HELEN AAN ZEE
Ik volg nu al een aantal jaar therapie, eerst omdat het heel hard nodig was, en nu zo af en toe, omdat het fijn is om mijn zielenroerselen te delen met iemand die mij kent en begrijpt en altijd de juiste dingen zegt. En ik werk, in mijn hoofd, aan zoveel dingen. Dingen die soms boven komen drijven, tijdens Werchter Boutique, wanneer Stromae 'Papaoutai' zingt of wanneer mijn vent op schok is met de meisjes en ze een random selfie van zichzelf sturen. Dingen die sluimerend aanwezig zijn en die er soms eens uitfloepen, dingen waarvan mijn vriendinnen soms schrikken wanneer ze gefloept zijn. Dingen die mijn kinderen losgewrikt hebben en die ik bekijk en bestudeer en dan loslaat of omarm. Dingen die gezegd of gebeurd zijn in mijn leven, omdat mijn ouders en bij uitbreiding mijn familie ook allemaal alleen maar mensen zijn van vlees en bloed, met een rugzakske. Dingen die anderen misschien herkennen, net zoals ik mij herkende in deze column van Nele (klik op de pijltjes om alles te lezen).
En dus schep ik, als een Erver. Omdat ik voor mezelf beslis nu, omdat ik weet wie ik ben en wat ik waard ben. Omdat ik voor mijn kinderen een minder zwaar rugzakske wil. Al scheppend reed ik met twee achterbankdutters die blij zijn dat het vakantie is naar zee. We zwommen in het zwembad dat bij ons 'hotelleke' (lees: booking.com appartementje op den dijk) hoorde, aten een ijsje, reden met de go-kart, speelden op de speeltuin op het strand, gingen met onze voetjes in het water, aten boterhammen en een microgolfmaaltijd van de traiteur om de hoek aan onze tafel, spoelden het zand af in bad en lazen een verhaaltje met z’n drieën naast elkaar in het stapelbed waar ze nu liggen te knorren.
Het merendeel van de dag stond hun energieniveau namelijk op level stuiterbal, de dames vinden uitstapjes werkelijk fijn. Als ex-anticipatiestresser is dat schoon om te zien en te beseffen, ik heb mijn stress lang op hen geprojecteerd, dus ja, dit is ook therapie voor mij. Uit mijn kot komen, weten dat ik het zal aankunnen, ik alleen met hen, weten dat dit de dagen zullen zijn die ze zich gaan herinneren. Dagen waarvan ik er zelf precies best wel wat gemist heb in mijn jonge leven. Omdat er veel heen en weer werd gegaan tussen oma's, papa (en stiefmama) en mama die veel moest werken om ervoor te zorgen dat we niks tekort kwamen. Ik weet niet veel meer van mijn grote vakanties, mijn therapeute zegt dat die woorden (“ik weet daar niet veel meer van”) vaak betekenen dat het weggeduwd werd. Mogelijks, al ben ik zeker dat ik amper gezinsvakanties heb beleefd, omdat er enerzijds geen geld (bij mama) of geen gezin (bij papa) was.
En dus zit ik aan zee, om de eerste dag van de grote vakantie te vieren, omdat ik het kan (financieel, mentaal, fysiek) en wil, omdat ik mijn innerlijke kind wil helen, en omdat we hier alledrie van genieten. Wanneer de oudste dan de gevleugelde woorden 'het was echt al een heerlijk dagje, mama' uitbrengt, gloei ik. Van trots (op mezelf, op haar, op ons) en van contentement. Omdat ik weet dat wij ons dit gaan herinneren, die 24 uur in Oostende, in 2022, aan de start van de zomer.
