Maandagen kunnen niet schoner zijn: helderblauw water, een bed met ongelofelijk zachte kussens en meneertjes die uw valies naar de kamer brengen. El Gouna is de bestemming van dag 3 & 4 en brengt ons meteen weer in een totaal verschillend decor dan dat in het authentieke(re) Luxor. Letterlijk niks is hier authentiek, alles is artificieel en aangelegd, de stad en ik zijn bijna even oud. Maar ook al werd de stad pas in ‘89 aangelegd, ik wil niet gezegd hebben dat ’t niet de moeite is. Bij aankomst viel meteen de pracht van de Rode Zee op, met een platform met parasolletjes op 1 kilometer van de kustlijn als ons target: daar zouden we naartoe zwemmen.

Laat ons zeggen dat de zee in het algemeen het kind in mij naar boven brengt: met een paar roggen en krabben als toevallige passanten was mijn dag dus geslaagd.

Reken daar nog eens een topper van een zonsondergang bij en ge hebt een heel blij amoorietje. 

El Gouna is mondain en jong, tegelijkertijd het Saint-Tropez én het Ibiza van de Rode Zee.

Dat merkt ge meteen als ge voet aan wal zet in de haven: jachten van groot, groter, grootst formaat en flanerende toeristen die kiezen uit “een pizzaatje vanavond en daarna een filmke in de 9D (!) cinema of toch maar gewoon een dagschotel bij 'Chez Chantal’?” Niks mis mee, want ons diner uit de zee in Club Du Port (mét zwembad en feestjes op donderdag) was gigantisch lekker - en dat hoort ge van iemand die vroeger walgde van sea food. Na de 7 glazen rosé die Astrid en ik gemakkelijk binnengoten (ge moet gij de obers die uw glas constant aanvullen maar eens proberen tegen te houden) werd er besloten om ’downtown’ onveilig te maken.

Enter Jobo’s: een keet die bruine kroeg en cocktailbar ineen is én strawberry daiquiri’s seveert. Oh, en wijntjes in kannetjes, subliem!

Al wie beweert dat ge in Arabische landen dus geen alcohol kunt krijgen: they’re wrong. 

Gevolg van een alcoholrijk avondje waren de dansjes die we samen met de voorzitter van de Waalse duikersvereniging placeerden én de Tuk Tuk race van downtown naar het hotel die daarop volgde. De Tukxi chauffeur had snel in ’t snotje dat hij zich moest reppen met de drie Belgische deernes op zijn achterbank. Meer dan de 5 Egyptische pond per persoon waard, de schouderklopjes en lofbetuigingen kreeg die kerel er voor niks bij. Ik hoop dat ie even goed heeft geslapen als ikzelf die nacht.

De compleet uitgeruste snowboarder in mij was intens nieuwsgierig naar de wakeboarding session die we geserveerd kregen op dag 4. Enter Cable Park El Gouna waar ik mocht ondervinden dat ge best een wetsuit aandoet voor ge zo'n board onder uw voetjes bindt. Mijn bloot gat werd niet vastgelegd op de gevoelige plaat, but it was there. Maar wakeboarden I like, buiten dat onderbroek dat niet bleef zitten. Een frisse watersport bij 35 graden is altijd een goed idee, lijkt mij. Ik ga ’t zeker nog doen, wetsuit incluis. 

Ten slotte, aangezien El Gouna u bij aankomst gepresenteerd wordt in de vorm van een magazine met een als zeemeermin verkleedde vrouw er op, mocht een boottochtje in de aangelegde

lagune

niet ontbreken. Ideale afsluiter: een beetje binnenkijken bij de beau monde van het Midden Oosten, roodbruine, zonnebadende koppels spotten en gniffelen om zeilclubs met klinkenden namen als 'Sail La Vie’.

Aan diversiteit en originaliteit geen gebrek in El Gouna. Een stad die trouwens geen stad is, niet zoals wij steden kennen, met burgemeesters en schepenen en public sevices. Neen, El Gouna is eigenlijk een groot openluchtcomplex van toeristische attracties, activiteiten en hotels, die allemaal eigendom zijn van telecombaas

Samih Sawiris

. Iedereen die er woont (want mister Sawiris zorgt voor zijn personeel) en werkt, werkt voor 1 big boss. Beetje gek om te bevatten, maar ’t zou me niet opgevallen zijn mocht het niemand het mij gezegd hebben. Wie fan is van de zee, een goed zwembad en stralend weer is aan de Rode Zee en El Gouna opperbest af, beter dan in Hurghada of Safaga wat mij betreft. De stad was misschien ietsje te afgelekt naar mijn goesting, maar om te wakeboarden en te duiken zou ik alvast nog eens een aller-retourtje boeken. Daarenboven wil ik ook piramides zien bij mijn volgende bezoek aan het land, het grote gemis van de reis, dus moét ik wel eens terugkeren. 

Dit stukje was het laatste dagboekrelaas (klik hier voor deel 1 en deel 2) dat ik u nog kon schenken. Ik wil graag afsluiten met het bedanken van Thomas Cook en in het bijzonder Kim, Kathleen en Joy die ons een toptijd bezorgd hebben. Merci dames en merci mister Cook!