DANKBAAR — AMOORIE

Op 4 janauri 2019 ontstond deze blogpost, omdat ik wilde onthouden waarvoor ik dankbaar was. En nu het jaar op zijn einde loopt en ik moet besluiten dat het best een zwaar jaar was, wil ik mijn blessings tellen. Want ik heb veel om dankbaar voor te zijn en ben best gelukkig, ondanks de tegenslagen die op mijn pad kwamen, het afgelopen jaar.

Dus, ik ben dankbaar voor:

ontmoetingen in het midden van een Gents straatje met iemand die ik alleen maar van Instagram ‘ken’ en het feit dat daar knuffels bij komen kijken. Hoe zot is da?
vriendinnen waarbij het over psychische problemen, vibrators, masturbatie, werk, angsten en zoveel meer kan gaan. Het maakt niet uit dat we niet in elkaars buurt wonen of elkaar een half jar niet zagen, het kan altijd overal over gaan. Zonder enige schroom, nudes incluis.
schoonvaders die nieuwe badkamers zetten als ware het hun hobby.
dutjes. En mensen die u tijd geven om er eentje te doen.
de gezondheidszorg in dit land en mutualiteiten en hospitalisatieverzekeringen en goeie werkgevers die daarin voorzien. En in het bijzonder voor Lio’s kinderarts (Lander weet dat ik verliefd ben).
tijd hebben/krijgen om an zelfzorg te doen of met vrienden af te spreken en mij meer te voelen dan de persoon wiens ‘naam’ nog altijd niet gezegd kan worden en vaker petsen in het gezicht krijgt dan zoentjes. (deze zin werd duidelijk neergeschreven voor maart, want pas op de dag voor Lio’s geboorte zei Lucy mama)
de februarizon.
de fruitmand op kantoor, anders zou ik werkelijk nooit een stuk fruit eten in de week.
mijn lichaam dat zo’n schone kinders kan produceren en blijkbaar tòch ook zotte weëen kan opvangen zonder pijnstilling.
mijn oudste kind dat van mijn slaapliedjes geniet, mijn kaak streelt en zachtjes ‘nog’ vraagt wanneer het liedje gedaan is.
mijn partner die er is wanneer ik mijn shit aan het verliezen ben, ontzettend geduldig is en mij begrijpt zonder dat ik zelfs een woord moet zeggen.
kraamhulp en vroedvrouwen aan huis. En kraamkost. En diepvriezers.
mijn zussen en mama die in hun huis ook een thuis creëerden voor Lucy. (en later op het jaar ook voor Lio)
de soepkar, die er altijd is op het moment dat we moeten lunchen maar eigenlijk niks in huis hebben.
de natuur.
lange zomers en een tuintje met schaduw én zonlicht. En een opblaasbaar zwembadje op dagen waarop het kwik tot boven de 30 graden stijgt.
vriendinnen die vragen hoe het is, die luisteren en begrijpen en zelf uitreiken wanneer ze voelen dat ze het nodig hebben.
het concept ‘babysit’
voor het kutjaar dat 2019 was, want wellicht kan 2020 daardoor alleen maar beter worden en weet ik daardoor weer waarvoor ik dankbaar moet zijn.
voor iedereen die hier kwam lezen, die reageerde, die deelde, die herkenbaarheid zocht en vond. Het internet kan een fijne plek zijn, als ge gelijkgestemden vindt waar eerlijkheid primeert. Ik blij in 2020 dan ook hetzelfde doen, op mijn tempo, voor mezelf, maar ook voor iedereen die mij liet weten dat hij of zij iets aan dit blogske heeft gehad.
mijn framily, alle vrienden en familieleden die er dit jaar voor mij waren, op één of andere manier, virtueel of offline. You know who you are.