De berggeit uithangen

Ik heb het u gezegd dat ik achter zit, maar nu alsnog hier te vinden: alle redenen waarom ge niét op skivakantie moet gaan. Ja, u leest het goed: waarom in Godsnaam op skivakantie gaan? Ik leg het u uit, ’t komt door Astrid die het niet snapt… Op de piste vraag ik het mij ook vaak af: why THE FUCK ben ik hier?

Voor de fashion moet ge het niet doen, het enige dat je tegenkomt zijn volledig ingepakte mensen, als ge chance hebt zien die er redelijk deftig uit, maar als ge malchance hebt (geloof me, ge zult er hebben) komt ge heel wat tegen:

• de gekste skipakken: the eighties zijn meer dan ooit terug, zo blijkt
• de scheefste mutsen: EXHIBIT A (hebt ge geen haar en wilt ge dat op die manier recuperen? #iksnaphetniet)

• de afgezaagde ESF skipakken: de leraars hebben dit jaar blijkbaar ook een regenjas (tot onder de knietjes, jawel) ter beschikking gekregen - ik heb er geen foto van maar het is kostelijk om zien.

Fashion is dus een no no, mooie mensen kijken ook niet (als die er al zijn, zitten die heel goed ingepakt en valt er dus weinig te bewonderen). U warm kleden en goed ingeduffeld zijn is namelijk heel belangrijk. Nadeel daarvan: alles eigenlijk. Naar toilet gaan is lastig, ge hebt heel snel te warm waardoor ge u eigenlijk ook verloren zweet en stinkt (deo is onmisbaar, liefjes, onmisbaar), jeuk is uw beste vriend (ik kan echt geen muts op mijn kop verdragen, zo blijkt) en ga zo maar door…

Frustraties op de pistes dus, ge kunt er u ondertussen wel al wat bij voorstellen, zelfs al stond ge nog nooit op de latten. Ik kan nog wel wat doorgaan: kinderen die ge moet ontwijken zodat het geen bowlingspelletje wordt, pistes die eigenlijk meer wandelpaden zijn en waar ge als snowboarder niet op vooruit geraakt (ik geef het toe: ik heb gehuild), gebieden die te groot zijn om er een deftig overzicht over te krijgen en waar ge dus verloren skiet, … Daarenboven doet uw lijf zeer omdat ge maar 1 keer per jaar (ik toch) de spieren gebruikt die ge daar hard nodig hebt. Mijn “ik haat het, ik haat het, ik haat het”-momentjes zijn dagelijkse kost op wintersportvakantie. Oh, en in Frankrijk geven ze geen koekjes bij de koffie of chocomelk… Dus nu weet ge het: ge gaat best niet op skireis. 

Maar het fantastische gevoel dat ge krijgt wanneer ge die poedersneeuw onder uw board hoort en kunt doorsjeezen, da’s het gevoel waarvoor ge het doet. En het is waar: het duurt enkele jaren vooraleer ge ervan kunt genieten (bij mij was dat toch het geval), maar die jaren zijn het waard. Veel vallen en telkens opstaan, het loont. Ik ga niet zeggen dat ik een pro ben, maar ik kan serieus genieten van een piste die ik snel en goed kan afgaan. Als het weer dan nog meezit (bij mij was dat maar 1 dag het geval) dan ben ik een gelukkig mens. Op tijd en stond pauzeren en een  warm wijntje drinken en ’t is af.

Ik heb dus effectief ook gelukzalige momenten op skireis. Nog een tip: boek u iets waar ge een sauna en jacuzzi ter uwer beschikking hebt en ga voor half pension. Niks zaliger dan te kunnen ontspannen in de warmte en daarna uw eten geserveerd krijgen. Als ge niet mottig wordt van alle houten borden met edelweis'kes op en de geur van raclette dan is een vakantie in de bergen dus top. De cola’s zijn trouwens van een groter formaat in Frankrijk, dat maakt die ontbrekende koekjes bij de koffie goed. en als ge niet kunt skiën of snowboarden, dan hebben ze bij Is’t nog ver? nog tips voor u. Geniet!

Sport? Sport!

That’s it! Mijn spieren vertellen mij dat ik moet doorzetten. Een paar dagen boarden en ik voel me veel kwieker dan ervoor. Dat kan maar 1 ding betekenen: ik moet meer bewegen. Door mijn geestestoestand van de laatste maanden is het er niet van gekomen, maar toegegeven: naar de spierpijn van het wintersporten is het elk jaar reikhalzend uitkijken (later daarover meer). Ook al was dit jaar de spierpijn minder hevig, toch besef ik dat mijn conditie en lijf niet op punt staan. Mijn kwaaltjes (stijve schouder en kuit) zijn verminderd, dus dat kan alleen meer betekenen dat beweging goed is voor mijn lijf. Gisteren heb ik dus meteen de koe bij de horens gevat: ik ben gaan lopen. Een dik kwartiertje maar, genoeg om mijn spiertjes wat los te lopen.

Aangemoedigd door andere sporters, gaat het mij lukken, denk ik. Ik moét gewoon mijn lijf terug aan de praat krijgen. 

Lopen kost weinig tot geen geld, ge zijt er eens mee buiten en ge kunt het bijna overal doen. Maar ’t is wel belastend voor de knietjes. Zwemmen of fietsen vallen ook te overwegen als het teveel zeer doet (mijn knieen zijn mijn zwakke plek, merk ik nu na het boarden). En wat dat fietsen betreft: kijk hier eens als ge zin hebt om uw bikershart op te halen!

Maar bon, als ge mij wilt blijven aanmoedigen om te bewegen, dan zijt ge welgekomen. Mijn Runkeeper vertelt u hoe lang het precies geleden is dat ik gelopen heb, dus daar kunt u mij in het oog houden. En ik kreeg net toevallig vandaag een vraagje via Facebook om mee te doen aan de 20 kilometer van Brussel, is it a sign? Misschien moet ik dat als eerste doel stellen. Of is dat onrealistisch (ik loop nu zonder training “gemakkelijk” vijf kilometer)? Alle advies is welkom! Van sporters en niet-sporters. Dank bij voorbaat. 

Sportieve groeten,

Amaury

Wintersport, ah ja!

’t Is winter! En dat blijkt het enige seizoen te zijn waarin ik mijzelf echt kan aanzetten om te sporten. Wintersporten en meer bepaald snowboarden is mijn ding wel. Binnenkort sta ik weer op mijn snowboard, dat ik een paar jaar geleden kreeg voor mijn verjaardag. Het beestje is still standing na al die jaren.

Een goeie voorbereiding is alles, dus ga ik mij even door middel van deze blogpost organiseren en mijzelf nog enthousiaster maken dan ik al ben. Stylish gaat ge waarschijnlijk niet op de wintersportvakantiefoto’s staan, maar da’s wel het laatste van uw zorgen. Warm hebben, uw huid verzorgen en niks breken is de boodschap :). Een board is een investering, maar goed gerief dat u beschermt tegen de koude (en sneeuw die in uw onderbroek kruipt bij de minste val) is ook een must. ’t Zijn nu solden, dus er zijn plekken waar ge een schoon frakske of broekske op de kop kunt slaan. Nu bijvoorbeeld ook hier online!

Daarnaast: zorgen dat ge geen kou hebt, bij temperaturen van min 17 graden (no sh*t) kan dat wel eens voorvallen. Verwarmende gels, goeie kousen, sjaal en handschoenen! Goed eten en drinken (in de meeste skigebieden daaraan geen gebrek), niet al te veel waaghalzerij en ge komt waarschijnlijk in 1 stuk terug. 

Ik hoef u niet te vertellen dat ik superhard uitkijk naar mijn shortski - we gaan op hotel dat een sauna heeft, jochei! En vorig jaar waren het bijna uitsluitend mannen waarmee ik op pad (lees: rode pistes) was in de bergen, nu zijn het enkel girls. En ik zal de enige snowboarder zijn, eens zien of ik ze ga kunnen bijhouden. Wish me luck!

Wintersporter

Ik ging nog iets schrijven over mijn skireis! U had waarschijnlijk al door dat ik in 1 stuk ben terug gekomen, unlike this fella. 

Veel valt daar eigenlijk niet over te zeggen: ge sport zeven dagen aan een stuk en zijt bijgevolg stikkapot aan het einde van de dag (lees: zes uur). Veel après-ski is er dus niet aan te pas gekomen. 

Wel: veel snowboarden. Het was alweer 2 jaar geleden dat ik mijn baby nog eens uit mocht laten. Maar de liefde bleek niet over, ik kon het nog. Ik kon het zelfs nog beter dan ik had gedacht. De schrik die ik altijd heb gehad was zo goed als weg. Ik ging snel en durfde meer. Ik heb zelfs een klein jump'ke durven maken, maakt dat mee. Natuurlijk verbleken mijn kunsten helemaal naast die van mijn lief, die jumps pakt alsof het niets is en niets liever wil dan zijn dagen in de fun parcs te spenderen. Hij probeerde zelfs nog eens te skiën - hij snowboardt al sinds zijn dertiende levensjaar. Maar dat was vooral grappig in plaats van bewonderenswaardig.

Hij skiet! from Amoorie on Vimeo.

Ik heb - uiteraard - ook nog een paar fotootjes genomen aldaar, in het grootste skigebied van de wereld.

En ’t was uiteraard veel te snel weer voorbij.

Thuis.

Thuis komen van een vakantie betekent altijd dat je even terug moet wennen aan een ander ritme. Het feit dat ik en mijn drie huisgenoten samen op reis gingen betekent ook dat mijn wasmachine momenteel aan een wasmarathon bezig is. 

Mezelf terug in de plooi krijgen, da’s nu mijn hoofddoel. De spieren zijn niet meer zo stijf en je geraakt gewend aan de niet-berglucht. Ik ben eindelijk voor een computer beland, met 101 to do’s, maar eerst moet er wat tijd gemaakt worden voor mijzelve. Na een goeie week er te hebben uitgezien als een halve vent is het tijd voor nagellak en girlyness.

En hoe kun je daar beter in komen dan met een streepje Beyoncé, een nieuwe roze pull en lovely new shoes? Ook al ging ik geen geld uitgeven na mijn reisje (waar ik trouwens vrij zuinig ben geweest): de schoenen zijn ideaal voor de communie- en trouwfeesten de komende zomer en trui was een kadootje van de mama (die zich trouwens roze boots met een sleehak wilde kopen, how cool is she?!).

Meer over dat reisje binnenkort, maar het komt ongeveer neer op dit: