Voor diegenen die het niet wisten: ik heb sinds ik gerechtigd was om een vakantiejob'ke te doen in een broodjeszaak gewerkt. En daar heel leuke tijden beleefd. Maar er is iets dat funamenteel verandert als ge bijna 7 jaar in een broodjeszaak werkt, namelijk dat ge een degout hebt gekregen van broodjes.

Echt waar, ge moet mij geen smos kaas of smos hesp voorschotelen, want ik schiet u neer met mijn ogen. Na ontelbare broodjes gesmeerd te hebben - hoeveel zouden het er eigenlijk geweest zijn over de jaren heen? - hoeft het voor mij niet meer. De normale en speciale eisen van klanten neem je er altijd bij. Ik heb een tijdlang elke week een broodje moeten maken dat op zijn minst de-gou-TANT te noemen valt: op 1 helft tonijn, op de andere krab, daar tussenin kaas en hesp met ananas en zoveel mogelijk groenten erop. Smos maritime hawai, YUCK. Ik zweer het u: dan is uw goesting over.

Ik heb ook jarenlang klanten over de vloer gehad die élke middag hetzelfde namen. En klanten die achter een brood vragen dat al jaren uit het gamma is. En klanten die vragen om de sla nog eens extra te spoelen. Ik heb ook verschillende jobstudentjes voor een paar weken zien passeren die flauwvielen wanneer ze in hun vinger sneden of moesten bleiren voor het minste, maar ik bleef gaan, die speciale requests en lastige klanten neemt ge erbij. Alles weet ge vanbuiten: hoe ge die eieren en tomaten moet snijden, hoe ge ervoor zorgt dat ge niet in handen/vingers snijdt, hoe ge het vuil van onder uw Birkenstocks weg krijgt en hoe ge omgaat met klanten die lastig doen om lastig te doen. 

Maat ik ben hier niet om te ranten. Ik heb er graag gewerkt en met pijn in het hart afscheid genomen toen ik een vaste job had. Ik kon tegen Mazou Nederlands praten omdat hij dat toen aan het studeren was. Ik deed er met graagte extra suiker op de rijsttaart van Gerda en ik sloot elke werkdag met de glimlach af. Alleen die broodjesfobie: daar geraak ik nooit meer van af.

En dat zeg ik gewoon maar om het probleem te illustreren waar ik soms mee kamp, op een middag, wanneer er weinig tijd is. Héél soms waag ik er mij nog eens aan. Zonder al te veel randanimatie: geen groenten (geen slappe sla, geen tomaten die meer tomatenmoes zijn, geen mottige augurken) en geen mayonaise, en dat op het brood dat er het best gebakken en het meest vers uit ziet. ’t Leven is niet gemakkelijk voor een broodjesdisliker.

En wie ervan overtuigd is dat mijn broodjesfobie kan opgelost worden door een heerlijk adresje door te geven: doe gerust.