RECULER POUR MIEUX SAUTER
Lander en ik hebben er een tiendaagse zonder kinderen opzitten. En vooraleer ge verder leest, wil ik een disclaimer droppen: ik weet dat uw kinderen (moeten) missen voor sommige mensen geen deugd maar een vloek is, omwille van situaties waar ge niet altijd zelf voor gekozen hebt. Maar dit is mijn ervaring en ik schrijf dit op omdat ik het wil onthouden. De kinderen beleefden een onvergetelijke vakantie met hun nana, het soort waar ik als kind van droomde. En wij zijn opgeladen, dankzij een tijdelijk kindvrij, volwassen leven. We hebben een glimp opgevangen van een ander leven, eentje waarin het mogelijk is om spontaan op café te gaan of vrienden te bezoeken of te mijmeren voor het winkelraam van de winkel waar ze wandelstokken verkopen over welk model en print we zouden kiezen mocht onze tijd voor een wandelstok gekomen zijn. Een leven waarin het huis minder rap vuil wordt en waarin ge al snel uw dagen vult met alleen maar werken. Een leven waarin de kat veel meer aandacht krijgt dan diegene die haar nu doorgaans maar te beurt valt, maar waarin ze duidelijk ook denkt dat we opportunisten zijn die alleen nog naar huis komen om te slapen. Een leven waarin dat slapen heel serieus genomen werd en we dat zelfs eens tot half drie deden (Gentse Feesten, u weet wel).
Dat we ze tien dagen kunnen missen en op die manier tijd konden maken voor mekaar is een luxe, dat beseffen we. Dat de voorlopig zwaarste jaren van ons leven achter de rug zijn (dare I say it?) en dat we die samen overleefd hebben, is een geschenk. Maar dat we niet weten wie we zouden zijn zonder die tijden, is ook een feit. We maakten kennis met een minder vermoeide en minder snel verouderdende versie van onszelf, maar vroegen ons ook af hoe we onze dagen zouden vullen, aan wie onze harten zouden toebehoren als de voorbije 7 jaar kinderloos waren geweest. Het hoofd heeft blijkbaar tijd om af te glijden naar dat soort gedachten wanneer het niet 70 keer per dag wordt gestoord met een “mamaaaaa” of “ik heb honger”.
Maar op dag drie was er al sprake van een gat ter grootte van 2 kindjes van 5 en bijna 7, een vreemde leegte, een soortement gebrek aan doem, een gemis van rommel in de living en van mini mensen die om het half uur naar beneden komen in alweer een nieuwe outfit. Mini mensjes die met gemak 10 dagen van huis weg kunnen zijn, die niet meer omkijken naar hun ouders wanneer die vertrekken op datenight en de babysit gearriveerd is, want die heeft wél nog energie om knutselwerkjes te maken of een spelletje te spelen. Meisjes die steeds meer van zichzelf laten zien, die tonen dat ze meisjes van de wereld zijn. Die ons zoveel leren, door te zijn wie ze zijn, door ons los te kunnen laten en wij hen. En da’s dus exact wat we deden: elkaar efkes loslaten om daarna een betere versie van onszelf te kunnen zijn, reculer pour mieux sauter, betere ouders, betere partners.
(Mede) daardoor worden onze zomers elk jaar makkelijker (mijn planningsdrang die in februari start is daarin voor mij een zegen, en mijn mama die voor hen een thuis is ook). Wij vinden er kleine stukjes van onszelf in terug, maar zouden ook nooit meer heel zijn zonder die 2…
