EEN SOORT VAN WINTERSLAAP
Vorige zomer groeide het idee dat ik ademruimte nodig had, een pauzeknop wilde indrukken. Het vele thuiswerken zorgde ervoor dat ik in mijn huis alleen maar to-do’s zag. To-do’s waarvoor ik de tijd, energie en/of mentale ruimte niet kon vinden. Dingen die op zich geen loodzware taak vormen of heel veel tijd innemen, maar wel zaken waar je je moet 'aan zetten’. Dingen die na een lange werkdag niet meer haalbaar zijn, want in de zetel liggen is aanlokkelijker (duh). Dingen die niet in het weekend gedaan werden, want dan zijn de kinderen thuis en wanneer zij er zijn wil ik samen leuke dingen doen en aanwezig zijn. Dus die plinten vol stof, uitpuilende kasten en onuitgepakte dozen (we verhuisden meer dan 5,5 jaar geleden) bleven een doorn in het oog.
Toen ik na de bevalling van Lio met ‘moederschapsrust’ was, lukte het me niet om te rusten. Ik had twee kleine kinderen, voelde me constant schuldig (omdat ik teveel of net te weinig deed) en zag op mijn Google Calendar alleen maar de dagen voorbij tikken: ‘moederschapsrust, dag 65/100’. De burn-out waar ik een aantal maanden later mee geconfronteerd werd, stak toen al stilletjes de kop op. Toen ik terugkeerde naar de werkvloer was een maand later de hele wereld in de greep van een pandemie. En dan waren we dus ineens al bijna 4 jaar verder, en ik hapte precies nog altijd naar adem. Want in 2022 kon en mocht weer alles, ik reisde veel (voor het werk, maar ook privé), kreeg veel verantwoordelijkheid (fijn, maar ook intens!), mijn hyperventilatie keerde terug, ik vond nog maar weinig rust. Na het in huilen uitbarsten bij een collega, onderzocht ik mijn opties.
De eerste stap was opnieuw 4/5e werken (met tijdskrediet), die ene dag in de week voor mezelf zorgde instant voor gemoedsrust, alle kleine, doordeweekse taakjes bundel ik op die dag waardoor ik aangenamer ben op andere dagen en liever voor mezelf. Een volledige break nemen was met voltijds tijdskrediet niet mogelijk (geen CAO of vermelding ervan in ons arbeidsreglement), dus ging ik puzzelen met betaald en onbetaald verlof, aangevuld met mijn 1/5 tijdskrediet; daarmee kon ik 2 maand pauzeren. Ik kreeg toestemming van mijn baas en HR-afdeling en besloot dat de donkerste maanden de meest ideale waren om dat te doen. De FOMO is niet te hoog, want de dagen zijn kort en koud, thuis is het gezellig, een aantal van mijn vriendinnen waren ook niet aan het werk en op het werk was ‘t een semi-kalme periode.
En dus nam ik wat gas terug, zette ik 1 voetje uit de ratrace, tijdelijk, omdat het kon en omdat ik het nodig had. Ik moet nog meer dan 30 jaar werken maar mijn kindjes zullen nooit nog zo klein zijn. Ik haal ze nu op van school, smeer naschoolse boterhammen, ben de moeder die samen met hen in de zetel kruipt om te ontprikkelen na een intense schooldag. De financiële ruimte is er, en ik wil mijn geld inruilen voor tijd. Time is money, maar money is ook time in mijn geval. Ik besef wat voor een megaluxe het is om het geld te hebben om 2 maand ‘niks’ te doen. Op een bepaalde manier (zonder al te filosofisch of activistisch te willen gaan doen) is ‘t ook een daad van verzet tegen het kapitalisme (zeker na het lezen van dit artikel). En ja, ik wéét dat dat tegelijkertijd ook paradoxaal is: ik kàn dit doen net omdat ik dànkzij het kapitalistisch systeem meer dan genoeg geld verdien om even te stoppen met werken. Ik ben dus sowieso een deel van het ‘probleem’, maar hey, er zijn weinig andere opties dan meedraaien in een systeem dat zo gemaakt is door de generaties voor ons. Een systeem waarin we onze job ‘zijn’, een tijd waarin succesvolle projecten en droompromoties heer en meester zijn op LinkedIn (en mij anxiety geven terwijl ik wéét dat ik een toffe job heb die ik goed doe). Een systeem dat ons leerde dat luiheid des duivels is.
Ik gebruik mijn tijd om een aantal van de taakjes in mijn huis aan te pakken: kasten uitkuisen, ontspullen, dozen uitpakken, lades organiseren, te kleine kleertjes op Vinted zwieren… Maar daarnaast is er ook tijd om te puzzelen, te koken, boeken te lezen of te luisteren, afspreken met vriendinnen en hun baby’tjes, trainen bij mijn personal trainer (shout out naar Robin)… Er zijn dagen waarop ik allesbehalve productief (en dus misschien wel lui) ben, en dat was zeker ook de bedoeling, maar in ‘t begin wel lastig. Ik was precies heel erg gewend geraakt aan altijd maar ‘aan staan’. Ik ben momenteel ‘Laziness Does Not Exist’ aan het lezen, en ook al is dat boek zeer gefocust op Amerika, waar de werkdruk en professionele standaarden nog hoger liggen, maar daar staan een aantal eye openers in:
“Embracing laziness can have a revolutionary impact on our quality of life. When we stop measuring our worth by how many items we check off of a to-do list, we can finally begin to seek out the activities that truly matter to us. When we set priorities based on our real feelings rather than society’s “shoulds”, we feel a greater sense of authenticity. And when we savor our free time and work to move at a slower, lazier, more intuitive pace, we begin to repair the damage that years of overwork has done.”
Ik las afgelopen weekend in De Morgen ook een interview met Carl Honoré, iemand die traagheid hoog in het vaandel draagt:
“Je hebt tijd om relaties uit te diepen, dus trager leven is ook een middel tegen eenzaamheid. Je haalt meer plezier uit het leven omdat je bewust op één ding focust: van ontbijten tot een rapport schrijven. Je gaat van zwart-wit naar kleur.
“Een ‘trage’ mindset is een katalysator voor nieuwsgierigheid. Je neemt letterlijk de tijd om de wereld te ontdekken en na te denken. We kunnen die wereld pas begrijpen door erop te focussen en hem langs alle kanten te bekijken, opnieuw en opnieuw. Dat is des te belangrijker in een tijdsgewricht waarin concrete oplossingen voor complexe problemen ontbreken.”
Ik geniet dus ten volle van wat luiheid en traagheid met mij doen :)
Nogmaals: ik weet hoeveel chance ik heb dat ik het even trager kan doen, ik wens het iedereen toe. Als ge de klik in uw hoofd kunt maken en uw werkgever staat het u toe, dan is die trage tijd voor uzelf (en uw gezin, als dat er is) het grootste cadeau. Of je nu beslist om op te ruimen (hiervoor kan ik trouwens het boek van KC Davies aanraden), of gewoon te recupereren van de mallemolen die het leven in deze absurde tijd is.
“I still find it kind of hard to believe, but countless studies have consistently shown the healing power of slowing down, being nonproductive, and listening to one’s emotions.”
Gewoon omdat ik de woorden ‘goeie voornemens’ haat…