DE LAATSTE KLEUTERVERJAARDAG
“Ben ik nog een kleuter of ben ik al een gewoon kindje?” vraagt ze ons met de nieuwgierigheid die haar zo typeert. Zij die over een paar dagen zes wordt, haar boekentas en pennenzak voor het eerste leerjaar al heeft klaarstaan en de grote vakantie best wel zou kunnen skippen, zij die een nogal betweterig kantje heeft, zij die vandaag overenthousiast was om haar vriendinnen over de vloer te krijgen voor een feestje.
Want zo gaat dat als ge zes wordt: ge schrijft uitnodigingen en uw maten komen af (niet echt veel als ge in de zomervakantie verjaart, want er is veel volk op reis, maar bon, dat speelde ook wel wat in ons voordeel). Ze komen af en ge gaat ermee naar de cinema, waar ge de grootste pak popcorn koopt en deelt, eenmaal terug thuis worden de gewone kleren ingeruild voor prinsessenjurken en wordt er unicorntaart gegeten (ligt altijd in de frigo bij de AH, gasten) en geknutseld. Dat laatste deden we met Funify: op maat gemaakte knutseldozen in verschillende thema’s die aan huis geleverd worden met alle materiaal (ja, zelfs scharen en lijm!) en een handleiding erin. Ideaal voor luie/inspiratieloze ouders die willen scoren. Dat knutselen gaat voor een zesjarige al redelijk goed, dus ook voor de organiserende volwassenen is dat een moment van bijna bliss. Een muziekske derbij (Lily Allen is hier altijd een topper, goeie tunes voor de kinders die de lyrics nog ni verstaan) en ‘t is af.
Geen fancy ballonnen of megazot gedekte tafel of honderd cadeaus. Ik hecht weinig belang aan een schoon plaatje, gebruik liever de borden die ik heb in plaats van een fancy kartonnen exemplaar in een bepaald thema én ik heb er simpelweg de energie niet voor, ik steek die liever in interactie met het gezelschap. Die kroost van ons kijkt ook het meest uit naar dat samenzijn en niet naar de pakjes (Lucy spreekt daar zelfs niet over, misschien heeft dit er iets mee te maken?) No shame als die dingen u en/of uw kinders wél gelukkig maken hè! Ik ben gewoon keiblij dat de vibes primeren, dat we in dit schijtweer een leuke film konden kijken in de bioscoop (en dat we een auto hebben waar de hele meute inpaste) en dat de unicorntaart geen stukken van mensen kost.
Deze keer had ik dus een programma, maar toen de benjamin eerder dit jaar 4 werd, hielden we gewoon thuis een feestje: taart, verkleden en spelen met het speelgoed dat hier met hopen ligt. Ah, en ik haalde mijn beste grimetalent boven (redelijk basic, maar blijkt dat vierjarigen daar niet zo kritisch over zijn), en dat was genoeg. Kinders vinden spelen op een ander al zodanig fantastisch dat dat bijna niet meer moet zijn. En dat wilde ik dus gewoon even ter herinnering zeggen, voor moest ge aan het stressen zijn over het volgende feest van uw kleuter. Want verder reikt mijn ervaring natuurlijk niet. Maar zeg het mij gerust: hoe is dat zo’n verjaardagsfeest voor ‘gewone kindjes’? (lees, in Lucy-termen: ex-kleuters)
