DIT WAS HET DAN

10 maand borstvoeding hebben we samen op de teller staan, en ook deze keer is het een emotioneel afscheid. Omdat het te snel kwam, omdat het niet volledig mijn beslissing was en omdat het sowieso weer een beetje loslaten is. Ik wilde deze keer graag langer voeden, en in dat opzet ben ik alleszins geslaagd. In totaal heb ik bijna anderhalf jaar van mijn leven mijn kinders moedermelk kunnen geven en daar ben ik best trots op. Maar het afscheid drong zich op, om verschillende redenen. Lio’s interesse in ‘echt’ voedsel kwam er al heel snel (net zoals bij Lucy): wat wij aten, daar wilde zij ook van proeven. Dat mondje ging al vanaf dag 1 van de groentenpapjes wijd open en ook stukjes fruit, patatjes of brood werden grondig bestudeerd en gingen vlot binnen. Kinders die goed eten zijn één van de meest gelukzalige dingen, dus moeder blij. Al was die periode waarin we overschakelden naar groentjes en fruit ook best lastig. Mijn hoofd stond namelijk niet stil: hoeveel kan en moet ik nu nog kolven op het werk, hoe weet ik of ze genoeg binnen heeft, gaat die productie nu niet grandioos kelderen…? Ik bestookte mijn vroedvrouw met vragen, belde haar in paniek op. Pakt daarbij ook nog het feit dat ik on the verge of a mental break down stond én het feit dat ik op de Facebookgroep van LLL bijna werd verketterd omdat ik ‘zo vroeg’ al papjes gaf en borstvoeding wilde minderen en ge krijgt een miserabel hoopke moeder. Uiteindelijk kon ik Lio op vraag blijven voeden, omdat ik door de mental breakdown een kleine 3 maand thuis was. Al die tijd liep het eigenlijk heel goed, al zag ik wel dat Lio’s interesse in de borst tanende was. Overdag wou ze al langer geen melk meer: echt eten was veel interessanter en ze was snel afgeleid door het kleinste geluid of de minste beweging. Toen ik terug aan de slag ging, was er ineens een terugval in mijn productie. Dat vond ik bizar, gezien we door onze tijd samen helemaal afgestemd waren op elkaar. Ze dronk nog altijd goed voor ze ging slapen, maar kon de slaap niet opnieuw vatten omdat ze nog honger had, dus noodgedwongen gaven we een flesje bij. Toen las ik bij Sofie (die nu trouwens een goeie Q&A over borstvoeding heeft staan) dat menstruatie weleens een spelbreker is, als het op productie aankwam. En effectief: mijn regels waren terzelfdertijd van de partij. En door het koperspiraal kan het zijn dat de bloedingen veel heviger zijn dan daarvoor en dat ze langer duren. Beiden het geval bij mij, dus die productie was aan het einde van die 2 weken durende regels miserabel. Ik kon haar ‘s nachts gelukkig nog sussen met een tietje, maar ze was ondertussen ook zo gewend aan haar avondflesje, dat ze al reikhalzend naar mijn nachtkastje keek, waar de fles stond die ze na een eerste slokje aan de borst kreeg. Mijn lichaam en Lio beslisten dus samen dat het genoeg geweest is, wat het voor mijn hoofd ietwat moeilijk maakt, omdat ik er precies geen zeg in heb gehad…

Maar toen ik afgelopen weekend nog maar een paar tiental mililiter bijeenkolfde, werd het heel duidelijk: het einde is nabij. Daar moet ik nu aan toegeven en me bij neerleggen. Afin, het is ook een herwonnen vrijheid, het is plannen voor weekendjes kunnen maken zonder dat die kolf mee moet, het is het flesje ook eens door iemand anders laten geven en het is hoop op doorslapen, want ook dat heeft ze ondertussen bijna onder de knie. We hebben een mooie, lange borstvoedingstijd samen gehad en hebben hem daarenboven ook op een heel mooie manier kunnen afsluiten. Afgelopen week mochten Lio en ik namelijk model zijn voor de Prima Donna borstvoedingsbeha die we uitgebreid getest hebben. Hij komt in het najaar op de markt en ik ben nu al zo benieuwd naar de foto’s en de campagne waar wij dus deel van gaan uitmaken. Keep you posted!