OH 2020

Het is hier een tijdje stil geweest, want ge weet wel: life happens. Het jaar ging tegelijkertijd tergend traag omdat er niks gebeurde, maar ook supersnel, we zijn inmiddels januari 2021 en ik postte niks meer sinds augustus. Niet dat ik niks te melden heb gehad, het is gewoon allemaal veel (geweest) en het ontbrak mij aan tijd of goesting om het (hier) neer te schrijven. Drukke werkweken, routine opbouwen met de schoolgaande kleuter, onze draai vinden in ons huis waarin we allebei fulltime aan het werk zijn, verbouwingen plannen, ondertussen niet vergeten om voor onszelf (en elkaar - als partners) te zorgen en ga zo maar door.

Ge kent het wellicht allemaal wel, hier is ook het hele scala aan emoties gepasseerd. Hoop, met die vaccins die eraan zitten te komen, en ongeduld. Enthousiasme wanneer de baby’s die in lockdown 1 werden aangekondigd eindelijk geboren werden. Tristesse wanneer het besef inkickt dat alle dagen er hetzelfde uitzien en dat dat nog wel een tijd zo zal blijven. Dankbaarheid voor die kalme, routineuze dagen waarop ik de kleuter zelf kan afhalen op school terwijl ik vroeger mijn hoofd brak over hoé ik dat ooit zou kunnen flikken, net als die andere ouders die er staan en waar ik misschien best wel jaloers op was. Verdriet om alles wat nu vertraging oploopt of gewoon niet en nooit meer kan of zal plaatsvinden, om mensen die je al zo lang niet zag en de daarbijhorende vrees dat er zo misschien wel relaties doodbloeden…

Accepteren, leren, nadenken, voelen, boos zijn, liefhebben, huilen, ademen, ontdekken, koken, lezen, spelen, verbinden. Het lukte mij allemaal dit jaar, ondanks en dankzij deze pandemie. Ja, het was een kutjaar, maar ik kijk ook naar de mogelijkheden die het ons gegeven heeft, en ik put troost uit het feit dat dit een gedeelde ervaring is, hoop stiekem dat het mensen doet beseffen dat iedereen het inderdaad op een andere manier lastig kan hebben, dat we wat milder en empathischer zullen worden. Dat we durven zeggen wat er scheelt, en dat we durven luisteren zonder meteen met honderdduizend oplossingen of anekdotes komen aandraven. Het is OK om u niet 100% te voelen, het is OK om erover te praten en het daar efkes zo, uitgesproken en bloot, te laten. Het is OK, ge hebt het einde van 2020 gehaald, dat is al heel wat. En ik geloof dat 2021 beter wordt, omdat we geleerd hebben, omdat het vaccin eraan komt en omdat ik hoopvol ben. Het zal nog hard zijn, ja, want ik wil ook mijn nichtje en metekind vasthouden en mijn vrienden knuffelen, en neen, we weten niet wanneer het zal kunnen, maar we weten wel dat het weer zal kunnen. Ooit.

Dankbaarheid is opnieuw de overheersende gedachte, want er waren tiny victories in overvloed. Ik kon opnieuw boeken lezen - iets wat mij in 2019 zoveel moeite kostte, gaat nu weer bijna als vanzelf. Zo las ik een aantal boeken die mij inzichten gaven over deze toestand, ik hunkerde naar kennis over hoe we hiermee moeten omgaan. Concreet: 'In tijden van besmetting’ van Paolo Giordano, ‘De afstand’ van 24 Vlaamse auteurs, ‘Houd afstand, raak me aan’ van Paul Verhaeghe en (nog niet gelezen maar wel op de wishlist) ‘Wat na corona?’ van Bleri Lleshi, voor wie interesse zou hebben om ook tot inzicht(en) te komen.

Dankbaar voor het feit dat de lockdown mij aanzette om YNAB te beginnen gebruiken, een tool die effectief mijn leven heeft veranderd. Ik ben namelijk iemand die snel panikeert als het om financiën gaat. En dankzij YNAB heb ik alles mooi overzichtelijk, weet ik hoeveel ik kan uitgeven aan wat en weet ik hoeveel ik aan het sparen ben (zonder dat zelfs letterlijk apart te moeten zetten). Het heeft mij doen sparen voor een thermomix (allez, de goedkopere versie van Lidl) en boy, ook dat ding ben ik dankbaar. Ik kook meer en gezonder, uiteraard ook omwillen van die 3 pendeluren die kwamen te vervallen dankzij corona. Ik maakte plannen, om te gaan podcasten en om te gaan studeren (met dank aan een presentatie van Noëmie van Le Coeur à Marée Basse die ik tijdens de lockdown volgde). Een termijn staat er niet op, maar ook hier was het de lockdown die me erover deed nadenken. Ik zag mijn Monstera Variegata groeien en bloeien, dankzij de vele uren thuis kreeg die alle TLC die hij nodig had.

Dit jaar vol afstand deed ons ook beseffen hoe goed we omringd zijn, hoe fijn het is om mensen rond u te hebben die ge écht graag ziet, getuige de drang om te knuffelen, telkens ge ze ziet. Ondanks de afstand groeiden we toch dichter naar bepaalde mensen toe, we spendeerden onze vakanties met mijn schoonzus en schoonbroer, en het feit dat zij als (toen nog) kinderloos koppel er tot twee keer toe voor kozen om met ons en onze kroost op te trekken is bewonderenswaardig. Applausje voor Linde en Jef.

Ook dankbaar voor het feit dat we onze kinderen dicht bij ons konden houden, hoewel ze zijn evenveel verantwoordelijk zijn voor mijn sanity als voor mijn insanity. Dankbaar voor elk gesprek dat ik heb gevoerd dat niet over corona ging
En zot dankbaar voor mijn hervonden passie voor wetenschap (en vaccins ;-)) en de kans die ik van het CEVAC kreeg om mijn communicatieskills in te zetten voor de wetenschap.

Ik kijk dus terug op een jaar waarin ik veel geleerd heb over mezelf, over de wereld en de mensen erin. Blij dat het voorbij is, maar ook blij om wat het mij heeft bijgebracht. Ik ben klaar voor 2021, benieuwd naar wat het me leren zal en waar het ons heen zal brengen.