Flashing tits, soft arms & Whitney: this was Gossip!
Vrijdagavond was het alweer (3 keer op tien dagen, een persoonlijk record!) in de Lotto Arena te doen. En wel voor het laatste concert van de 5 maanden durende Europese tournee van Gossip. Dat weet ik (dat het de laatste gig was) omdat Beth het niet naliet om het na elk nummer te vermelden: “happy last show”, it’s our last, fucking show tonight", “congratulations with the last show”, …
Maar soit, het is haar gegund, ze mocht blij zijn (ze zag er zeer moe uit, maar daar over hier onder meer). Het feit dat ze moe was deed gelukkig niets af van haar zangkwaliteiten, die waren nog steeds top. Het mens heeft een redelijke kathedraal van een lijf, maar ook een dijk van een stem (zowel als ze zingt én als ze normaal praat). Ik heb de kans gehad om haar een paar jaar geleden al aan het werk te zien in de befaamde Club 69 van StuBru.
Het bewijs (en let u vooral niet op mijn eigen meezingsels…):
Ik had toen al de indruk dat Beth een zeer grappige en amusante artieste is en dat is ze nog steeds. Ze lult een heel pak tussen de nummers door, zo passeerde er bijvoorbeeld een verhaal over haar assistent die beroofd werd in BXL -what else is new-, ze zaagt nog steeds dat ze het extreem warm heeft en dat de handdoek waarmee ze haar gezicht afwrijft te ruw is, allemaal in haar zalig vette, Zuid-Amerikaanse accent. Ze schaamt zich niet om een traan te laten (de beste vriendin van haar moeder was de dag voordien overleden en ze droeg een nummer aan haar op). Ze sleurt Madonna, Nirvana & Tina Turner moeiteloos tussen haar nummers. Ze verandert de tekst van ‘Get a Job’ (“girl, why don’t you get a job?”) instant in “girl, what have you done with your top?” wanneer één van haar vele vrouwelijke fans (moet zalig zijn voor een lesbienne) spontaan d'r tieten flasht terwijl ze op iemands schouders zit. Ja, zitplaatsen hebben zo hun voordelen, je hebt een goeie overview over het gebeuren voor het podium (waar de die hards staan).
Maar dus: goed concert, zelfs als alle lichten uitgaan (voor een volle minuut) blijft de band doorspelen alsof er niks aan de hand is en Beth bespeelt het publiek als geen andere. Dat ze er tien minuten over deden om hun bisnummers te brengen zien we even door de vingers (een outfitwissel drong zich blijkbaar op). Beth vond dan ook nog eens de energie om tijdens het laatste nummer zich tussen het publiek te begeven. Zeer bizar: ze is amper anderhalve meter groot, schat ik, dus je kon haar niet zien, maar je kon haar wel volgen aan de hand van de stroom in het publiek (mensen die zich rond haar concentreren om toch een glimp op te vangen van haar innemende verschijning). Mensen die beneden stonden hadden met andere woorden geen idee van waar ze zich bevond. En mensen in de tribunes op een gegeven moment ook niet meer, na het nummer was het even stil, ging de band af, maar begon er nog niet meteen muziek door de boxen te knallen. En toen was de stem van Beth er weer. If Iiiiiii…. Shouhould stay… Gene zever: begint ze daar eventjes I Will Always Love You van Whitney Houston te zingen! Zo zuiver en naar haar stem gezet dat je er kippenvel van kreeg. Ik heb er 15 seconden van gefilmd (geheugen vol, grmbl)…
Tijdens het zingen van het nummer was ze blijkbaar terug naar voor gestrompeld, want ineens - net voor ze de befaamde noten, foutloos, zong - stond ze weer vooraan, in volle glorie. Ze nam afscheid en liet de zaal vol verbazing over dat laatste nummer achter. Faut le faire.
And guess what: na het concert kreeg ik de kans om ze even te ontmoeten! De setting was een reftertje naast de dressing rooms, maar dat maakte het niet minder spannend. Tijdens het wachten bekeek ik de day sheet van de band (ja, ik ben nieuwsgierig en nee, ik ben nog nooit ergens backstage geweest).
En toen kwamen ze te voorschijn! Gewapend met mijn Instax en knikkende knietjes gaf ik de drie bandleden een handje en sloeg een kort praatje. Zoals al gezegd: ze waren heel moe, ’t was eigenlijk niet schoon om aan te zien. Maar handjes schudden en knuffels geven aan Beth (die trouwens gezegend is met een superzacht vel: “when you’ve reached the age of 25, there’s only one thing to do: moisturize!”) was megacool. Onze glimlachjes liegen er niet om.
Een betere start van mijn weekend (dat vol zat met leuke dingen, maar daar over later mee) had ik mij niet kunnen indenken!
Come to think of it, ik voel mij een beetje Ouni nu (wees gerust, ik heb geen ambities).
Special shout out aan Sony Music België (en special thanks to Annelies & Sabine) voor deze kans en aan mijn mama om ons te komen halen in Antwerpen!
