VAKANTIE(SCHULD)GEVOEL

Deze week kwamen wij in 't holst van de nacht terug thuis van vakantie, 't was zo niet gepland, maar 't was nodig. Mijn schuldgevoel als moeder was nog nooit zo hoog. We hadden een leuke reis, daar niet van, maar ik kwam mezelf even tegen en moest een aantal dingen herorganiseren in mijn hoofd. Lucy had alweer 4 dagen aan een stuk diarree, terwijl ze dat nog maar een dikke week geleden ook net een week had gehad: oranje/gele smurrie, en veel ervan. Dat de pamper soms overliep en ons bed al gezegend was met enkele streepjes van die smurrie hielp ook niet. Zieke baby op reis: 1 trapje omhoog op de schuldgevoelladder. Ook moeder voelde zich niet top in de maag/darmregio, domper op sfeer en gezelligheid: check. Italië is prachtig en fantastisch op vlak van eten, maar Olvaritjes en variëteit in baby-eten kennen ze daar blijkbaar niet. Al die kleine Italiano's worden wellicht gekweekt met zongerijpte tomaten en versgedraaide pasta van hun nona's, dus wij zaten met de handen in het haar om haar te voeden. Uiteraard had ik niet genoeg potjes uit België mee en uiteraard had ik ook de Babycook niet mee om zelf eten te maken en/of te blenden. De belabberde toestand van haar ingewanden werd dus niet vooruit geholpen met het feit dat ze niet goed at of kon eten en dus meer melk dronk (wat geen goeie combo is met diarree). En wie niet goed kan eten, kan ook niet goed slapen, dus verstoord eet- en slaapritme: check. Voelt ge mij de trapkes op de ladder omhoog gaan? Tel daar ook nog eens tandjes bij en het feit dat Italië vergeven zit van muggen die uw benen overdag levend opfretten en ge kunt u voorstellen dat ons humeur soms serieus onder 0 zakte. Dus besloten we 2 dagen voor ons gepland vertrek naar huis te trekken. Gelukkig hadden we de vrijheid van onze eigen auto bij te hebben. We vertrokken 's avonds en reden 's nachts om in 1 ruk te kunnen doorrijden tot thuis en zodat Lucy zou kunnen slapen tijdens de rit, wat ze deed maar uiteraard niet de volledige rit.

Wat een tour de force, op reis gaan met kinderen, wauw. De rust die over mij heen kwam toen ik de deur van ons huis opendeed om half vijf 's nachts was een verademing. Het lijkt allemaal zo simpel van buitenaf, en wij zijn dan nog niet de meest bezorgde of 'ik moet op alles voorbereid zijn'-ouders, maar godverdomme wat is het lastig. There, I said it. En ik weet dat ik niet te klagen heb, ik kàn op vakantie gaan, ja. Maar dit is mijn plek om te ranten en dat doe ik bijna nooit. En zoals gezegd: ik schrijf voornamelijk omdat ik wil onthouden hoe ik mij op een bepaald moment voel, daar hoort de minder fraaie kant van het ouderschap ook bij. Dus nu blijf ik even thuis, waardeer ik de 4 muren en het dak boven mijn hoofd en sta ik versteld van het gemak waarmee Lucy haar ritme en eetlust terug vond. De diaree blijft een probleem, maar we zaten 6 uur nadat we thuis waren al bij de kinderarts, kwestie van dat schuldgevoel meteen ook te kunnen doen zakken. Thuis gaat het mij precies ook beter af om met het ouderlijke schuldgevoel om te gaan, want hoewel moeder en vader deze week nog genieten van hun ouderschapsverlof, gaat Lucy de rest van de week naar de crèche. Het kind geniet duidelijk van structuur en routine en die plek kan haar die dingen het beste bieden op dit moment, terwijl wij onze draai terugvinden thuis en ons mentaal voorbereiden op terug gaan werken volgende week. Ouderschapsverlof mag gerust ook dienen om mentaal te rusten, toch? En met dat respijtdagensysteem betalen we toch sowieso de crèche, of ze nu gaat of niet. Dus ja: op dat vlak heb ik dan weer minder moeite met dat schuldgevoel. Begrijpe wie begrijpen kan.