NUMMER TWEE

Er stond hier al lang een blogpost met deze titel (maar zonder inhoud) klaar. Klaar om geschreven te worden en u te zeggen dat wij nog wel even zouden wachten, tot Lucy een jaar of 2, 3, 4 zou zijn. Dat wij wel zouden zien en misschien toch eerst ons huis wat verder zouden moeten verbouwen en genieten van het zijn van een gezin van 3.

Maar kijk, sinds 2 augustus 2018 blijkt dat deze blogpost er toch wat anders zal uitzien. Ik testte namelijk positief met een zwangerschapstest die hier nog rondslingerde. En het was geen 'flou' streepje zoals die keer in de badkamer van onze Zuid-Afrikaanse Airbnb, het waren 2 heel duidelijk afgetekende lijnen, geen twijfel mogelijk. Ik wilde testen omdat mijn tepels gezwollen stonden en heel gevoelig waren, gewoon om mijn geweten te kunnen sussen. Dus tusen de soep en de patatten ging ik op 't WC zitten om een plasje te doen. Lucy zeurde, Lander stond op het punt om te vertrekken. Hij kwam nog even terug en ik zat met een paniekerige blik op de pot. 'Ni verschieten...' 'Zijde zwanger?' werd er meteen gevraagd. 2 blikken vol ongeloof. 'Lucy, ga jij een broertje of zusje krijgen?' 1 iemand die er niks van snapte. 

Zo geschiedde het dus dat wij straks een gezin van 4 zijn, met 2 kinders die nog geen 2 jaar schelen. Niet zoals ik het had gepland, er raasden zo veel vragen en to do's door mijn hoofd dat ik er efkes ongemakkelijk van werd. Ik heb ook meerdere keren ‘gadverdamme’ uitgebracht, omdat het allemaal wel heel onverwacht en snel was. Ik probeerde niet te panikeren, maar ik heb ook gehuild, omdat ik niet wist of ik dit zo snel nog eens zou kunnen, omdat ik er misschien nog niet klaar voor ben en niet zo heel veel goesting had om nu nog eens zwanger te zijn. En dan heb ik me daar dan weer schuldig om gevoeld. Schuldig omdat ik eigenlijk dankbaar zou moeten zijn dat het allemaal zo vlot gaat, terwijl er mensen zijn die hemel en aarde moeten bewegen om een kleintje van hun eigen vlees en bloed te krijgen. Schuldig want ik wilde toch een groot gezin?

Maar ik heb dus opnieuw 9 maanden om aan het idee te wennen en sinds die tweede augustus is er al veel veranderd. De misselijkheid en moeheid kickten vroeg in, de hormonen zijn alweer aan 't gieren, maar Mini Merckpoel 2 is in uitstekende gezondheid en haar hartje zien kloppen op de monitor bracht me weer zo in vervoering dat ik nu wel weet dat wij het gaan kunnen, dat ze ontzettend welkom is en dat Lucy een topzusterke zal zijn. Eind maart/begin april zijn we dus met 5 (ja, Coco is een volwaardig gezinslid!)

---

Ondertussen ben ik wel heel erg benieuwd naar de verhalen van mensen die 2 of meer kindjes kregen op korte tijd: hoe hebben jullie dat gemanaged (ik word nog altijd lichtjes onpasselijk als ik denk aan 2 keer crèche betalen bijvoorbeeld), was het gepland of niet, hebben jullie tips? Alles om de wirwar in mijn hoofd te helpen ontwarren, is welkom. Wat een avontuur staat ons weer te wachten zeg...