serieus heb ik mijzelf nooit genomen
Amoorie is de blog van Amaury Van Kenhove. Een mamblog waarover ze op een luchtige en soms grappig manier vertelt over de uitdagingen van het prille ouderschap, waarin ze schreef over haar huwelijk en zwangerschap en waar je ook af en toe gewoon hersenspinsels kan lezen. Borstvoeding, menstruatie, opvoeding, verbouwen, het alledaagse leven: het zijn allemaal onderwerpen waarover je hier kan lezen.
In het proces van volwassen worden, dat ik klaarblijkelijk vorig jaar heb doorgemaakt, hoort (naast dat huis) ook een auto kopen. Eerst was er uiteraard het rijbewijs en toen dat binnen was drong een kleine bolide zich op. Eind juni beslisten mijn lief en ik dat onze allereerste baby Ford Fiesta zou gaan heten.
Read MoreDe herfst en de winter zijn dé twee seizoenen waarin er veel cadeautjes mogen worden uitgedeeld: verjaar- en feestdagen in overvloed! En dus haal ik mijn hart op, want 1 van de dingen waar ik mij, net zoals boeken kaften, zeer graag mee bezig houd is het inpakken der cadeaus.
Read MoreIk ben niet het soort persoon dat veel nieuwjaarsresoluties maakt. Ik rook niet, beperk mijn drankgebruik, eet niet overmatig. Alleen dat sporten zou ik meer moeten doen. En lezen, ik wil veel meer lezen. Ik koop vaak boeken, dus ik heb zeker genoeg materiaal om er aan te beginnen. Maar ook hier is het een tijdskwestie: ik moet die leren maken. Goeie boeken helpen daar wel bij.
Onlangs leende ik ‘The Great Gatsby’ uit van Leen, bijvoorbeeld.
En, toegegeven, dat was geen makkelijke. Ge moet weten, het is mij tot voor kort nooit gelukt om een Engels boek uit te lezen. Geen goesting of bang dat het te moeilijk zou zijn, ik weet het niet. Uitgerekend dít boek kiezen als eerste Engelstalig boek ooit was misschien niet het strakste plan ontsproten aan mijn hersenpan. Maar bon, ik heb mij daar door geworsteld en het is gelukt. Het plan was om eerst het boek te lezen en dan direct de film te gaan bekijken in de bioscoop. Maar tegen dat ik het boek uit had, speelden ze hem enkel nog maar laat op de avond in slechts 1 Gentse filmzaal. Om u maar te zeggen: ik moet mij daar dus écht meer aan zetten.
Maar daar wordt momenteel aan gewerkt en toegankelijke Engelse boeken helpen mij daarbij. Onlangs las ik 'Saturday’ van Ian McEwan uit, een boek dat ik lang geleden cadeau kreeg van mijn schoonzus. Nu zijn aan de beurt: 'Is Everyone Hanging Out Without Me?’ en 'Things The Grandchildren Should Know’. 2 toppers als ik mijn omgeving mag geloven…
Ik heb nog een hele stapel die ik moet lezen (een Fnackaart hebben is des duivels), zo wil ik me bijvoorbeeld graag aan 'Congo’ zetten. Nog suggesties trouwens? laat maar komen!
Ik denk er daarnaast ook aan om een Kindle te kopen, voor ’t gemak. Da’s licht, dat kreukt niet, dat is klein, daar kan superveel op, da’s goed voor de ogen, … Wie heeft ervaringen met dat kleinood die ie wil delen? Positief/negatief? Waarom zou ik het kopen en waarom niet? Waarom is het beter dan al dat ander e-readergedoe op de markt? Hit me, ik ben een twijfelaar dus ik heb u nodig :-).
Afscheid nemen van een patroontje…
Read MoreNog een nieuw sociaal medium en ik ben fan! 1 filmpje, maximum 6 seconden en zoveel mogelijkheden. Wat het vooral tof maakt is het feit dat je weet dat het live is: je kan in Vine geen filmpjes uploaden die eerder gemaakt werden (zoals je dat wel kan doen bij Instagram, maar dan met foto’s), maar je moet alles opnemen in de app zelf. Real time dus, daar bestaat zelfs een site voor: Vinepeek verzamelt alle recent geposte filmpjes op hun site. Nuttig is het niet, amusant wel.
En ze werken bij Vine naarstig aan de verbetering hun product: sinds kort kan je ze embedden, zoals in deze post. Het geluid van de filpmjes staat standaard uit, om - zoals bij gevallen als deze - ervoor te zorgen dat niet alles door elkaar loopt (Vinefilmpjes hebben geen start-, stop- of pauzefunctie). Wat ik nog geïntegreerd zou willen zien: een functie om mensen te mentionen en te antwoorden op comments (zoals bij Instagram), een timeline (en de mogelijkheid om filmpjes te liken) in je webbrowser, een eigen profiel online (bij mij zou dat dan www.vine.co/amoorie zijn, maar dat werkt helaas nog niet). Ik geloof in de verdere ontwikkeling van de app, maar het is nú al zo'n cool medium! Dat kan niet anders als Daft Punk er voor kiest om de track list van hun komende album er te posten…
Zit gij op al Vine? Zoek naar @amoorie voor meer onbenulligheden!
Via de Sesame Street Tumblr
I Love You (via Uw Moeder)
Valentijn, er los over door @stefanvdg.
Graag gedaan. Verslik u niet in al de hartjes vandaag.
Wat doet een mens op een koude, besneeuwde zondag met een net-niet-katerhoofd? Een winterwandeling door de schoonste stad van ’t land maken, tiens! Met mijn Katchoo botten aan en extreem grote oorwarmers op trok ik met een deel van mijn posse naar ‘Clouds In My Coffee’, een (u raadt het nooit) koffiebar in Gent. Al een tijdje open, maar ik was er nog nooit geraakt omdat het niet in de meest evidente buurt (achter Dampoort) ligt. Ik moet zeggen: ik was blij verrast, de locatie is de max, omdat niet iederéén er zit (zoals wél het geval is met de ORs & Labaths van deze wereld) en omdat het interieur daarenboven nog eens heel gezellig is.
De kaart zit in oude stationsromannetjes, zo'n kleine dingen doen het toch altijd bij mij.
Tot mijn grote vreugde zag ik dat er een ruim terras was aan de achterkant. Door de sneeuw konden we er uiteraard niet zitten, maar ik beeldde me al in dat ik daar wel menige zomerdag zou kunnen doorbrengen.
De foto’s werden wederom genomen met mijn iPhone (bad blogger, I know), maar neem het van mij aan dat het er gezellig vertoeven is. Of kijk hier voor beter foto’s. Als ge chance hebt is de keukenprinses nog niet naar huis (ik had pech, dat kunt ge misschien wel afleiden) en kunt ge van het eten proeven. De suggesties zagen er wel veelbelovend uit.
Als Astrid lief vraagt aan mensen om een lijstje in te vullen, dan doen we dat…
Dan kies ik toch wel voor de slotceremonie van de Olympische Spelen. De Spice Girls waren daar wel, hé!
Ook voor Westoek moest ik een lijstje opstellen. En wel van 5 dingen die mij na het einde van de wereld (nu vrijdag!) zouden mogen vergezellen. Met deze woorden kondigen ze mij aan:
Amaury Van Kenhove (Amoorie voor de blogvrienden) is wat prins Filip “een echt vrouwtje” zou noemen. Op professioneel vlak noemt deze Gentse zichzelf immers ‘She kid’ bij Enchanté, en op haar persoonlijke blog wordt dat ‘Just another housewife’. Dan verwachten wij dat ze in de eerste plaats een beautycase wil meezeulen om die flinke haardos van haar in bedwang te houden, maar dat hebben we blijkbaar fout…
De rest van het artikel kunt ge hier lezen, maar in ’t kort zijn de dingen die ik wil meenemen in mijn als-de-wereld-is-vergaan-bunker: de films 'A Life Less Ordinary’ of 'The Sweetest Thing’, het album 'Catalogue’ van Moloko, diepvriespizza’s, een oven en een diepvries en lokale hunk Geert Van Rampelberg. Dat gaan daar nogal gezellige TV-avonden zijn als de wereld is vergaan, I tell ya!
… van niemand minder dan Zalando! Onmogelijk dat die naam geen bel (en als een Pavlovhond gaan volgens de commercial nu alle boyfriends ten lande hard en meisjesachtig roepen) doet rinkelen tenzij ge het voorije jaar onder een steen hebt geleefd of uw interconnectie dood was (als ge bij Mobistar zit is die kans wel significant hoger, dus dan geloof ik u misschien wel).
Dus: gisteren versierde ik mijn kerstboom die al enkele dagen onversierd in mijn huis stond, stak ik de kerstbal in de vorm van een schaap (uit de gekke kerstballenwinkel in de Kloosterstraat in Antwerpen) in mijn kerststal (vorig jaar gekregen van mijn mama, die dingen zijn écht moeilijk te vinden) en legde ik meteen mijn postpakket onder de boom (Instagramgewijs, want daarna moest ze wel meteen open).
Nu zijt ge waarschijnlijk wel benieuwd naar wat er ín dat doosje zat (als ge tot hier al hebt doorgelezen, ga ik daar van uit, ja)? Wel, dames en heren, dat waren échte zwarte, hoge Converse All Stars zoals alleen Chuck Taylor ze kon maken!
All Stars & me go a long way, actually. Tijdens mijn Chiro/puberjaren waren het dé schoenen bij uitstek. Het bewijs: deze analoge foto uit 2005 (yes, Ellen, we’re getting old, my dear).
Ja, ik had ros, lang haar, ja…
Chirorok, trui waarvan de kleur is afgestemd op die van de beste vriendin en Converse'kes. We droegen onze exemplaren zomer en winter. Met kniekousen in alle de kleuren van regenboog (pubers zijn vreemde wezens, ja) als het echt koud was. Ik herinner me 1 barkoud Chiroweekend waarin we massavoetbal (I shit you not, voetbal met 200 man) speelden en mijn voetjes het toch wat koud hadden in hun zomerschoentjes. Van de kou kroop ik dan binnen bij de knappe tweelingchiroleiders, double fun, erg vond ik dat niet! Vandaag de dag ben ik gewapend tegen de winterkou met broekkousen die een soort fleece hebben langs de binnenkant (Primark) én zooltjes met een soort schapenvelafkooksel op die je op maat kan knippen (Action!).
Ik heb slechts twee paar All Stars versleten in mijn Chirocarrière (daarnaast had ik ook nog een paar hoge, stoere Dr. Martens), de gestreepte met snoepjeskleuren van hierboven en knaloranje.
Maar wijsheid (en stijl) komen met de jaren en dus heb ik nu voor iets subtielere zwarte exemplaren gekozen.
What ya think?
Wie nog op zoek is naar stevige wintersletskes vindt misschien zijn goesting wel op Zalando (want ja, ’t is waar er zijn echt duizend merken en duizend schoenen op te vinden). Ik moest even zoeken naar een paar dat in mijn maat beschikbaar was (meer 39'jes, alstublieft!) en de verzending duurde ook een dikke week, maar ondertussen trekt ge maar uw Moonboots aan als het te koud is, hé… And always remember: a girl can never have enough shoes :)
Weekends, wat een prachtuitvinding! Zeker als ge ze in mooie stad als Antwerpen kunt spenderen. Ik was er vorig weekend om The Blog Works bij te wonen. Ik schreef er op elders al een stukje over (in het Engels, bij God!), maar hier dus nog wat meer uitleg.
De sprekers van de voormiddag haalden interessante dingen aan, dingen waar veel bloggers vaak van dromen, volgens mij. Maar helaas is de situatie in UK en US vaak zeer verschillend van die ons kleine, rare land. Weinig van de zaken die ze opwierpen lijken mij in dezelfde formuler haalbaar hier, maar discussie en denkwerk hier rond is nodig, alweer volgens mezelf. Iemand zin om eens een discussienamiddagje te organiseren met bloggers, PR en anderen?
De namiddag was gevuld met foto’s nemen. Basics leren, dat drong zich wel eens aan. Ik heb een iet of wat deftige camera, maar ken er niet genoeg van en die verdomde iPhone wint het altijd van de Canon omdat die gewoon makkelijke mee te nemen is en je er makkelijker naar grijpt. Mijn kunde etaleer ik hier onder even.
Dit is Bart, fotograaf, blogger én één van de sprekers die in de voormiddag hun zegje hadden mogen doen. Petje af voor hem! Hij blijft zo trouw aan zijn doel (= uitleggen aan zijn lezers hoe je luxueus kan reizen met een beperkt budget) dat hij het PR-mensen zeer lastig maakt om hem te doorgronden (hij accepteert geen gratis reizen bijvoorbeeld, iets wat de doorsnee mens waarschijnlijk niet snapt). Maar ’t is dus een tof manspersoon! En hij deed mee aan de workshops, maar dat weerhield hem er niet van wat foto’s te nemen precies…
Dit is een foto van de fotograaf/lesgever van 1 van de workshops (interieurkiekjes leren maken, jochei!). Hij was aan het uitleggen welke drie dingen je moet doen om een blurry background te krijgen (“lowest F value, full zoom in & distance between object in the front and the background”, in dat heerlijke Ierse accent, mjumz!) en dit was zijn manier om zijn derde punt duidelijk te maken. Aangezien hij te dicht bij de kaars staat is hij niet echt blurry, hij (=achtergrond) moet er verder vandaan moeten staan. Begrepen, meneer, al hebt ge u wel ongelukkig gepositioneerd voor mijn foto :).
Dit is dan weer het resultaat van de workshop die Marta gaf (food & product photography), een glazeke Cointreau met limoen, framboosjes en spuitwater. Artistiek, n'est-ce pas? Wederom: niks aan bewerkt, I suck at it en ik zou niet weten welk (gratis) programma ik daarvoor moet gebruiken. Maar ook: alweer het 1 en ander bijgeleerd.
Et pour le reste:
Nadia workshoppin’.
Caroline die haar streng foodbloggersoog over de hapjes van ThursdayDinners werpt…
L'heure de l'apéro!
Iets minder culinaire hoogstandjes dan de catering op zaterdag dienden zich aan op zondag toen ik opnieuw naar Antwerpen trok voor wat vriendinnerij. Taartjes, macarons en microgolfcakejes ter gelegenheid van voorbije verjaardagen en de namiddag was snel gevuld (en ik probeerde ondertussen iPhonegewijs de tips van de Martaworkshop te onthouden en toe te passen).
Om ons niet helemaal schuldig te voelen van al dat schransen én om onszelf helemaal in kerstsfeer te hullen trokken we er daarna nog op uit. Eens top in de zotste kerstballenwinkel (in de Kloosterstraat) die ik ooit zag leerde mij dat er echt kerstballen van álles bestaan: insecten, katten, taarten, kerstmannen in zomeroutfit, koeien met rode laarsjes, ja, zelfs kerststalballen!
Ik heb 3 van de lelijkste exemplaren in de winkel gekocht, omdat lelijk ook mooi kan zijn :) (en die dingen echt duur waren, behalve de lelijke, die waren goedkoper…).
Onze neus heeft ons vervolgens naar 1 van de plekken geleid waar de Antwerpse kerstmarkt doorgaat. Ook niet echt culinaire hoogstandjes aldaar…
Maar zie die kopkes eens genieten van hun hamburger/braadworst?
Daar doet ge het toch voor, hé?
