ge dan geen toparchitecten aanstellen om uw stations van ’t derde knoopsgat (kuch Bergen kuch) te renoveren, maar u gewoon concentreren op de sporen (en zo de mooie retro gebouwen in ere laten?) Dat zal wellicht ook helpen wanneer het weer eens sneeuwt of stormt (’t is België, dat durft al eens voor te vallen), om ook dàn veilig en op tijd thuis te geraken.
Afijn, veilig en op tijd thuis geraken, daar ging dit dus over. Iedereen die al eens het fijne station Dendermonde heeft mogen bewonderen, met zijn smalle, natte gangen en glibberige trappen waar ge moet vrezen voor uw benen, weet dat die veiligheid niet gegarandeerd is. En het ‘op tijd’ stuk is al helemaal een lachertje, er is basically altijd miserie sinds ons pendeltraject een overstap heeft in Dendermonde (terwijl we er voorheen dus enkel 10 minuten stilstonden en in dezelfde trein konden blijven zitten).
Toen ik vorige week huiswaarts probeerde te keren, zakte de moed mij in de schoenen en postte ik iets op Instagram, waarop de verhalen bleven komen in mijn DM’s. De stakkers met Sint-Niklaas als bestemming kruipen met de moed der wanhoop op een overvolle bus richting hun eindbestemming, De Lijn heeft er op die manier nog iets aan, zeker? Ik kon die bus niet nemen en was al sinds ik mijn aansluiting van de app had zien verdwijnen aan ‘t bleiten. Die app, die zit trouwens wel strak ineen, applaus daarvoor, die houdt mij tenminste wél deftig op de hoogte, ook al is het met nieuws dat ik niet wil horen. Wat dus niet kan gezegd worden van de onwetende treinbegeleider die ik had aangesproken, ook voor die mensen moet dat toch niet plezant zijn? Maar dus, die tranen. Die kwamen er omdat ik nogal emotioneel ben en graag mijn kinderen in bed steek en niet graag plannen afzeg omdat ik niet op jullie kan rekenen. Ik las in dit artikel het woord wanhoop en dat dekt de lading wel.
Verschillende opties passeerden die avond de revue, daar onder die grijze fietsenstalling, wachtend op de vriendin die als reddende engel mij zou komen ophalen (bless her, iedereen weet dat Dendermonde met de auto òòk gene cadeau is). Stoppen met mijn job? Gewoon omdat ik niet deftig thuisgeraak? Elke dag in m’n auto kruipen en dààr dan horendol van worden en mij blauw aan betalen? Mezelf in brand steken bij wijze van protestactie? Ge doet mij wat aan, want ik ben écht wanhopig. Mind you: ik schrijf dit tijdens mijn ochtendrit, die altijd vlot verloopt, maar ik hou nu mijn hart al vast voor vanavond en hoop telkens weer dat ik mijn gezin in iets of wat relaxte toestand nog kan zien. En daar heb ik dus 11 jaar geen last van gehad. Ik denk dat ik nu beter begrijp hoe toxische relaties ineen zitten, want ik heb u nodig maar ge maakte het mij verdomd moeilijk en ge ziet mij niet even graag als ik u. Nooit gedacht dat een openbare dienstverlener mij zo’n inzichten zou geven…
Ik stuur dit gezwets alvast door naar ictreinwaas@gmail.com (zie hier en hier) en ik nodig mensen op mijn traject uit om hetzelfde te doen. Zo kunnen we misschien, bij de evaluatie van de nieuwe dienstregeling in maart, een verschil maken.
Aan iedereen die te lijden heeft onder de nieuwe dienstregeling (want ik weet dat er op andere trajecten ook veel miserie is bijgekomen): courage!