TWEE MAAND MET TWEE KOTERS
Ow yes, ik leef nog! Dat wil zeggen dat dat moederen voor twee best wel lukt. Ik overleefde ondertussen zelfs al 2 nachten op rij met de 2 meisjes alleen en ook de vrijdagen (wanneer we standaard met ons drietjes zijn) lopen vlot. Als ik dit zou gezegd hebben aan de Amoo van 2 maand geleden (zij die paniekaanvallen kreeg van er alleen nog maar aan te denken) had ik het nooit geloofd…
Ik ging ook al meerdere keren op pad met de 2: vaak met Lucy op het buggyboard en Lio in de Ergobaby Metro, en 1 keer met Lucy in haar buggy en Lio in de draagzak. Toegegeven, dat waren slechts kleine uitjes in mijn eigen stad, maar hey we kwamen buiten en ik managede de boel (lees: de kinderen leefden naderhand nog en moeder ook). Er overvalt mij een vreemd soort trots op zo’n momenten: fier dat ik ben op mijn kinderen, die vandaag tijdens het wachten op de dokter in het ziekenhuis nog maar eens bewezen hoe braaf ze zijn, en op mijzelf, zo van ‘zie mij hier eens lopen met mijn 2 brave kinders en er zelf niet gelijk een wrak bijlopend’. Nog eentje om toe te voegen aan het lijstje ‘waarom ik kinderen heb gewild’ dus; die speciale soort fierheid is zo geweldig!
Het feit dat ik Lio haar kleren nog altijd ofwel rechtstreeks uit de wasmand haal (kotsen en kakken kan ze als de beste) ofwel rechtstreeks opdiep uit de bakken waarin ze op zolder gestockeerd werden, daar ben ik minder fier op. Voorlopig nog geen babykamer met mooi geordend kastje, geen prachtig gedecoreerde babyhoekjes, tenzij wasmanden tellen als topinterieurstukken. Dat vergeeft ze mij wellicht wel, want dat moederen is the second time around zoveel relaxter. Ik stel mij geen duizend vragen, ik volg nog meer mijn gevoel, ik ben de rust zelve (ja, zelfs met die jengelende peuter aan mijn been). Pas op, ik bel mijn vroedvrouw nog op regelmatige basis omdat ik ook nog altijd gerustgesteld wil worden en soms knaagt er ook wel eens een twijfeltje in mijn hoofd.
Maar met twee kinderen ligt de lat gewoon heel wat lager: de uitjes gaan inderdaad niet verder dan ‘wandelen naar het centrum’ en ik peper mezelf in dat opruimen en wassen morgen ook wel kan. Aan elk moederke/vaderke dat twijfelt of zij/hij dat wel gaat managen met twee wil ik dus graag zeggen:
Hecht genoeg belang aan deftig eten: ge zorgt zo goed voor uw lijf en voor uw gezinsleden en ge hebt het nodig, want boy, kinderen vreten inderdaad energie.
Maak het uzelf niet te moeilijk: pasta met tomatensaus en een blaadje basilicum is ook gezond!
Leg de lat en uw verwachtingen niet te hoog: zo worden grote teleurstellingen (in uzelf, uw partner of uw kinderen) vermeden…
Plan niet teveel op dagen dat ge single parent zijt: de leukste momenten komen spontaan en uw eigen tuin is ook een toffe plek!
Zorg ervoor dat gij en uw partner een team zijn dat elkaar goed aanvult: dat is hier echt essentieel. Wij zien het aan elkaar wanneer de ander het nodig heeft om eens uit te blazen of langer te blijven liggen.
Ik denk dat tweede, derde, vierde, … kinderen profiteren van het feit dat hun ouders hun weg al eens gebaand hebben door het raadsel dat die babyperiode is. Tegelijk is het zo dat hoewel ge al veel ontcijfert hebt van het raadsel dat die babyperiode is, ge ook die nieuwe baby moet leren kennen en moet beseffen dat dié baby niet dezelfde is als uw vorige. Voorlopig vind ik niet dat Lio en Lucy zot veel van elkaar verschillen: zowel uiterlijk als in hun gedragingen, beiden rustige baby’tjes die heel makkelijk tonen wat ze willen. En ik ben blij als moeder dat ik nu sneller de signalen oppik (dit huiltje is van moeite, dit huiltje is van pijn, dit huiltje is van huidhonger, en nu wil ze gewoon tiet).
Dus als ge mij vraagt wat het lot van de tweede/derde/vierde/… baby is: ze krijgen veel meer te verduren door de fratsen van de oudste(n) (zo ging Lucy eergisteren aan de slag met een stofvod en een vod waarmee we verven die dienst deden als dekentjes voor haar zus), maar halen veel meer voordeel uit het feit dat hun ouders het allemaal al eens deden. Oh, en extra liefde krijgen van de oudste sibling(s): wanneer Lucy haar ‘isje’ (zusje) komt aaien of tuutje in haar mond komt steken (excuus, rammen) is mijn hart weer zo trots als iets…
