OH, 2019
Dat jaar is weer gepasseerd en ik heb precies maar 2 keer met mijn ogen kunnen knipperen. Alhoewel, als ik terugblik, is het een zwaar jaar geweest. En dat heb ik onlangs ook toegegeven aan mezelf en zodus staat 2019 officieel geboekstaafd als het jaar waarin ik het minst gewerkt heb in mijn carrière. Heavy om te moeten accepteren, en dus eigenlijk best blij dat het jaar zo snel gepasseerd is…
De bekkeninstabiliteit maakte de laatste maanden van de zwangerschap en dus de eerste maanden van het jaar extra zwaar (waggel waggel) en het feit dat nummer 2 zich op dag 2 van mijn moederschapsrust al aandiende, maakte dat ik niet had kunnen rusten voor de bevalling of de tornado genaamd ‘2 under 2’ die erop volgde. Want 2019 was dus ook het jaar waarin ik tegen alle verwachtingen in voor de tweede keer moeder werd op 20 maand tijd, en ja, dat is toch wel een dingetje waar ge moet van bekomen precies. Pas op: Lio was welkom en een tweede kind was sowieso gewenst, alleen de timing was niet voorzien. Maar kijk: 9 maand dubbel moederschap en ik leef nog. Maar de bijhorende gedachten “waarom wou ik dit zo graag?”, “hoeveel uur nog tot ze terug slaapt/slapen?”, “ik wil dat deze dag zo snel mogelijk voorbij is” hebben mijn jaar wel wat getekend. Ik weet dat dit de zogenoemde tropenjaren zijn en de gedachte waarmee veel mensen mij al hebben proberen troosten “over een paar jaar gaat ge zo blij zijn, want ze gaan zo veel aan elkaar hebben” is uiteraard fijn, maar biedt geen houvast op slechte dagen vol diaree, aerosol, voedselweigeren en huil- en driftbuien. De winter is ook mijn minst favoriete seizoen, dus ik zou momenteel heel graag vooruitspoelen, naar april of zo. Dan is Lio 1 jaar en zijn we van die rotmedicatie af, want oh jee, die kuttoxoplasmose heeft ons jaar best getekend. Zo dankbaar dat ze er tot nu toe niks aan overhoudt, maar wat ga ik opgelucht zijn als we die medicatie kunnen stopzetten. Al blijft ze daarna uiteraard wel opgevolgd worden door de kinderarts, maar dat is dan toch een belangrijke stap.
2019 was ook het jaar met slechts 1 ononderbroken nacht (op mijn verjaardag <3) en het jaar van veel paniek in het hoofd, opgestapelde stress, het meermaals niet meer zien zitten met dank aan die onderbroken nachten, maar ook het jaar van versteld staan hoeveel ik wel niet kan met zo weinig slaap en het jaar van toegeven aan de nood aan meer rust en kalmte. En dat kon niet anders dan met de hulp van mijn begripvolle huisarts, mijn lief en een stel therapeuten en masseurs, osteopaten en krakers. Zelfzorg kreeg een hoge plaats op mijn takenlijstje en dat zal voor 2020 (hopelijk) ook zo blijven.
“Without the hard times, how would we know when we’re in the good times?”
Kortom: het was een jaar dat ik niet snel zal vergeten, of wil vergeten. Ik hoop op een rustgevend, gezond 2020, waarin ik de dingen op mijn eigen tempo kan doen, waarin ik mezelf niet uit het oog verlies, waarin ik tijd zal kunnen maken voor wat mij blij maakt. We shall see :)
En om af te sluiten nog een paar verre van perfecte foto’s die tonen dat ook het jaar verre van perfect was, maar wel mooi.
