WAT IN DE BABYHANDLEIDING ZOU MOETEN STAAN
Na bijna 1 jaar moederschap weet ik dat er zo veel dingen zijn die ze u niet vertellen over kinderen (hebben). Ge moet ze ook meemaken om het te geloven of het gevoel te kunnen vatten, denk ik. Desalniettemin zijn er een aantal dingen die ik zou willen bijdragen aan de ‘universele babyhandleiding’ mocht die ooit gemaakt worden:
- Als nieuwe moeder/vader is het mogelijk dat ge somtijds last krijgt van ‘fantoombaby’: een fenomeen dat optreedt wanneer uw baby op logement is, maar ge toch meent hem te horen huilen. Al zeer vaak voorgehad...
- “Ik ga mij nooit nog géén zorgen meer kunnen maken”, dat daagde mij een aantal maanden geleden. Ik ben absoluut geen bezorgde/angstige persoon, maar ook ík kan het niet meer van mij afschudden. En ik bedoel dit ook in de meest positieve zin van het woord: ik ben zo blij dat ík voor dat hummeltje kán zorgen, dat zij uitgerekend míj nodig heeft. Zeker nu ze kan klimmen en kruipen: ik snap nu wat het betekent wanneer ze zeggen ‘aan moeder’s rok hangen’, ze wíl zich echt aan mij vastklampen. En erg dat ik dat vind ;-)
- “Ik mis mijn baby niet wanneer ik er niet bij ben, maar wanneer ik er kán bij zijn wil ik er ook effectief bij zijn.” Mijn nieuwe levensmotto, basically. Lucy gaat als sinds haar 3 maand minstens 1 keer (vaak 2 keer) bij mijn mama slapen en dat is zalig. Maar de weekends zijn heilig, die dagen spenderen we samen, en we doen het traag. Spelen in de zetel, boekjes kijken, de tuin ontdekken, fietsritje maken, ...
- Ziek zijn is een nieuwe levenswijze vanaf dat ge ze op de crèche/school dropt. Wist ge dat ge verkouden kon zijn aan uw tong? Nop, ik ook ni, maar nu wel...
- Sleep stalking is een ding: wanneer uw baby slaapt vol bewondering staan kijken naast dat bedje hoe ze slaapt en droomt en aan haar fantoomtuutje ‘zuigt’. Nu ze sinds een aantal maanden doorslaapt ben ik de goden dankbaar, maar mis ik tegelijkertijd de kleine nachtelijke knuffelmomentjes met haar. Vaak heb ik het dus wat lastig om haar niet wakker te maken, omdat ik wil knuffelen. Pas op, mijn slaap is mij dierbaarder, dus ik doe het voor alle duidelijkheid niet, maar wanneer ik ga slapen verheug ik mij alvast op het moment dat ik ze ‘s morgens al zingend, brabbelend of lachend in haar bedje aantref.
- Hét torenhoge cliché: het gaat snel. Fakking snel. Ik ben bezig aan een blogpost over ‘tijd’, omdat ik het maar moeilijk kan geloven waar al die tijd naartoe ging en gaat. Maar kijk, de voorbereidingen voor haar verjaardagsfeest worden alvast getroffen, ze wordt volgende maand effectief 1. Het volgens sommige mensen brutaalste jaar zit erop. Maar als dit brutaal was, dan kijk ik reikhalzend uit naar alles wat komen gaat. Al mag dat dan wel iets trager vooruit gaan dan het voorbije jaar.
