EEN PLEIDOOI VOOR EERLIJKHEID

View this post on Instagram

Hoi! Ik ben doorgaans niet zo’n mega deler en veel privé dingen hou ik graag privé. Maar deze week stond er een interview in De Standaard waarin ik zo eerlijk mogelijk vertel hoe het met mij en mijn 5 maand zwangere lijf gaat. Namelijk niet altijd even super. Er kwam heel wat reactie op dat artikel. Sommige mensen werden er boos van. Noemden mij een verwend nest. Hoe durfde ik droevig zijn, hoe haalde ik het in mijn hoofd om te vertellen dat ik me vaak slecht voel over dat gekke lijf en dat gekke leven dat ik niet meer onder controle lijk te hebben sinds er iets in mij groeit? Totaal respectloos voor de pijn van mensen die - na vele pogingen - niet zwanger kunnen worden. Arrogante trut. Ik zou dankbaar moeten zijn voor het fantastische mirakel dat mij overkomt. Toegegeven, ik ben er een beetje van geschrokken, maar ik vind het toch belangrijk om te vertellen hoe ik deze maanden beleef, geen spijt dus. Enerzijds omdat er een geweldig fake wuft van een roze wolk hangt rond zo'n zwangerschap. Anderzijds zie/lees/hoor ik hoeveel vrouwen wél herkennen wat ik vertel. Het doet mij veel deugd om te horen dat ik hier niet alleen in sta. Want zwanger zijn voelt voor mij écht niet als rozig cadeautje dat in mijn schoot is geworpen. Don’t get me wrong! Ik ben intens dankbaar dat het mij mág overkomen, i count my blessings en ik verlang ernaar om mijn dochter te leren kennen in december. Ik hoop dat ze net zo gulzig in het leven mag staan als haar beide ouders, haar kleertjes liggen netjes opgeplooid, klaar in de kast. Maar ik heb ook al serieus gevloekt, gehuild en gepanikeerd de laatste tijd. Er komt namelijk iets gigantisch op mij af wat ik niet kan inschatten, iets wat mij schrik aanjaagt en wat heel mijn leven-zoals-ik-het-kende finaal overhoop gaat halen. Mensen kijken meewarig naar mij als ik het heb over mijn toekomstdromen, verre reizen en professionele ambities. (Iets waar een jonge vrouw in deze moderne wereld toch evenveel recht op heeft als elke man of vergis ik mij?) En dan denk ik: shit, wat overkomt mij hier… (Ik heb blijkbaar veel te zeggen, dus lees gerust verder in de comments)

A post shared by Linde Merckpoel (@lindemerckpoel) on Aug 12, 2020 at 11:54pm PDT

Vandaag moet er mij alweer iets van het hart, want als een persoon die dicht bij mij staat geviseerd wordt, dan krakt mijn hart. Als uw vriendin geraakt wordt, verdedigt ge ze.. Dus wil ik het hebben over de reacties die mijn schoonzus/vriendin over zich heen kreeg, na dit artikel in De Standaard. En ik veralgemeen hier eventjes, want zo gaat het er tegenwoordig ook aan toe op sociale media…

Dat we niet moeten zagen, want we hebben ze toch gewild? Dat we wel anders zullen spreken als of wanneer dit of dat. Dat we ze geen kleine fuckers mogen noemen (of dat achtervolgt ons ook gegarandeerd heel ons leven nog). Dat we ons aanstellen. Rotverwend zijn: “als je een kind wil, ga je ervoor zonder te zeuren!” Dat het een schande is wanneer we 'negatief' spreken over zwanger zijn, terwijl er godverdomme mensen zijn die geen kinderen kùnnen krijgen. Zwangerschap wordt maar al te vaak geromantiseerd en is inderdaad iets om 'dankbaar' voor te zijn, maar dat neemt niet weg dat het ook fokking lastig kan zijn om uzelf te zien uitdeinen, uzelf niet meer te herkennen of te veranderen in een bal hormonen. Zwangerschap op zich is geen doel, het is een (mogelijk) middel om een kind te krijgen. Linde's psycholoog legt het perfect uit: “Het is niet omdat je graag moeder wilt zijn, dat je graag zwanger bent.”

Aan sommige andere reacties is daarnaast ook te merken dat de combo ambitieus zijn en graag werken + kinderen willen nog altijd iets waar grote ogen voor getrokken worden. “Een goeie moeder zet alles opzij voor haar kinderen!” Excuseer?! Een goeie moeder is volgens mij iemand die balans vindt, zichzelf niet wegcijfert en door genoeg aandacht te besteden aan zichzelf massa’s liefde kan geven aan haar kind(eren).

Ook nog gelezen: dat het woord 'rouwen' hier misbruikt zou worden. Ik heb het even voor u opgezocht, rouwen betekent vandaag de dag nog steeds 'een emotionele reactie als gevolg van een verlies'. Emotioneel reageren tijdens de zwangerschap? Hell yes meneer, dus rouwen kan zeker. Want het ìs inderdaad een keerpunt in uw leven, dat valt moeilijk te ontkennen. Ge laat ook effectief uw oud leven achter, om een heel nieuw, ongekend en misschien wel beangstigend avontuur te beginnen. Maar blijkbaar is dat egoïstisch en enorm arrogant, rouwen mag blijkbaar alleen als wensouder of mensen die kinderen verloren zijn. Ik zei het hier al eens, and I'll say it again. Niet mogen triest zijn omdat iemand anders het slechter heeft dan jij, is hetzelfde als zeggen dat je niet blij mag zijn omdat iemand anders gelukkiger is...

Al die pijnlijke reacties zitten me eventjes hoog. Misschien omdat ook net #worldbreastfeedingweek gepasseerd is. Een week waarin borstvoeding wordt 'gevierd' en Instagram vol boobs staat (ook die van mij trouwens, want ge weet hoe 'n grote fan ik ben van wat mijn boobs gepresteerd hebben). Maar zo'n posts zorgen er tegelijk ook voor dat moeders die het niet doen zich enorm schuldig voelen omdat ze het niet konden of wilden. Borstvoedingsfoto's passeren vaak mijn feed, maar het valt mij ook op dat er amper foto's gedeeld worden van flesvoedende ouders, terwijl daar ook veel liefde van af kan spatten. Dus deel ik hier eventjes een aantal posts die ook een ander verhaal vertellen, omdat daar ook nood aan is.

View this post on Instagram

* borstvoeding * Borstvoeding is de natuur op haar best. Als het werkt, is het wonderlijk. Ik vind het dan ook de normaalste zaak van de wereld dat ik tijdens #weekvandeborstvoeding stond te juichen vanop de eerste rij. Maar zoals @maisonetteworld schreef, ervaren heel wat gezinnen fysieke, emotionele en andere obstakels op hun weg die van borstvoeding een pittig en soms zelfs onmogelijk avontuur maken. En daarom wil ik ook mijn verhaal delen. Omdat een schuldgevoel je niet vooruit helpt. Omdat ‘perfect parenthood’ niet bestaat. En omdat je je kinderen (op)voedt met zoveel meer dan eten alleen. We doen het met woorden, met gedachten, met aanrakingen, met liefde. So, you do you. En of dat nu #breastfed of #bottlefed is, ik zeg #fedisbest. Always. Eerlijk? Mijn lijf begon uitgeput aan dat avontuur: na een bevalling ingeleid door een medische cocktail aan opwekkende medicijnen en acht maanden ziek, bang en risicovol zwanger zijn. Het mocht twee piepkleine mannetjes op de wereld zetten en moest meteen erna weer even afstand nemen: Aster en Ramses namen na hun geboorte meteen een vlucht richting couveuse. Hun zuigreflex was onderontwikkeld en mijn borsten hadden geen idee wat er hen te doen stond. En, ladies, ik neem jullie niks kwalijk. Want we werden er samen halsoverkop in gegooid – in dat moederschap - én we hadden er dan al ‘one hell of a ride’ op zitten. Ik heb de weken die daarop volgden gekolfd alsof m’n leven ervan afhing. Mijn buik was voor mijn zonen nooit de veilige haven die andere buiken voor andere kinderen vaak wel zijn. (...) - ik ga hier onder nog even door hè 😅😉😘

A post shared by Mélanie ☀️ studio - paus (@melanie.goethals) on Aug 8, 2020 at 10:00am PDT

View this post on Instagram

a wonderful comment i received a few days ago made me realize what i really love about ig. if you focus on the right things, you can find amazing communities on this platform - likeminded people who go through life facing the same challenges, decisions, questions, doubts, choices, and so on. i really believe we can choose to inspire, reassure, comfort and help each other via this forum ♥ one topic that illustrates this well among new moms and moms-to-be, is #fedisbest. it’s so easy to think that there is some sort of ideal scenario to live up to, but there actually isn’t. i personally don’t believe breastfeeding is objectively better than bottle feeding - it really depends on both the baby and the family welcoming the baby into their lives. when you only focus on the breastfeeding success stories (or on the horror stories) you get a one-sided view, while it’s really about what works best for you and your family. i’m happy to share the reasons why i chose not to breastfeed, if it can help others get a different perspective. but long story short, while i think breastfeeding can be a beautiful and good thing, it’s not the only way to give your baby everything they need, nor is it the only way to nurture and love them and connect with them on a deep and intimate level. i have experienced all of these things with juliet, who is growing up a happy and healthy kid, and with eloise right now. in my personal case, i’m convinced i have made the right decision and i haven’t regretted it for a second. i think that this is the only important question to ask yourself before deciding - what will bring happiness, peace and balance to you and your family? #eloiserabaey

A post shared by Stephanie Duval (@70percentsteph) on May 21, 2018 at 12:28am PDT

View this post on Instagram

Breastfeeding is truly an incredible feat of nature. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ But for many families there are physical, emotional, and socioeconomic obstacles that can make the experience range from arduous to actually impossible. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ So this week while we continue to fight to normalize and celebrate breastfeeding, let's also try to free ourselves and each other from the guilt trip of perfect parenthood. Let's give breastfeeding the respect it deserves, which is that when it works, it is a damned near miracle. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ So whatever works for you, whether you breastfeed or don't, have adopted or used a surrogate, gotten a leg cramp while pumping in an airplane bathroom, exist outside of the gender binary, couldn't get the time off, have literally found yourself crying over split milk, or have simply decided that breastfeeding just isn't for you: ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Let's remember that when it comes to babies, the most important nourishment is love. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ #WorldBreastfeedingWeek

A post shared by Maisonette (@maisonetteworld) on Aug 7, 2020 at 1:32pm PDT

Want het is helaas zo dat een andere vriendin zelfs geen foto van haar etende/drinkende newborn durft te posten. Omdat ze zich opgedeeld voelt in een kamp, een kamp waarin ze zich in gedreven voelt door de borstvoedende moeders. Ik weet dat het vaak niet de bedoeling is om mensen die het anders doen dan u een schuldgevoel aan te praten, maar onrechtstreeks gebeurt het toch. En ikzelf heb vast ook al zo'n gevoelens veroorzaakt, daar kan ik zeker inkomen. Tegelijkertijd steekt er ook bij mij schuldgevoel op door bepaalde zaken die ik lees of zie. Ik krijg het bijvoorbeeld lastig als het gaat over vers koken voor mijn kind(eren), iets waar ik tot op de dag van vandaag hard mee worstel. Lio is groot geworden met 'potjeseten', omdat ik nauwelijks de mental space had om elke dag een potje te koken voor het kind. En voor onze kleine eter Lucy tel ik de dagen af naar 1 september, omdat ik weet dat ze op school wél haar warme maaltijd zonder morren naar binnenspeelt... Dat is volgens mij de grootste valkuil van sociale media (als ouder, maar ook zeker voor mensen zonder kinderen): het is zo gemakkelijk geworden om jezelf te vergelijken en neer te halen omdat je het niet zus of zo doet.

Waarom moet alles wat rond kinderen hangt ook rozewolkerig en liefst Insta-perfect in een herfstig kleurenpalet zijn? Ik heb het gevoel dat ge meteen wordt weggezet als depressieve doos/arrogante trut/ondankbaar wicht als ge toegeeft dat het niet altijd MEGAZALIG HETBESTEDATMIJOOITOVERKOMENIS is. Welnu, er zijn ook hier al momenten geweest waarop ik dacht: “Waarom wilde ik dit allemaal zo graag?” Neen, dat oude leven komt nooit meer terug. En het is perfect normaal om daar af en toe eens melancholisch over te doen en tegelijkertijd heel hard uit te kijken naar de komst van een kleintje of keihard te genieten van het leven als ouder. Het ouderschap is namelijk constant het gevoel hebben van in tweëen gespleten te worden en dat begint dus effectief al wanneer uw kind een paar cellen groot is.

Daarom wil ik graag nog maar eens pleiten voor eerlijkheid: post die foto, publiceer dat filmpje, schrijf het van je af als je iets voelt, reageer, gooi het online of bespreek het in intieme kring. Al herkent er zich maar 1 iemand in je verhaal, het is 1 iemand die zich minder alleen voelt. Want vroeger stond er inderdaad een village klaar als ge een kind ter wereld bracht, maar vandaag is er heel vaak isolement, shaming en heel veel ongevraagd advies en ditto meningen. Waar is de empathie? Waar is het rooten voor elkaar? Social media helpen ons soms, maar er is een gevaar wanneer mensen elkaar constant naar beneden halen. De individualistische maatschappij waarin we leven nam de village weg, er zijn mensen die zich afvragen waarom ze in godsnaam zouden moeten betalen voor andermans kinderen (het antwoord is: omdat zij diegene zijn die u later verzorgen als ge in't ziekenehuis of rusthuis terechtkomt) én zorgt er tegelijk voor dat iedereen vanachter zijn computerscherm maar wat kan roepen naar mensen die ze denken te kennen. Ge moet een olifantenvel hebben als ge in de mediawereld zit, dat werd mij weer maar eens duidelijk. Dat ge het gevoel hebt dat ge uzelf moet verantwoorden of constant moet uitwijden of nuanceren moet zo slopend zijn. Maar bon, wat betreft Linde en Jef: trust me, hun dochter is zo gewenst en welkom, dat kind gaat overladen worden met liefde. En ze zijn goed omringd, zijt maar zeker. Ze gingen (vrijwillig!) op vakantie met ons en onze koters, dus ze weten wel wat er hen te wachten staat. We zeggen hen dat het mooi wordt, maar ook lastig. En elke ouder-to-be heeft verwachtingen die in de loop van hun parentingcarrière worden bijgesteld, want truth be told: er is niks dat u kan voorbereiden op het ouderschap. Maar ook dat is deel van het avontuur: de ontdekking van het kind dat ge gebaard hebt en u eraan aanpassen. Kijken wat werkt voor uw kind én voor u, zonder uzelf te verliezen en mét aandacht voor uw eigen gevoelens, gedachten en noden. Daarover gaat het trouwens ook in deze podcast, als ge eens naar mijn stem zou willen luisteren :)