Toegegeven: deze is moeilijk. Ik durf al eens mijn mond opentrekken voor menig klein zaakje, maar een zaak waar ik volledig achter sta en een mening daarover die ik met passie verdedig? Neen, da’s moeilijk. Ik ben een vleeseter, maar probeer ook vegetarisch te eten af en toe. Ik ben bezorgd om het milieu, maar zie ook het belang van een auto in. Ik heb geen uitgesproken mening over politiek of vakbonderij of hoe iemand al dan niet zou moeten leven. Zei ik al dat ik dit een lastig vind?

Ik vroeg het dan eens aan mijn Merckpoel: “Baby, over welke dingen heb ik nu weer een uitgesproken mening?”. Hij weet ook wel dat ik te pas en te onpas meningen spui. Maar het bleef ook bij hem stil. LAP! En welk fotooke ga ik daarbij zetten? (tekst alleen is zo ontmoedigend om te aan te beginnen, vind ik)

Er zijn dus veel dingen waar ik een mening over heb. Over mensen die zich een ‘zotte doos’ noemen, over mensen die lak hebben aan handhygiëne, over mensen die Facebookgroepen oprichten die ervoor zouden zorgen dat ik en mijn lief zich niet zouden voortplanten omdat dat duivelskinderen zou voortbrengen (I’ll come and visit you with the cutest curliest baby this world has ever known, asshole!), over big beauties die bloggen (eindeloos respect), over mensen die niets anders doen dan zagen, over van alles en nog wat dus.

Maar een mening kunt ge het best formuleren over iets wat ge zelf al hebt meegemaakt, denk ik. Daarom dus dit, ook naar aanleiding van de post van Elke. Ik ben een kind uit een gezin van vier, de oudste, de grootste. Mijn ouders scheidden toen ik amper 6 was. Mijn moeder stond er alleen voor, ik was enkel in het weekend bij mijn vader en ik was daar eerlijk gezegd niet graag om bepaalde redenen. Maar ik ben gelukkig met mijn opvoeding, die grotendeels de taak van mijn moeder was en in twee talen was zelfs (#score). Ze stond er alleen voor, ja. Ze heeft vier kinderen, ja. Maar ze zet zich elke dag in voor elk van ons. Ze is een prachtvrouw. Ik ben nu zelf oud genoeg om terug te kunnen kijken op alle ups en downs (en geloof mij, de downs waren er vaak) en om te kunnen zeggen dat als ik me in haar situatie zou bevinden, ik net als zij zou doen. Zonder auto, in weer en wind de kinderen met de fiets naar school brengen. Mij en mijn zussen en broer leren dat niks vanzelfsprekend is. Knokken voor elke cent en er dankbaar voor zijn. Niet te beroerd zijn om hulp te aanvaarden. En daarenboven nog duizend en één mensen hebben om op te rekenen. Ik zou zoveel meer kunnen aanhalen, maar ik denk dat mijn punt gemaakt is. Je moet het maar doen, denk ik dan. 

Dus, wat is de mening nu? De mening is dat ik eigenlijk oneindig veel respect heb voor alleenstaande ouders. Voor zij die er niet voor kiezen om kinderen alleen op te voeden, voor zij die ondanks tegenslagen kinderen opvoeden tot mensen waar ze trots op kunnen zijn. En misschien ga ik hier op alle vlakken kort door de bocht, dat kan, maar toch. Wees mild in je oordeel, je weet niet wat er allemaal vooraf gaat aan een situatie waar iemand zich in bevindt. Ik weet dat oordelen snel geveld zijn, ik doe dat zelf ook vaak.

Kinderen van gescheiden ouders zijn er steeds meer precies. En ik wens ze allemaal een moeder als de mijne toe. Daarom: toch nog een fotooke. Omdat het een topwijf is!