En plots is het daar weer, het eerste festivalbandje van het seizoen om je pols. Een bandje dat er vroeger zo lang mogelijk zou aanblijven, maar nu zo snel mogelijk weer af moet, want ambities om op festivalman te lijken heb ik al lang niet. Het festivalbandje van weleer is ook niet meer. Met een vettig zakje chips wisselen van bandje om al uw zatte maten binnen te sluizen zit er niet meer op. Eén voor één wordt ge geteld bij het binnen- en buiten gaan via de ‘chip’ die tegewoordig aan het bandje hangt, met een bijhorend geluid waarvan de gemiddelde kassierster opgewonden zou raken. Niet dat het mij stoort natuurlijk, die volkstelling. Ordnung muss sein zeker? 

Een aan een beetje ordnung heeft mijn hoofd ook nood tijdens het seizoen der festivals. Hoe groot mijn liefde voor de muziek ook is, met geen stokken krijgt ge mij nog op een meurende festivalcamping. Dat The Hive zijn charme heeft betwijfel ik opnieuw niet, maar ik laat het graag aan mij passeren. Elke dag met de auto op en af is misschien niet de meest ecologische oplossing maar mijn ochtendstonden gaven nu tenminste wel goud en verse croissantjes in de mond in plaats van de geur andermans kak naast mijn tent in de neus…

Zaken verbloemen is iets waar ik het nogal lastig mee heb, maar mijn lof voor het festival in kwestie, Rock Werchter, is groot. Als grote leek der rockklassiekers (Pearl Jam, Metallica, Pixies - ja, haat mij maar) leek het alsof deze editie mij minder zou liggen, maar ik zou liegen. Enkele dingen die de voorbije vier dagen tot 1 groot feest maakten:

- douches, nachtrust en een auto

- de jongen die me met zijn handen vol pintjes vroeg om zijn gsm uit zijn broek te nemen en een berichtje te typen naar zijn maten:

“Schrijf eens eendje" 

"eentje?” - “neen, eendje, kwaak kwaak”

“heh?” (eigenlijk moet ik mij niet moeien met wat voor dingen mensen naar elkaar sturen, maar hé ik haalde net z'n gsm uit z'n broek) - "ja, dan doen ze een eendje met hun hand en kan ik ze terug vinden".

Ach zo! Ik kreeg twee kussen voor de geleverde diensten (knopje van de zak terug mooi dicht en alles), maar geen pintje uit zijn overvolle handen.

-  drummende vrouwen, en hier in het bijzonder Anna Prior van Metronomy. De totale performance van de Britten was trouwens ganz top. 

Aan welk adres mag ik mijn love letters voor #Metronomy richten? #RW14

— Amaury Van Kenhove (@amoorie) July 6, 2014

- niet-drummende vrouwen, zoals Ellie Goulding en Lykke Li. De eerste mocht onder de mooiste zon van het jaar op hoofdpodium de longen uit haar lijf zingen, de tweede hield het donker in The Barn. Ik hield het niet droog tijdens haar concert, de Zweedse gaat door merg en been.

De vent die Lykke Li haar hart brak zouden ze moeten opknopen, ware het niet dat het haar parels van nummers heeft opgeleverd #rw14#bleiten

— Amaury Van Kenhove (@amoorie) July 6, 2014

- de Rode Duivels, nog nooit zoveel rood en liefde bijeen gezien. Ja Sire, wij zijn blijkbaar toch 1 volk. En om dat te bewijzen: een foto van een Waal en een Vlaming die samen supporterden (met dank aan Tino)

- Stromae. Ook al zag ik hem maar een goeie twintig minuten aan het werk, het feit dat ik al dansend de weide ben af gegaan wil veel zeggen. 

De Rode Duivels en Stromae, de twee beste dingen die ons land dit jaar zijn overkomen #tousensemble#rw14

— Amaury Van Kenhove (@amoorie) July 6, 2014

Adieu Werchter, bedankt en tot volgend jaar. Voorlopig ben jij de nieuwste aanwinst in mijn verzameling die misschien wél festivalman-ambities heeft…