Om op te eten.
Ietsje meer neerschrijven, dat moet ik doen. Om mijn gedachten te verzetten en om ’t spel hier aan de praat te houden.
En iets over eten, dat wilde ik ook nog eens schrijven. En nu is ’t ideale moment daar, met maar liefst twee aanleidingen.
Eén: ’t is Wereldeierdag morgen (yes, I know). Maar ik heb voor de gelegenheid daarnet HET EI al uitbundig gevierd. Met pasta (derde keer op drie dagen, maar wie neemt het mij kwalijk?) carbonara met courgette van Jamie. Mét ei, snel, veel, vullend, maar vooral superlekker.
Twee: er zat deze week zoetigheid in mijn brievenbus. Zomaar, omdat mensen het rieken dat ik daarvan hou, vermoed ik. Of omdat er iemand mij graag heeft :).
De brievenbuszoetigheid bleek een vroeg kerstcadeautje in de vorm van een doosje met 9 pralines en een kerstbal vol napolitains te zijn, speciaal voor de feestdagen. Nou! Als ze in de winkels nu al met Sinterklaas mogen beginnen, dan mag ik gerust ook al eens van kerstpralines eten zeker?
Ge moet weten: ik ben een zoet vrouwmens, na elke maaltijd (behalve mijn ontbijt, want dat is al zoet op zich) heb ik goesting in iets zoet. Familieleden die in pralinewinkels werken zijn dan ook niet goed voor mijn gezondheid. Maar goed, ik ben gezwicht en heb van elke smaak geproefd. En pas op, ze beweren gedurfd te zijn. Zout, zuur en pikant. Pikant, daar merkte ik niks van, ik hield als proef op de som mijn tong even tegen het kleinood (zo ben ik wel). Zout (fleur de sel) en zuur (limoen in de vorm van groene streepjes) waren wel aanwezig. Zachte inhoud, fondant omhulsel, ideaal met een koffietje erbij. Mijn favoriet is de praline met de limoentoets, omdat die krokante dingetjes bevat. Wie ook eens wil proeven moet bij mij eens op de koffie komen, de doos is nog niet op en mijn kerstbal zit ook nog vol!
De lieve mensen van Daskalides hebben trouwens een Facebook, Twitter en blog (“je moet connected zijn, man”). Offline zijn ze o.a. te vinden in de Henegouwenstraat in Gent.