De laatste dag was even goed gevuld als de eerste. Om 12 uur paraat om de Gentse band Oscar and the Wolf aan het werk te zien en ze stelden niet teleur. Ook al is hun muziek er van de soort waarvan ge u normaal een oog uitbleit, was het een redelijk vrolijk concert met heel wat enthousiastelingen in publiek (voor zo'n vroeg uur is dat wel een prestatie).

Daarna even dansen op Disclosure (vreselijk jong gastje!) en dan ook even kotsmisselijk zijn van de warmte (élk plekje met ook maar de minste aanwezigheid van schaduw was ingenomen). Toen ben ik maar in de buurt van de Club gebleven (tent=schaduw), waar ook nog Daughter optrad vóór het aan de dame was die ik absoluut wilde zien: Jessie Ware.

De verschijning is even innemend als de stem en ook al had haar band er precies weinig zin in, slaagde ze er in om me omver te blazen. Ge had erbij moeten zijn…

Major Lazor werd even gecheckt, maar door de massa volk aan de Dance Hall was de goesting snel over. Dan maar terug naar de Main Stage voor The Hives. Toen ik daar stond was het tijd voor de minuut stilte, een heel bevreemdend moment op zo'n groot evenement. Uiteindelijk had ik niet het gevoel dat de gebeurtenissen van vorig jaar als een schaduw over het festival lagen, maar op de eerste dag waren er wel een paar ‘terugdenkmomenten’. De gigantische bomenrij die weg is, valt meteen op. De vlaggen die vorig jaar bijna tegen de vlakte waaiden door de veel te felle wind. De Club waarin ik toen stond. Maar zoals gezegd: geen extreme flashbacks of enorme emotionaliteit, bij niemand denk ik (behalve dan nabestaanden van de slachtoffers, obviously).

Maar The Hives dus. Serieuze kerels, serieus grappige frontman ook. Hij zweet zich te pletter, maar bleef entertainen. Het is slechts weinigen gegeven, denk ik. Topconcert.

En dan werd het even moeilijk: 3 dingen die ik wilde zien op quasi hetzelfde moment. Tiga, Miike Snow en The Black Keys. Bij de eerste was het lang geleden dat ik hem zag, de tweede zag ik nog nooit en de laatste had ik recent nog gezien. Ik besloot dus van elk van de drie een stukje mee te pikken en ik heb het me niet beklaagd.

Uiteraard wilde ook Foo Fighters zien, maar daarvoor heb ik ook nog even naar Sleigh Bells gekeken. Kitschy hardcore die zo kitschy is dat het bijna om te lachen is. Maar ik kan dat wel smaken. 

Foo Fighters ten slotte hebben weinigen teleur gesteld dunkt mij. Dave Grohl blijkt over een stevige dosis humor te beschikken: “I’m gonna do this by myself because the other guys, yeah, they’re just old…” en wist ook gevoelige snaren te raken met het nummer dat hij opdroeg aan de slachtoffers van vorig jaar. Pukkelpop had zich geen betere afsluiter kunnen wensen, geloof ik. 

Daarna richting tent die meteen in de tentzak en vervolgend auto verdween om terug in het hoogsteigen bed te kunnen slapen. 2 nachten op die camping waar ik niet op voorbereid was, was genoeg. Tot volgend jaar, Pukkelpop.