WAT GE VERGEET

in

Mijn God, die baby van mij is alweer 2 maand en duidelijk geen boorling meer. Met haar 58 cm, alerte blik en schattige kirgeluidjes is ze officieel niet meer plat. En met al die new borns die mij momenteel dankzij een zich voortplantende vriendenkring omringen, is zij al ‘de grote baby’.

Dus ja, alweer dat cliché: het gaat zo fokking snel. Mijn Lucy’tje is nog geen 2 jaar oud en toch was ik al zo veel van die babytijd vergeten… Onder andere:

  • hoe snel de dagen/weken/maanden voorbij gaan wanneer ge thuis zit met een new born

  • hoeveel melk ge kunt lekken in die eerste weken

  • hoeveel zo’n kleintje kan kakken

  • en kotsen

  • en hoe snel ge dus uw lakens, de pyjamaatjes, bodies en dekentjes weer moogt wassen.

  • om nog maar te zwijgen van uw eigen kleren: elke dag een andere outfit met een kleerkast die ga ne de zwangerschap terug gewoon moet worden (“ja, dit past al terug, ahnee, dit nog lang niet”) is een uitdaging, ja

  • hoe verliefd ge kunt staren naar uw new born, een uur lang als ‘t moet

  • hoe grappig het is wanneer ze met hun ogen rollen bij het (in)slapen

  • en hoe schattig die kleine schokkende bewegingskes zijn die ze maken met hun handjes en die kleine schokkerige zuigjes aan hun tuutjes wanneer ze echt écht moe zijn…

  • hoe klein (en hulpeloos) die werkelijk zijn in ‘t begin

  • hoe instinctief die borstvoeding ook weeral loopt, al heb ik die piekende borsten niet gemist

  • dat ge overal waar ge uw baby legt ook best nen tetradoek legt

  • dat ge de tijd op het luierkussen waarin er geen luiertje aan is, best zou kort mogelijk houdt

  • dat ge op tijd en stond uzelf moet herinneren aan het feit dat ge moet eten

  • dat ge alles zou willen opslaan in uw geheugen/filmen met uw gsm om het niet te vergeten, en ge dat uiteindelijk toch doet…

Blijf je nog heel even klein, mijn lieve Lio?

lio