Nog zo'n eigenschap van mijzelve: bijziendheid. Al sinds mijn zevende levensjaar. Die allereerste bril, die heb ik nog. Maar ik draag sinds een jaar of 6 lenzen. Iemand trapte mijn bril kapot en toen achtte ik de tijd rijp om hem niet meteen te vervangen. Het werden dus lenzen, zachte lenzen, en mijn ogen doen het na 6 jaar met die vriendjes nog steeds goed.

Maar een bril, daar wou ik het dus over hebben. Sinds de hipsterbrillen is het misschien moeilijk te geloven dat ze effectief nog ergens voor dienen, maar voor iemand die -5,75 heeft is het een accessoire dat van levensbelang is. Die lenzen kunnen niet altijd in en dus draag ik de bril af en toe.

En eigenlijk, als ik er bij stil sta, dragen veel mensen in mijn omgeving een bril. Mijn lief heeft er sinds kort één (hij heeft wel vroeger al een keitrendy exemplaar gehad met paars en groen), mijn vier beste vriendinnen hebben er allemaal 1, …

OK, ik ben dus duidelijk niet de enige met een bril. Maar heel soms is een bril wel lastig, ondervond ik onlangs, toen ik nog eens in een brilmood was. Ten eerste dampt dat ding vrij snel aan en is hij niet aangewezen bij regenweer (mini-ruitenwissertjes, anyone?). Maar mijn grootste struikelblok bij het dragen van dat ding is het aanbrengen van make-up. Seriously: vrouwelijke brildragers die echt niet uit hun doppen kunnen zien bij een afstand tot de spiegel de niet groter mag zijn dan 10 centimeter moeten mij hun geheimen vertellen. Hoe doe je dat? Je kijkt zodanig dicht op je oog dat je niet ziet wat je aan het doen bent. Én daarenboven hangt de binnenkant van je glas vol mascara na een opmaakbeurt. Ik ben een kluns met weinig geduld, dus de combo bril en make-up is een no go voor mij. Helaas, want ’t ziet er nog wel OK uit, denk ik soms.

U zal mij dus nooit opgemaakt en mét bril zien dus, tenzij er suggesties zijn uiteraard.