PKP12 #3

De laatste dag was even goed gevuld als de eerste. Om 12 uur paraat om de Gentse band Oscar and the Wolf aan het werk te zien en ze stelden niet teleur. Ook al is hun muziek er van de soort waarvan ge u normaal een oog uitbleit, was het een redelijk vrolijk concert met heel wat enthousiastelingen in publiek (voor zo'n vroeg uur is dat wel een prestatie).

Daarna even dansen op Disclosure (vreselijk jong gastje!) en dan ook even kotsmisselijk zijn van de warmte (élk plekje met ook maar de minste aanwezigheid van schaduw was ingenomen). Toen ben ik maar in de buurt van de Club gebleven (tent=schaduw), waar ook nog Daughter optrad vóór het aan de dame was die ik absoluut wilde zien: Jessie Ware.

De verschijning is even innemend als de stem en ook al had haar band er precies weinig zin in, slaagde ze er in om me omver te blazen. Ge had erbij moeten zijn…

Major Lazor werd even gecheckt, maar door de massa volk aan de Dance Hall was de goesting snel over. Dan maar terug naar de Main Stage voor The Hives. Toen ik daar stond was het tijd voor de minuut stilte, een heel bevreemdend moment op zo'n groot evenement. Uiteindelijk had ik niet het gevoel dat de gebeurtenissen van vorig jaar als een schaduw over het festival lagen, maar op de eerste dag waren er wel een paar ‘terugdenkmomenten’. De gigantische bomenrij die weg is, valt meteen op. De vlaggen die vorig jaar bijna tegen de vlakte waaiden door de veel te felle wind. De Club waarin ik toen stond. Maar zoals gezegd: geen extreme flashbacks of enorme emotionaliteit, bij niemand denk ik (behalve dan nabestaanden van de slachtoffers, obviously).

Maar The Hives dus. Serieuze kerels, serieus grappige frontman ook. Hij zweet zich te pletter, maar bleef entertainen. Het is slechts weinigen gegeven, denk ik. Topconcert.

En dan werd het even moeilijk: 3 dingen die ik wilde zien op quasi hetzelfde moment. Tiga, Miike Snow en The Black Keys. Bij de eerste was het lang geleden dat ik hem zag, de tweede zag ik nog nooit en de laatste had ik recent nog gezien. Ik besloot dus van elk van de drie een stukje mee te pikken en ik heb het me niet beklaagd.

Uiteraard wilde ook Foo Fighters zien, maar daarvoor heb ik ook nog even naar Sleigh Bells gekeken. Kitschy hardcore die zo kitschy is dat het bijna om te lachen is. Maar ik kan dat wel smaken. 

Foo Fighters ten slotte hebben weinigen teleur gesteld dunkt mij. Dave Grohl blijkt over een stevige dosis humor te beschikken: “I’m gonna do this by myself because the other guys, yeah, they’re just old…” en wist ook gevoelige snaren te raken met het nummer dat hij opdroeg aan de slachtoffers van vorig jaar. Pukkelpop had zich geen betere afsluiter kunnen wensen, geloof ik. 

Daarna richting tent die meteen in de tentzak en vervolgend auto verdween om terug in het hoogsteigen bed te kunnen slapen. 2 nachten op die camping waar ik niet op voorbereid was, was genoeg. Tot volgend jaar, Pukkelpop.

PKP12 #2

De rustigste dag van het festival, onder het motto take it easy en drinkt een beetje want het is warm. Ik heb eigenlijk het grootste deel van de dag voor de Main Stage doorgebracht. Met 2 vriendinnen die voor 1 dag afkwamen, zie ze eens gelukkig zijn!

Aldaar wilde ik namelijk heel graag Maxïmo Park zien. In 2005 zag ik ze voor de eerste keer op ’t festival en ik was verkocht. Toen stonden ze nog in de Club, nu al voor de 2 keer op de Main Stage op een vroeg uur, waarop de het hoofdpodium nog een beetje schaduw biedt #win. 3 jaar geleden maakte Wouter Van Vaerenbergh deze foto van mij, net voor hun concert. 

En dit jaar mocht ik er weer aan geloven, wonder boven wonder pas ik nog steeds in hetzelfde shirt…

Deze foto heb ik trouwens gepikt van op de site van Focus Knack, waar je nog andere topbeelden van Wouter kan bekijken.

Naast Paul Smith en de zijnen zag ik ook nog Blood Red Shoes, die zijn sinds ik ze jaren geleden bezig zag in het Vooruit Café alleen maar beter en strakker geworden: topband.

Daarna waren er Two Door Cinema Club - dansen in de zon - en Eagles Of Death Metal. Ik pikte ook nog een stukje Band Of Skulls mee, die kregen de Marquee ook precies goed mee en dat geldt trouwens ook voor de Kortrijkse boys van Goose, die er ook optraden later op de dag. 

Naast muziek was er ook nog randanimatie op het plein. Ik ging met de fantastische Natalie een kijkje nemen in de Salon Fou waar enkel MAC MUA’s het beste van zichzelf aan het geven waren. Als bij wonder stond er maar 2 man (vrouw) voor ons en konden we na tien minuutjes onze welgevormde derrières in de make-upstoel placeren. En they did a great job, al zeg ik het zelf.

En hoeveel Fix+ er ook maar aan te pas kwam: festivals zijn niet gemaakt voor mega opgemaakte gezichten. Tenzij ge fan zijt van de gesmolten make-up look met extra veel zwart onder uw ogen…

En ook al was de dag rustig, op het einde ervan was ik kapot. Ik zag nog een middelmatige Lykke Li en Jamie Woon en kroop in mijn tent. Op naar dag 3.

On repeat

Ben Howard covers Call Me Maybe in the Live Lounge (by bbcradio1)

PKP12 #1

Pukkelpop, ja dat festival waar ge de laatste dagen tot vervelens toe mee zijt geconfronteerd geweest, daar was ik ook. En ik heb daar nog het één en het ander over te zeggen. 

Ten eerste: het is redelijk zwaar balen als ge u voorbereidt op een festival waar ge uitgeslapen, proper gewassen (zonder dat ge een uur moet aanschuiven) en met een volledig opgeladen gsm kunt naartoe gaan omdat ge een deftige slaapplek hebt gevonden niet ver van het terrein en ’t blijkt dat ge vier dagen ervoor niet meer welkom zijt. Daar staat ge dan schoon, met uw mail met ‘oprechte excuses’. Fokkers! 

Ten tweede: ik ben hier niet om te zagen, maar om u te vertellen wat ik ervan vond.

De dag begon met een autorit die vrij vlot verliep, het slepen der rugzakken en zetten der tenten, daarna was het meteen richting weide. Dansen op Mumbai Science, jonge Belgische snaken, daar begon het mee. Dan ging ik kijken naar een jongen uit de streek, die zich verplicht voelde om tussen elk nummer dat hij bracht een woordje te zeggen: aaibaarheidsfactor 10! Glenn Claes, ahja…

Daarna zag ik een stukje Rizzle Kicks en een stukje Labrinth, maar keek ik vooral uit naar Alt-J. En ik was duidelijk niet alleen: een afgeladen volle Castello die meezong en -klapte verstelde de band. Zo klonken ze de dag erna op Lowlands. 

Geen wonder dat hun concert in de AB op  1 2 3 was uitverkocht, ik heb spijt dat ik geen tickets heb…

Santigold gaf daarna het beste van zichzelf op de main stage: de vrouw heeft een supergoeie stem voor live concerten en weet te entertainen met haar dansereskes.

  foto van Epic

Al mag de hype met een deel van het publiek op het podium halen om mee te dansen stilaan overwaaien, alleen maar tijdverlies… Django Django klonk ook heel goed, maar ik heb ze maar even aan het werk gezien, idem voor Bloc Party (van wie het nieuwe album vanaf vandaag te verkrijgen is/op Spotify te beluisteren is: Four)

En toen was het de beurt aan de vriendjes van Hot Chip, persoonlijk hoogtepunt van de dag. Alweer footage van Lowlands (hey Pukkelpop, waar blijft dat Youtube-kanaal?).

Ze hadden er duidelijk zin in (er was zelfs een dansje op mijn favoriete nummer!), het publiek ook en hun drumster was knap. Ingrediënten voor een topconcert. Set list heb ik even in een playlist gegoten, dat Fleetwood Mac'ske ertussen was heerlijk!

Ik pikte ook nog Björk, Nicolas Jaar en Feist mee, maar was niet blown away. Grootste spijt heb ik van Lianne La Havas die tegelijkertijd met Hot Chip optrad en die ik dus moest missen. Maar ik heb toch een 8 op 10, dus ik ben een tevreden vrouw. Morgen meer.

onesoulonboard:

Duke Dumont - Street Walker