Ik las gisterenavond iets met ‘Jan Seurinck’ en ‘geklaag’ in en ik dacht: huh? Maar ik ging toen net in mijn WITTE AUDI (puntjes voor mij, Thomas) kruipen om een hele lichting leuke mensen in Gent af te zetten. We waren namelijk in Brussel met onze zwemzakjes om een waterdicht tablet te testen. In een jacuzzi, no shit.

Over het spel (tablet) zelf: helaas geen fan (nee, ik laat mij niet omkopen door een merk - dat van die WITTE AUDI is trouwens ook een mopje -, daar wil ik ook graag wel nog eens op doorgaan, maar niet hier en nu). Het mag dan wel water-resistant zijn (weinig nuttig voor mij: ik ga net als Annelien niet vaak genoeg in bad), maar onder water of in combinatie met water op het scherm flipt het ding mij iets te veel. Ik ben ook niet echt een fan van Android op tablets, het spijt me zeer. Wat niet wegneemt dat ik mij geamuseerd heb bij het testen ervan. Ik zat in een jacuzzi met grappig volk (wie kan zeggen dat hij met Niel, Houbi en Maarten in een jacuzzi heeft gezeten, he wie?), dus plezant was het alleszins wel.

Maar bon, waar ik dus mee begon: de Seurinck die klaarblijkelijk aan ‘t klagen was. Ik heb de betreffende blogposts pas deze ochtend gelezen, omdat ik pas laat thuis was en geen 24 op 24 achter een tablet, smartphone of pc te vinden ben. En die blogposts? Herkenbaar uiteraard, ook al kan je die kinderen uit mijn dagelijkse timeline schrappen. “Ik wil mij graag eens even vervelen of tijd vinden om dat of dat te doen” is iets wat ook al in mijn hoofd is gepasseerd. En als mensen mij dan vragen waar ik mij zoal mee bezig houd, sta ik meestal met mijn mond vol tanden. De vraag “wat zijn je hobbies?” die me onlangs gesteld werd door een wildvreemde deed me denken: JA, WAT ZIJN MIJN HOBBIES EIGENLIJK? Rode wijn drinken en mij opmaken tellen niet, zeker? Ik kijk geen series, ben niet mega-sportief, niet muzikaal aangelegd enzovoort enzoverder…

Pas op, niet dat ik geen interessant leven heb natuurlijk (hence de jacuzzi). Maar de tijd vliegt, hij vliegt snel. Samenwonen met iemand die elke dag herhaalt dat 25 al vrij oud is helpt ook niet ;). Ja, wij zijn geen 20 meer. Nee, we weten niet waar de tijd naartoe is. En ja, weken gaan veel te snel voorbij. Maar tijd om erbij stil te staan is er niet. Vandaar de titel van dit artikeltje vol bedenkingen: we plukken de dag dan maar beter, zeker?

Dus: boe aan mensen die veel te veel vragen stellen… Maakt het uit wat, waar, wanneer, hoe en met hoeveel alles zal gebeuren? Relax (zet u wa in nen jacuzzi met uw water-resistente tablet als het moet)! Dat soort mensen maakt mij zenuwachtig, dus ik besluit dat ik mezelf ook maar niet teveel vragen moet stellen. Ik heb ze wel, die vragen. “Gaan mensen dat niet raar vinden? Gaan mensen mij wel appreciëren? Gaat dat wel goed komen?” en ga zo maar door. Maar minder piekeren is iets dat ik me onlangs heb voorgenomen. Een verhuis heeft daarbij geholpen. Carpe Diem dus. En hoe die dag die geplukt moet worden er dan wel uitziet? Dat verschilt uiteraard van dag tot dag. Als er tijd is voor verveling dan zal ik dat doen, maar tot nu toe zijn mijn dagen gevuld. En dan vooral met mensen waarmee ik me graag omring: mijn nieuwe huisgenote, mijn nieuwe liefde, mijn gezin, … Dus als ik geen tijd heb om me te vervelen (onthaasten is ZO een vuil woord) dan is het door hen. Maar als ik in hun buurt ben, ben ik minder paniekerig, minder bezig met wat er mogelijk zou gezegd worden dat ik aan het missen ben. Want het maakt niet uit welke tweets ik wel of niet heb gezien in de loop van de dag. En in tegenstelling tot wat sommigen over mij denken, word ik niet gelukkiger van het internet. Het is een fijne plek, maar dat is de zetel in mijn nieuwe thuis ook.

Voor de volledigheid (en om Elke een plezier te doen - misschien kunnen we er echt wel een kettingblogpostserie van maken!): mijn dag voor u opgesomd.

7u45: de wekker gaat (enkel mensen met kinderen zetten hun wekker belachelijk vroeg). De huisgenote die mijn nieuw bed wilde testen en dus naast mij ligt te slapen geeft nog geen krimp. Ik neem de smarphone/wekker die aan mijn voeten ligt wegens te weinig plaats voor een nachtkastje. Ik snooze niet en rol uit bed, de badkamer in.

8u10: gewassen en geschminkt en na een tiental minuten ook beslist wat ik ga aantrekken, tijd om naar beneden te gaan. De huisgenote zette de bordjes al klaar en stak de sneetjes brood al in de broodrooster. ‘s Ochtends lijkt het of we perfect op elkaar zijn afgestemd (ondanks dat we soms eens in elkaars weg staan): ik schenk de thee in, zij neemt de toespijs uit de frigo. Heerlijk.

8u30: gedaan met eten, maar realiseren dat ge nog maar half klaar zijt met u klaar maken. Schoenen moeten nog worden aangedaan, handschoenen en mutsen nog bij elkaar gezocht, natte bikini’s (de jacuzzi weer) nog opgehangen, … Kijk Jules, eigenlijk zijn wij wel nog kleine kinderen (en dus jong ;)).

8u50: ik zit in mijn WITTE AUDI en ik manoeuvreer hem met alle gemak (tot verbazing van de huisgenote, ik heb namelijk nog niet zo heel lang mijn rijbewijs én een zeer smalle garage)

9u: ik arriveer in 9050 op mijn werk, geen trein of A12 voor mij.

Rest van de dag: werkdag waar ik niet verder over zal uitwijden, daar zit bitter weinig structuur in, in tegenstelling tot Jan en Elke. Is dat iets noodzakelijks, zo’n structuur? Dan moet ik mij dat dringend eens aanleren…

En dan nu even flash forwarden:

18u: mijn WITTE AUDI nemen en terug naar Brussel rijden om (maximum 2) pintjes te drinken. Ik zal voor de verandering mijn ziel weer verkopen aan een biermerk :).

En dan: tegen een onbepaald, maar niet te laat uur terug naar huis om offline te zijn en in mijn zetel te liggen en iemand dood te knuffelen.

En zo ziet ge maar: zo kan een blogpost van mensen die te weinig tijd hebben voor van alles en nog wat leiden tot een blogpost over klein geluk. Want dat is het: ik word met de dag gelukkiger.

Kleine tip nog: download Happier, voor die kleine momenten te registreren en u te realiseren dat ge eigenlijk wel blij moogt zijn met hetgeen wat ge hebt. De tip komt van Lilith, een topvrouw waar ik tonnen respect voor heb (onder andere hierdoor, een blogpost waar ik veel aan gehad heb). En alstublieft: stel u niet teveel vragen. Het komt wel…

(mijn excuses voor mogelijke onsamenhangendheid, ik ben niet zo goed in logische opbouw van dit soort artikels waarbij teveel gedachten in mijn hoofd passeren om ze juist te verwoorden, maar ge snapt mijn punt wel zeker?)