OOK DIT IS EEN FASE
Okaaaaay, ik dacht dat Lucy het volledig begrepen had, dat grote zus zijn. Maar blijkbaar wou ze toch nog rebelleren, zo’n week of 2 geleden. Ze besloot namelijk dat gaan slapen, alleen in haar eigen bedje slapen en eten niet meer aan de orde waren. De top drie van dingen waarmee ge uw ouders kunt kloten, zo blijkt. De geboorte van haar zus is blijkbaar toch moeilijker te verteren dan aanvankelijk gedacht. Naar het schijnt voelt dat voor zo’n kleintje ook aan alsof iemand tegen jou zou zeggen: “schat, ik zie u vree graag, maar ik heb zoveel liefde in mijn lijf, dat ik besloten heb om nog een lief in huis te pakken…” Begrijpelijk dus dat het (efkes) kortsluiting in ‘t koppeke is, wanneer er een boorling u promoveert tot grote zus. En dat was dus niet alleen voor haar, maar ook voor ons lastig. We zijn er ondertussen (hout vasthouden) weer vanaf, maar dit schreef ik neer toen we middenin de helse periode zaten…
Bedtijd is een strijd, eentje die zij uiteindelijk altijd verliest, maar soms pas na anderhalf uur. En daar waar Lucy altijd goed sliep en wij dus altijd nog een avond voor onszelf hadden, is dat nu veranderd in stresserende avonden die we al sms’end naar elkaar doorbrengen. Lander vanuit het 2-persoonsbed in de logeerkamer en ik vanuit de zetel met Lio aan de tiet. Voor Netflix of een kinderloos uurtje of twee met elkaar is er vaak geen tijd meer. Dus als ge mij nu vraagt hoe ge uw relatie niet uit het oog verliest met 2 kleine kinders: ik weet het ook efkes niet meer. 1 kind is zo easy, wanneer die tweede daar is besef je dat dat echt a walk in the park is. Uiteraard niet in het begin (ik wéét dat wennen aan het ouderschap tijd vergt), maar het went en vanaf dat ze alles eten wat jij eet, wordt het bijna makkelijk zelfs. Maar 2: dat is de kakpamper van de ene vervangen, de andere aan de tiet leggen, daarna troosten voor de krampjes die die tiet met zich meebrengt en tegen dat ge daarmee klaar zijt, is die peuter daar alweer met een nieuwe tantrum omdat ze haar eigen tuutje niet wil, maar dat van haar zuster, of omdat ze tegen de stoel is gelopen.
Als er iemand tips heeft om een peuter meer te doen eten of terug graag te doen slapen in haar eigen bed (dat is trouwens nooit of amper een probleem geweest tot voor haar zusje er was): weest welkom. Wij zijn namelijk geen fans van samen slapen, wij vinden dat ons bed heilig is voor ons 2. Ik ben al zo touched out van de hele dag die kinderen (en die kat) aan mijn lijf te hebben plakken, dat ik vind dat ik recht heb op een plek voor mezelf (en mijn partner), en dat is in mijn bed. Pas op: ik vind het een heel leuke gedachte om zo knus samen in bed te liggen/slapen en ik heb er uiteraard niets op tegen dat andere ouders het doen, maar ‘t is niets voor mij. Lio ligt tegenwoordig in de co-sleeper maar eindigt na een nachtelijke voeding wel vaak naast mij, omdat ik gewoon in slaap val tijdens het voeden, maar dat is dus buiten mijn wil om.
Ondertussen heeft Lucy de strijd opgegeven en gaat ze terug slapen met de glimlach en slaapt ze opnieuw door, maar daar hebben we haar wel 3 avonden voor moeten laten huilen. De eerste avond gaf ze het pas na 3 kwartier op (het maximum dat ik voor mezelf had vooropgesteld was 1 uur), dag 2 een half uur en dag 3 een kwartier. Op dag 4 was het protest na 2 minuten gedaan, maar ondertussen is mijn gevoelige schouderspier alweer in een stress’ke geschoten en moet ik mij behelpen met een kersenpitkussentje. Ik ben geen fan van de cry it out-methode, maar kijk, bij ons heeft het dus wel geholpen en ik had ook nooit gedacht dat ik het zou kunnen. Ik weet ook niet wat ik had gedaan als ze langer dan een uur had gehuild, of als we na een week volhouden geen verbetering hadden gezien. Gelukkig is het dus niet zo ver moeten komen. Het arm schaapje heeft wel heel veel te verwerken, want naast het grote zus worden, zegt ze nu ook bijna elke dag een nieuw woordje, dus ik kan me amper voorstellen welke wirwar dat in dat klein hoofdje moet zijn.
Maar nu weet ik dus dat werkelijk alles een fase is, dus ik overweeg sterk om mij dit shirt aan te schaffen. Who’s with me? Dan doen we een groepsaankoop!