TEGENWOORDIG [7]

Deze post sluit een tijdperk af, een periode die tegelijkertijd zo zwaar en zo prachtig was. Een periode waarvan ik niet weet of ik ze ooit nog eens zal meemaken, zo eentje waarin zo’n klein wezentje dat alleen maar mij nodig heeft de constante is. Vorige keer was die kraamtijd veel te kort en dus bleef ik nu 5 zot vermoeiende en tegelijk machtig mooie maanden thuis. Zo’n lange tijd zò dicht bij mijn kinderen krijg ik wellicht nooit meer, want nee, ‘t is niet zeker of er een derde komt. Ik ben momenteel trouwens iedereen aan het afraden om twee kinderen te nemen, gene zever. Wij vier, dat is nu even genoeg. En wij vier, wij evolueerden allemaal gelijk zot, de voorbije maanden, ieder op zijn manier. Nu ik terug aan de slag ben, wil ik terugblikken en vertellen hoe het nu met ons gaat, om niet te vergeten.

IK

Er was de voorbije maanden zo veel te doen, en ik wìlde ook alles doen. En al doende kwam ik mezelf meermaals tegen. Ik schreef toen dit op Instagram:

ik panikeer als ik denk aan hoe snel die tijd gaat. zoveel chaos in mijn hoofd. dat ik straks weer aan de slag moet. dat ik nog zoveel wilde doen, tijdens die lange tijd thuis. dat ik mezelf wat verloor. dat ik precies vergat te genieten de voorbije maanden.

de foto’s op mijn gsm vertellen mij echter iets anders. dat er massa’s mooie momenten waren. dat ik omringd ben door evenveel en eveneens mooie mensen. dat ik wél genoten heb, maar dat alles inderdaad voorbij vliegt.

dus dit is een soort van reminder aan mezelf. dat het al een mooie tijd is geweest. en dat ik dankbaar ben. dat ik deze chaos wellicht ooit zal missen. dat ik ook tijdens deze pittige periode mezelf blijf en mezelf niet mag vergeten. dat ik de rommel moet kunnen loslaten. en dat ik verdomme goed bezig ben.

Af en toe de pedalen verliezen hoort er bij, denk ik. Redenen waarom ik panikeerde waren onder andere: organisatie van àl dàt gerief dat je in huis hebt met twee kleine kinderen, verbouwingen en de bijhorende rommel, wankele financiën en nooit voltooide takenlijst, volgende zomer en hoe we dat gaan regelen met een schoolgaande kleuter en een peuter, de never ending toevloed aan vuile was die je hebt met een baby en 4 gezinsleden tout court, de gezondheidstoestand en toekomst van Lio, en ga zo maar door. Stoom aflaten, het uitspreken en hulp inschakelen kalmeert mij. En nu ik terug aan het werk ben, ben ik kalmer dan tijdens mijn periode thuis. ‘t Is precies alsof ik beter kan loslaten als ik niét thuis zit, want net omdat ik thuis zat, had ik constant het gevoel dat ik mijzelf nuttig moést maken in huis. Terwijl ik mezelf uiteraard nuttig genoeg heb gemaakt, ik heb namelijk een baby (én mezelf) in leven gehouden.

En uiteraard heb ik naast dat piekeren ook genoten. Als geheugensteuntje voor mezelf (want hoe onvergetelijk deze periode ook was, ik ben effectief al zoveel vergeten): er waren de fantatische trouwfeesten en bijhorende bachelorettes, er waren festivals, er waren de momenten bij tatie in de tuin en bij papa aan het zwembad, er was onze reis met onze beste vrienden, er was Lucy’s verjaardagsfeest, er waren Ertebrekers, ijsjes en pintjes op de Gentse Feesten, er was de hittegolf en het moment waarop we met z’n vieren in ons hete zwembad onder de parsol zaten, er waren boottochtjes, er was Lucy die pal voor een minister haar gevoeg deed, er waren babyborrels, verjaardagsfeestjes en (on)officiële housewarmings, er waren spannende eerste keren van de baby achterlaten en haar toevertrouwen in de veilige handen van mijn zussen en mama, er waren dagen waarop we amper de zetel uitkwamen, er was ontspanning in de samentuin en inspanning samen met mijn start-to-runpartner, er was Lucy die ontdekte hoe zalig ijsjes en springkastelen zijn, er waren fotoshoots, er waren lunch’kes met vriendinnen, er werden zelfs boeken gelezen (!), er was opnieuw yoga, er waren uitstapjes (naar Puyenbroeck, Park Spoor Noord, de baby spa, de bib, en tijdens de hittegolf naar de groten Delhaize omdat ze daar airco hebben), er werden vriendjes voor het leven geboren, er kwam een nieuwe badkamer, er werden voor het eerst paaseitjes geraapt in onze tuin, en er was vooral altijd volk dat we graag hebben om ons heen.

En dan is er nog de groei die ik doormaakte: van moeder van 1 kind naar eentje met 2 kinderen. En niet te onderschatten evolutie, want zo vol als mijn hart zit, zit mijn hoofd eveneens. De momenten voor mezelf zijn schaars, dat deze blogpost überhaupt geschreven is geraakt mag een klein wonder heten. Ik zit alleszins in het team dat beaamt dat dat de sprong van 1 naar 2 kinderen de allerheftigste is. Who’s with me?

LIO

Ik, die altijd dacht (tijdens Lucy’s babytijd althans) dat het onmogelijk was om nóg eens zo veel liefde te voelen voor een levend wezen. Bleek dat allemaal bullshit, want zij bouwde gewoon een extra kamer aan mijn hart en vulde ze propvol moederliefde. Zij kreeg, omdat ze de tweede is, een chillere moeder dan Lucy en gratis entertainment in de vorm van een peuter die niet stilzit. Zo was er een namiddag waarop ik in een impulsieve bui K3 chromecastte op tv, waardoor de peuter begon te dansen, de baby haar bestudeerde en moe en va plezier hadden in het aanschouwen van die interactie. Bedankt Hanne, Klaasje en Marthe!

Ze is ook de baby die nooit exclusieve aandacht zal gekend hebben, ook al waren er dagen waarop de wereld enkel bestond uit wij twee, aan elkaars zijde, of zij aan mijn tiet geplakt. Terug aan de slag gaan, betekent afscheid nemen van het intense contact overdag. Door omstandigheden blijf ik er gelukkig 2 dagen van de werkweek mee thuis - een geluk bij een ongeluk want zij mag dus gewoon elke dag lekker thuis blijven en niet naar de crèche. En ook al maak ik mij daar soms zorgen over (superbanaal voorbeeld, maar Lucy leerde keisnel uit een gewone beker drinken dankzij de kinderbegeleidsters daar, Lio zal dat dus misschien minder snel doen), het feit dat ze hierdoor wellicht langer borstvoeding zal kunnen krijgen, is dan ook weer een voordeel.

Het staat buiten kijf dat de voorbije maanden vooral haar gezondheid onze prioriteit was. Deze week werd ze nog eens onderzocht door de beste kinderarts die we ons kunnen wensen en kregen we goed nieuws te horen: ze doet het perfect en evolueert zoals een doorsne baby. Alle mogelijke vingers kruisen dat dat zo blijft! Onze happy spitter en lange smalle (66cm, 6140 gram) kan ondertussen zitten met steun, at deze week haar eerste fruitpapjes en is mega-beweeglijk. Die gaan we in de gaten moeten houden, in tegenstelling tot Lucy die in alles veel trager was dan de rest. Slapen is geen probleem, al zou ze ‘s nachts wel al eens wat langer aan één stuk mogen slapen, maar ge hoort mij niet klagen aangezien die borstvoedingshormonen mij telkens snel terug in slaap brengen.

LUCY

Ook Lucy evolueerde als een trein de voorbije maanden. De afgelopen 2 jaar is zij dus altijd al bij de latere geweest in haar evolutie (ze kroop op 10 maand, rolde pas op haar buik op 1 jaar), maar ik heb het gevoel dat ze nu echt heel snel dingen oppikt. Haar woordenschat breidt elke dag uit en we lachen ons kapot met de manier waarop sommige woorden eruit komen (‘popola’ is een paraplu/parasol en ‘joos’ is saus). Ze begrijpt al zo veel en is 80% van de tijd zeer hard te genieten en hilarisch op haar manier. Nu ze dingen kan zeggen, vergemakkelijkt het allemaal wat: ‘eten nam nam’, ‘weg auto’ en uiteraard ‘nee!’ zijn heel duidelijke commando’s waar wij veel aan hebben. Ze ging van de peuter die het ziekenhuis bijeen schreeuwde op de eerste levensdag van haar zuster naar een meisje dat in een groot (peuter)bed slaapt en zindelijk is. En ook fysiek groeit ze uiteraard, al blijft ze aan de kleine kant. Geloof mij: onderbroekjes vinden voor zo’n klein poepke (in maat 86) is een uitdaging.

Over dat ‘groot’ bed en de zindelijkheidstraining kreeg ik een aantal vragen, dus lijst ik hieronder even op hoe wij het hebben aangepakt.

Voor de overstap naar het grote bed deden wij het de ‘cold turkey’ manier: gewoon van de ene dag op de andere stond het bed daar en lieten wij haar er ook in slapen. We maakten er uiteraard iets leuks van door superenthousiast te zijn wanneer ze het voor de eerste keer zag en door het extra gezellig te maken met een boekje, een dekentje en haar knuffels. Maar de belangrijkste factor is volgens mij het Sleepyhead Grand babynestje dat er ligt: hierdoor voelt ze zich even geborgen als in haar omrand babybedje en ligt ze lekker knus. Niet goedkoop, maar het maakt de switch voor zo’n kleintje minder bruusk, dus voor ons het absoluut waard. Lucy is ondanks het nestje ook wel al 1 keer uit bed gevallen (woops), dus opteren we ook voor een extra hekje om een tweede keer te voorkomen. Verder is ze een braaf kindje dat altijd mooi blijft liggen, dus ik heb geen ervaring met kinders die uit bed kruipen en kan op dat vlak dus ook geen tips geven.

Wat de zindelijkheidstraining betreft: ook hier gingen we voor radicaal, en het werkte! Het potje werd hier al een tijdje geleden bovengehaald om haar te laten wennen aan het idee. We haalden ook Mikki en het grote rode potje in huis, een boekje met geluidjes over zindelijk worden. In het voorjaar had ze al een aantal keer ‘per ongeluk’ iets op het potje gedaan, maar niks waarvan we dachten ‘en nu is ze ermee weg’. Ze toonde wel al een tijd interesse in ons als wij op het toilet zaten en voelde deze zomer ook duidelijk aan wanneer ze een boodschap moest doen. Dat zijn volgens mij 2 essentiële dingen die afgevinkt moeten zijn vooraleer je kan beginnen aan het echte werk. Pipi en kaka kunnen benoemen hoorde daar ook bij alhier. We vertrokken midden augustus op reis naar warme oorden, dus ik had besloten dat dat het moment zou zijn om haar te trainen: elke dag in ‘t bloot gat rondlopen was perfect mogelijk. Voor de reis haalde ik dus een oefenbroekje en onderbroekjes (van bij Zeeman) in huis. Ik bestelde ook het plaspoort op de site van Kind & Gezin om een aantal tips binnen handbereik te hebben (ook online beschikbaar hierzo). Verder heb ik mij niet echt ingelezen over het onderwerp. Eenmaal op reis waren er dagelijks boodschappen op het potje al was kaka wel wat lastiger dan pipi. Vaak vragen of ze pipi moet doen is een must en ook af en toe eens op het potje zetten zonder dat ze aangeeft te moeten gaan ook. Wanneer ze dan een boodschap deed waren we uiteraard laaiend enthousiast, applaus, toeters en bellen. Na een tijdje gaf ze het zelf aan dat ze moest gaan en uiteraard waren er een paar ongelukjes, maar volharden is the way to go. Op verplaatsing deden we een oefenbroekje aan en een extra outfit mee en ook het potje ging mee naar heinde en ver. In de autorit op weg naar huis heeft het best wel voor wat kunst- en vliegwerk gezorgd, maar er waren geen ongelukjes onderweg. Eenmaal terug thuis heeft ze nog 3 ongelukjes gehad op 2 dagen en daarna was ze officieel zindelijk - zowel overdag als ‘s nachts. Ongelooflijk maar waar.

WIJ

Allemaal samen moeten we in dit nieuwe tijdperk op zoek gaan naar een nieuwe, strakkere routine. Elke zondag zitten Lander en ik samen om de komende week te bespreken en in het weekend proberen we ook al wat te koken voor de week die komt. Want eten is iets waar ik best wel mee struggle: altijd iets in huis hebben voor die peuter die doodmoe thuiskomt van de crèche is niet simpel. Soep, eitjes en brood zijn musts, dus dat moet standaard in huis zijn. Maar ook hier is het een voordeel dat er altijd iemand thuis zal zijn met Lio. Altijd iemand die snel een boodschap kan gaan doen of Lucy iets vroeger kan ophalen van de crèche. We zoeken ze nog, onze routine, maar ze komt er wel. We genieten des te meer van onze weekends en beseffen maar al te goed dat we een team moeten zijn. Want twee koters, dat is pittig, maar dat betert naar het schijnt.