Ghent for Foursquare Cities President!

Something non-wijvenweek!

Foursquare lanceerde een tijdje terug een wedstrijd waarbij inwoners van steden over de hele wereld zich kunnen inschrijven door een lijst van must visits in hun stad op te stellen. Sinds kort hebben bepaalde steden (in Europa zijn dat bijvoorbeeld Madrid, Barcelona, Parijs, Londen en Berlijn) namelijk een eigen city badge. Een badge waarop een symbool van de stad staat afgebeeld en waar dus een lijst van hotspots in de stad aan vasthangt. Een Foursquaregebruiker die incheckt op 5 plaatsen uit die lijst kan die badge unlocken zoals dat heet. 

Wie deze tumblr regelmatig checkt weet misschien dat ik een Foursquarefan ben en dat ik een badge hunter ben (de naam badgequeen is eveneens toegestaan). Samen met Thomas en Fredo ontstond dan het idee om ook de stad Gent in de running te brengen voor zo'n badge.

                                           

 En zo geschiedde: een badge in true Foursquarestyle en bijhorende lijst werden gemaakt. Een beetje promo hier, een beetje promo daar. Een paar invites op Foursquare later is het aantal volgers van de lijst aangegroeid van 15 deze ochtend tot meer dan 400 op dit moment. En er kunnen er nog bij! Ik wil langs deze weg dus alle Foursquare users and especially die van Gent en omstreken oproepen om de lijst te volgen. Alles om Antwerpen een ferme concurrent te bieden en daarbij: als de burgemeester het zegt…

RT @BartRosseau: Nen kleine effort om #Gent zijn Foursquare City Badge te geven !!! volg deze lijst … m.tmi.me/n1xM5

— Daniel Termont (@DanielTermont) March 16, 2012

Wijvenweek: the one zonder zelfcensuur

Ook ne moeilijken, den dezen. Wat frustreert er mij? Dagelijks zijn dat wel meerdere dingen, maar die hebben ook vaak betrekking op anderen, vaak verschillende oorzaken en zijn vaak ook snel weer vergeten. Maar goed, een paar frustraties.

Eén: het frustreert mij dat ik een lichte vorm van hyperventilatie heb, sinds een half jaar - ineens was het daar. Die steekt de kop op als ik minder beweeg. Ik heb er momenteel weer meer last van, waarmee mij lichaam mij eigenlijk wil zeggen: “Get up and move, lazy ass”. Morgen dus maar eens die running shoes opnieuw aantrekken.

Twee: het frustreert mij dat ik pillen moet nemen om een acnevrij gezicht te hebben. De behandeling is wel bijna gedaan en let’s pray to God dat die rotdingen niet meer terugkomen.

Drie: het frustreert mij dat mannen alles moeten uitgelegd krijgen voor ze iets doen in het huishouden. Een beetje zoals hier.

Vier: het frustreert mij dat sommige mensen überveel aandacht nodig hebben en zo al je energie opzuigen.

Vijf: het frustreert mij dat huisbazen vaak rotzakken zijn en zich bijgevolg ook niks aantrekken van die gaten in gangmuur of die klinken van die mooie ramen die helemaal naar de frieten zijn.

Zes: het frustreert mij om ’s nachts wakker gemaakt te worden door een bende Franstalige venten die het nodig vindt om amok te maken in mijn straat (die op de beruchte as Overpoort-Vlasmarkt ligt). Let wel: tijdens de Gentse Feesten slaap ik als een roos, thank God for ear plugs.

Zeven: het frustreert mij dat venten nooit meewillen naar huis in den uitgank. Dat uurtje langer op café moet echt wel de max zijn.

Acht: het frustreert mij dat mijn huis soms vol kleren ligt en dat mannen niet kunnen strijken.

Negen: het frustreert mij dat die afwas soms 2 dagen blijft staan.

Tien: het frustreert mij dat de architect van mijn huis niet beter heeft nagedacht over de toegangswegen tot het terras. Verplichte spreidstand om erop en eraf te geraken, zeer flatterend in uw zomerrok.

Elf: het frustreert mij dat de straten in Gent vaak in zeer penibele staat zijn.

En langs een kant is het ook wel frustrerend om u in zoveel dingen te frustreren. Maar bon, zoals eerder aangehaald: ik ben een gelukkig mens op dit moment. Dus heeft het ook niet veel zin om nog verder te zeveren. Iedereen heeft frustraties, vaak zijn die tijdelijk. So move on and be as happy as you can!

Wie morgenavond zin heeft in een koffie, moelleux of mojito is trouwens altijd welkom in Bar Buro, alwaar ik jukebox van dienst zal spelen.

Wijvenweek: the one met de dromerij

Hier ga ik vrij onorigineel in zijn. Grote dromen heb ik precies niet, wel enkele kleine, niet onrealiseerbare dromen. ’t Kan nooit geen kwaad om dingen te hebben die je ooit eens wil doen in je leven, me dunkt. 

- een eigen huis in Gent (of in de buurt, maar niet te ver)

- reizen naar Australië (en veel reizen tout court)

- ooit meer dan 5 kilometer kunnen lopen (as in: joggen aan een stevig tempo)

- een kind of twee

Ik weet eigenlijk niet hoe het komt dat ik geen grote droom heb. Van serieuze tegenslagen ben ik mijn leven tot nu toe gespaard gebleven dus daar kan het niet aan liggen. Maar laat ik het houden op het feit dat ik niet het dromerige type ben? IK weeg altijd af of iets realiseer- of haalbaar is of niet. En dat is bij alles zo. Ik ben ook een planner, misschien ligt het daar aan. Ik droom ook niet zoveel ’s nachts (of toch niet dat ik me de ochtend daarop herinner). Heeft dat eigenlijk met elkaar te maken?

Dat wil wel niet zeggen dat ik nooit dromen heb gehad. Als kind wilde ik bijvoorbeeld heel graag studeren aan de universiteit. En ook al was dat toen zo'n abstract begrip van in de films, ik wou het. En kijk, zoveel jaren later loop ik rond op deze aardbol met 2 masters op zak. Ik ben zelfs afgestudeerd (met onderscheiding, jawel - stoefen was toch ook toegestaan tijdens wijvenweek, hé?) op de manier waarop je dat altijd zag in de films!

De droom om te doctoreren heb ik opgeborgen, dat leek mij uiteindelijk niet zo heel tof, na vijf jaar studeren. Misschien is er 1 droom die ik niet heb kunnen/willen realiseren, namelijk op Erasmus gaan. Ik heb daar wel al eens over geschreven, dus lees het gerust hier.

Daarnaast heb ik een droom van een vent en ditto vriendenkring, een top(huur)huis in mijn favoriete Belgische stad, een job met wijze collega’s waarin ik mensen kan blij maken. Mij hoort ge niet klagen!

Bezigheden #2

Tussen al die serieuze wijvenweekshizzle nog even dit.

Vorige week kwam Selah Sue mij fotograferen. Het resultaat daarvan staat normaal gezien volgende zaterdag in De Standaard Magazine. Hashtag mediageil :).

Dit weekend kon je de zomer letterlijk ruiken. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om met mijn lief te lunchen op ons dakterras dat langs de ene kant uitkijkt op de Vooruit en langs de andere kant op de Sint-Baafskathedraal. Zondag was het dan de beurt aan de eerste cocktail van deze zomer: een verse Strawberry Daiquiri, baby!

En then there was some kind of twunch in some kind of co-working space. We luisterden er naar de nieuwe van Miike Snow op uitnodiging van Sony Music Belgium. En ’t was vree wijs, goeie muziek, dat vooral. En Lamazone pesten, ook wijs. De plaat ‘Happy to You’ van de band komt trouwens vrijdag uit, ’t is de moeite. Dat bewijst 'The Wave’ dat al dagenlang vast zit in mijn hoofd.

En ik begin ondertussen wel te wennen aan Gentbrugge. Het licht zit er precies altijd juist.

Wijvenweek: the one met de mening

Toegegeven: deze is moeilijk. Ik durf al eens mijn mond opentrekken voor menig klein zaakje, maar een zaak waar ik volledig achter sta en een mening daarover die ik met passie verdedig? Neen, da’s moeilijk. Ik ben een vleeseter, maar probeer ook vegetarisch te eten af en toe. Ik ben bezorgd om het milieu, maar zie ook het belang van een auto in. Ik heb geen uitgesproken mening over politiek of vakbonderij of hoe iemand al dan niet zou moeten leven. Zei ik al dat ik dit een lastig vind?

Ik vroeg het dan eens aan mijn Merckpoel: “Baby, over welke dingen heb ik nu weer een uitgesproken mening?”. Hij weet ook wel dat ik te pas en te onpas meningen spui. Maar het bleef ook bij hem stil. LAP! En welk fotooke ga ik daarbij zetten? (tekst alleen is zo ontmoedigend om te aan te beginnen, vind ik)

Er zijn dus veel dingen waar ik een mening over heb. Over mensen die zich een ‘zotte doos’ noemen, over mensen die lak hebben aan handhygiëne, over mensen die Facebookgroepen oprichten die ervoor zouden zorgen dat ik en mijn lief zich niet zouden voortplanten omdat dat duivelskinderen zou voortbrengen (I’ll come and visit you with the cutest curliest baby this world has ever known, asshole!), over big beauties die bloggen (eindeloos respect), over mensen die niets anders doen dan zagen, over van alles en nog wat dus.

Maar een mening kunt ge het best formuleren over iets wat ge zelf al hebt meegemaakt, denk ik. Daarom dus dit, ook naar aanleiding van de post van Elke. Ik ben een kind uit een gezin van vier, de oudste, de grootste. Mijn ouders scheidden toen ik amper 6 was. Mijn moeder stond er alleen voor, ik was enkel in het weekend bij mijn vader en ik was daar eerlijk gezegd niet graag om bepaalde redenen. Maar ik ben gelukkig met mijn opvoeding, die grotendeels de taak van mijn moeder was en in twee talen was zelfs (#score). Ze stond er alleen voor, ja. Ze heeft vier kinderen, ja. Maar ze zet zich elke dag in voor elk van ons. Ze is een prachtvrouw. Ik ben nu zelf oud genoeg om terug te kunnen kijken op alle ups en downs (en geloof mij, de downs waren er vaak) en om te kunnen zeggen dat als ik me in haar situatie zou bevinden, ik net als zij zou doen. Zonder auto, in weer en wind de kinderen met de fiets naar school brengen. Mij en mijn zussen en broer leren dat niks vanzelfsprekend is. Knokken voor elke cent en er dankbaar voor zijn. Niet te beroerd zijn om hulp te aanvaarden. En daarenboven nog duizend en één mensen hebben om op te rekenen. Ik zou zoveel meer kunnen aanhalen, maar ik denk dat mijn punt gemaakt is. Je moet het maar doen, denk ik dan. 

Dus, wat is de mening nu? De mening is dat ik eigenlijk oneindig veel respect heb voor alleenstaande ouders. Voor zij die er niet voor kiezen om kinderen alleen op te voeden, voor zij die ondanks tegenslagen kinderen opvoeden tot mensen waar ze trots op kunnen zijn. En misschien ga ik hier op alle vlakken kort door de bocht, dat kan, maar toch. Wees mild in je oordeel, je weet niet wat er allemaal vooraf gaat aan een situatie waar iemand zich in bevindt. Ik weet dat oordelen snel geveld zijn, ik doe dat zelf ook vaak.

Kinderen van gescheiden ouders zijn er steeds meer precies. En ik wens ze allemaal een moeder als de mijne toe. Daarom: toch nog een fotooke. Omdat het een topwijf is!

Wijvenweek: the one met wat ik eigenlijk niet wil dat ge weet

Ja, geen fijn onderwerp, maar als i. en k. het zeggen, dan moet het. Ik heb hier eigenlijk een beetje een ‘Hé, het is OK’-gevoel bij, die rubriek in de Flair die de meesten onder jullie wel zullen kennen.  Wie zegt dat ie geen guilty pleasures heeft, is volgens mij een ongelukkig mens. Dat kan toch niet?! Dat ge nekeer niks in uw leven doet waarvan ge zoiets hebt 'Goh, wat zijde nu feitelijk aan ’t doen? Schaamt ge u niet een beetje?’, dat kan er bij mij niet in. Want eigenlijk is dat vree wijs.

Maar die dingen neerschrijven, da’s een andere zaak. Ik loop al sinds dat de onderwerpen bekend werden gemaakt te denken aan wat ik zou schrijven, maar ik wilde geen voor de hand liggende dingen. Want ja, natuuuuuurlijk zing ik keiluid mee met Rihanna en Beyoncé in de auto en natuuuuuuurlijk eet ik graag desserts en wil ik graag veel aandacht en kussen van mijn lief waar en wanneer ook, maar ’t moesten dingen zijn die mij écht écht typeren. I gave it a try.

K. en i. gaven een paar voorbeeldjes bij de uitleg van het onderwerp van vandaag. Ik heb bij alles wat zij opsomden iets proberen verzinnen. 

- Guilty wijvenpleasure: ik kan keihard genieten van het los doen van mijn riem na een zotte maaltijd. ZO bevrijdend en toch genant… 

- Als ik me liet gaan dan at ik elke dag een ijsje van Nonno, die creme glace van een paar huizen verder. ZO gevaarlijk! En zou ik veel bleiten, emotionele trut tot en met, maar dat heb ik min of meer leren beheersen. Bleiten, terwijl ik ijs eet van Nonno en naar een prinsessenfilm op VijfTV kijken, wat voor een clichéwijf ben ik eigenlijk wel niet?

- Wat u echt denkt over andere vrouwen. Awel! Ik zweer het u: ge kunt dat meestal wel vrij goed aflezen van mijn gezicht als iets of iemand mij niet aanstaat. Als de persoon (en dat hoeft geen vrouw te zijn, maar dat is het in de meeste gevallen, om begrijpelijke redenen wél) vertrokken is, zal ik mij ook niet inhouden om daar een uitvoerig discours over te starten. Zijt maar zeker dat ge het aan uw rekker heb als er iets mij niet aanstaat. Dus: hoe ik over andere vrouwen denk? Mocht ge ooit in mijn nabijheid zijn: ge zult het wel merken, geloof mij… 

Oh ja, soms ben ik ook wel jaloers. En nijdig. Op mensen/vrouwen die alles in hun schoot geworpen krijgen. Niet dat ik dat zelf zou willen, maar gewoon omdat het niet eerlijk is. Point final.

- Wat u niemand ooit vertelt (gewicht, hoeveel u echt eet, …): goh ja, ik eet veel en graag, dus het gewicht is er ook naar. 67, voilà, het is er uit. Ik heb een 38, soms een 40, maar al bij al ben ik daar wel content mee. Voor een kloeke 23-jarige mag dat. Zolang het BMI onder de gevreesde 25 is, zal ik niet extreem veel moeite doen om af te vallen.

Ik schaam mij voor weinig dingen, als ik er zo over nadenk. Ik woon samen met drie mannen (waarvan 1 mijn lief) en die hebben al eens een bil of meer gezien, maar I don’t care. 

- Uw onzekerheden: mijn looks, dat dan weer wel. Ik heb prachtige vriendinnen, dat moet gezegd. Naast hen zie ik er vaak uit als een jongensachtige trol, denk ik. Krullend haar werd/wordt ook door weinig mannen als mooi aanzien, heb ik de indruk. Dat maakte mij vroeger onzeker, nu soms nog, maar gelukkig heb ik een medekrullie gevonden.

- Uw werkpunten: ik moet meer sporten, da’s zeker. Mijn medekrullie is een zotte sporter, met een spiermassa om u tegen te zeggen en om eens stevig vast te pakken (al geldt dat wel enkel voor mij, dat laatste). Soms heb ik het gevoel dat hij denkt dat ik een luie trien ben, als hij weer eens vertrekt naar een training en mij achterlaat. Ik zou dan gerust een toerke kunnen gaan lopen, da’s waar. Maar er zijn ook natuurlijk 100 andere dingen die mij ook de moeite waard lijken om te doen. En vaak doe ik die dan, of doe ik niks. Maar ik maak er werk van.

- Waarin u keihard suckt: er zijn ongetwijfeld meer dingen (creatief zijn, schaatsen, balsporten, …), maar het voorbije weekend ontdekte ik in mijn perfecte-huisvrouw-willen-zijn dat ik echt geen ramen kan kuisen. Alle huishoudbijbels en omaboekjes ten spijt is het mij niet gelukt. Godmiljaar, vertel mij: hoe in ’s hemelsnaam doet ge dat? Zonder strepen, zonder vuiligheid, zonder zelf volledig doorweekt te zijn na afloop? 

Voila, nu weet ge het. En ’t is eigenlijk allemaal zo erg niet. Toch?

Een tunetje om de wijvenweek in te zetten!

Wijvenweek: the one met de beautydingskes

Ik denk dat ik vandaag meerdere posts ga nodig hebben om alles te schrijven wat ik wil. Wie weet gebruik ik daar ook nog de inhaaldag voor (al heb ik daar ook wel al plannen voor). Een beautyqueen, dat ben ik absoluut niet (ik heb lang geen foundation willen gebruiken, bijvoorbeeld), maar sinds een paar jaar heb ik wel bepaalde make-up (en bijhorende truukjes) leren appreciëren.

Wie dit Tumblr'ke een beetje volgt en mij een beetje kent, weet dat nagellak al lang 1 van mijn verslavingen is. Ik schreef er hier al meerdere keren over en dus is het tijd om mijn volledige collectie eens tentoon te stellen, dacht ik zo bij mezelve. Terwijl ik de foto’s aan het nemen was, realiseerde ik mij dat ik dringend moet stoppen met mijn collectie nog te vergroten. Maar gelukkig is een potje nagellak van het merk dat ik het vaakst koop (Catrice, in Kruidvat) ongeveer een peulschil tegenover een exemplaar van Chanel of Givenchy, uit de Paris XL waar ze u bekijken als een alien als ge géén schmink draagt. Ik kocht daar ooit eens een rode Chanel lippenstift (met blauwe ondertoon, “want ge hebt nogal veel roodheid in uw gezicht”), was verbaasd dat de verkoopster mij ondertussen niets anders probeerde aan te smeren, maar eenmaal aan de kassa vertrouwde ze me toe dat het voor mij misschien ook goed zou zijn om de volgende keer een ‘eyelinerke’ te kopen. De biatch. Soit, ik draag dus wel make-up, maar niet alle dagen en lang niet alle dagen de hele zooi. 

Maar, nagellak dus. Bij deze:

Allemaal schoon gestockeerd in een case, gezien bij Elle. 

En ja, dat past allemaal in dat case'ke! (waarvan het handvat wel al is afgebroken)

Voila, dat weet ge dan ook weer. Ik beloof plechtig om een tijdlang geen nagellak meer te kopen, de bak zit vol en ik heb van alle kleuren wel een variant.

Goh zeg, die eerste post zit er al op. Ik bewaar mijn ideetjes voor een tweede post vandaag of zondag, want ik wilde eigenlijk nog over shampoo en meer schmink praten. Kunt ge het nog aan? ’t Is een ganse week van dattum hè. U bent gewaarschuwd.

Wijvenweek!

Laat ons starten met een bloemetje, want welke vrouw krijgt dat nu niet graag?