BRIEF AAN MIJN 3-JARIGE
Lieve Lucy,
3 jaar vandaag, en elke leeftijd die ge al had was op dat moment de leukste. Omdat wij en gij op elke nieuwe leeftijd een nieuw stukje van uw persoonlijkheid leerden kennen, omdat we het mensje dat we gaandeweg ontdekten een topper vinden. Want gij zijt het met uw vals gezongen en zelfverzonnen liederen die ons doet lachen. Gij zijt dat kleutertje dat zo verward was toen ze na 2 weken schoollopen samen met ons in lockdown moest en teruggreep naar TV en ‘tuutjeknuffeltje’. Gij zijt het met wie we ondertussen kunnen raisonneren, met wie we compromissen kunnen sluiten, het meisje dat haar gevoelens beter kan uiten dan eender welke gemiddelde volwassene. De kleine uk die nog altijd een 92 draagt, en zelfs die broeken zakken af - al zijn uw benen ondertussen aan een groeispurt bezig. De rustige, alles in zich opnemende meid die risico’s absoluut vermijdt, die het haat om door haar vader gepusht te worden en het dan op een huilen/schreeuwen zet. De voorzichtige, de zorgzame, de giller, de op hygiëne gestelde, de helpende hand, de analyserende, de kleine eter, diegene van wie we het kapsel écht niet snappen. De liefkop die ‘Lukket?’ vraagt wanneer we u vastgespen op de fiets of in de auto, de grote zus die moeite heeft om te delen, de flinkerd die ondertussen een jaar volledig zindelijk is. Wij zeggen zo vaak tegen elkaar wat voor flinke kinders wij wel niet hebben en op een occasionele, keihard toegelatene woedebui na is dat ook zo. Gij die zot zijt van elke kledingstuk dat ik u koop en dat enthousiast onthaalt met een “heb je dat gekocht voor mij?” - laat ons zeggen dat er nog werk is aan ervoor zorgen dat ge geen, excusez-moi le mot, ‘shopaholic’ wordt. Gij die gekste dingen wel durft en de gewoonste niet. Gij die ‘Het Huis Met De Gele Deur’ ondertussen vanbuiten kent en zelf uw boeken begint voor te lezen. Gij die elke zin afsluit met ‘eh’. Gij die met uw grote, bruine, vragende ogen alles van ons gedaan zou kunnen krijgen, maar dat nog niet ten volle beseft. Gij die zo graag naar school gaat en ‘zuf cinny’ op handen draagt. Een meisje dat ‘lachen’ zegt wanneer er een foto gemaakt wordt maar in plaats van lachen de gekste bekken trekt. Eentje dat ook duidelijk aangeeft wanneer een foto niet gewenst is. “Doe je GSM weg”, '“Laat mij gerust!”, “Ik wil naar huis”, “Nee, Lio, nee, WEG!” zijn een aantal van uw standaardzinnen. Maar er zijn ook de “mag ik op jouw schootje zitten?”, “zullen we het nog eens doen?”, “gaan we een boekje lezen?”, “mag ik dat zelf doen?” of “wil je mij drrrrrragen (de rollende, Franse R is een recente ontdekking), anders val ik op de trap?” Gij die lijflijkheid enkel en alleen op prijs stelt on your terms, ‘s avonds in de zetel bij een flesje melk en een zoveelste aflevering van Peppa Pig. Gij die zelfs een kleine aanraking afwijst, want ge zijt just uw moeder op dat vlak. Gij die met dat kleine lijfke van u nog zoveel moet ontdekken van wat het allemaal kan. Gij die u in de zomer nog steeds een oog uitzweet, net zoals toen ge pasgeboren waart en de vroedvrouwen u inbakerden in flanel en ik dat allemaal weer uitzwierde want ik wist nog niet veel over dat moeder zijn, maar ik zag wel dat ge te warm had.
En vandaag weet ik eerlijk gezegd nog altijd niet zo heel veel over dat moeder zijn, maar alles wat ik wél al weet, leerde ik dankzij u. Elke dag, willens nillens, allemaal dankzij u.
