Afscheid nemen van het behangpapier dat het decor vormde van het grootste deel van mijn jonge leven.

Ik moet een jaar of 15 geweest zijn toen ik het kocht bij Priem in Gent. Samen met 2 vriendinnen plakten we het handmatig op de muren van de zolderkamer die ik op mijn twaalfde, als oudste van het gezin, toegeëigend kreeg. Mijn eigen kleine puberkoninkrijk. Als de muren konden spreken, zouden ze u ongetwijfeld een halve dag kunnen entertainen. Ze zouden u vertellen dat ik er in het weekend bijna nooit alleen sliep. Ik was diegene van de vriendengroep die het langste uit mocht gaan van mijn mama, hetgeen resulteerde in “ik ga bij Amoo gaan slapen vanavond” bij al mijn vriendinnen, uitgaan tot 3 uur en sleuren met matrassen in het midden van de nacht opdat we toch allemaal samen konden slapen. Jongens en meisjes, met drie in een bed, met veel kabaal en 1 keer zelfs zonder de voordeur beneden dicht te doen, vielen we er in slaap.

Het was de kamer waar ik voor het eerst de liefde bedreef, waar ik gehuild, gelachen en gekotst heb, waar in de zomer MEGA insecten huisden, waar ik gevloekt heb op tal van cursussen (van Cultuurwetenschappen in het vijfde middelbaar, tot Structuur en Conflict in de Derde Wereld in het derde jaar van mijn universitaire opleiding), waar een horrorfilm met vriendinnen resulteerde in een bed vol popcorn van het verschieten, waar Peaches vaak door de boxen galmde en waar ik nu dus afscheid van moet nemen. Mama verhuist naar een kleinere plek, nu de twee oudsten (mijn zus en ik) het huis uit zijn is ons huis te groot. ’t Is emotioneel, je laat veel herinneringen achter, maar ondertussen woon ik bijna drie jaar in Gent en heb ik nood aan een eigen huis waar ik herinneringen en een eigen gezin kan opbouwen. We zullen zien hoe dat afloopt…