Het is iets: die ouderlijke bezorgdheid die u nooit meer loslaat (pas op, ik had hier vroeger ook al last van, het lot van de oudste van 4 misschien?) Daarnet vroeg ik mij voor de allereerste keer af waarom ik precies een kind wilde. Want ze ziet af, die kleine meid van mij. Ik weet dat ze ontzettend hard van routine houdt en dat ze op haar best is in een vertrouwde omgeving. En na 2 weken van lekker cocoonen bij ons thuis tijdens de Kerstvakantie, was er die overgang naar de peutergroep die haar duidelijk volledig van de kaart heeft geblazen. Weg is onze peuter die ‘tuut’ zegt, naar de deur loopt en vrolijk zwaait naar iedereen die ze slaapwel wenst. Weg is het kind dat extatisch vrolijk wordt wanneer ze in haar bedje wordt gelegd en haar slaapzak wordt aan gedaan. Weg zijn de nachten van 11 uur slaap.

Ja, ik weet het, wij zijn zeer verwend met zo’n kind (maar heb ik daarom minder reden om nu te ‘klagen’ of mijn bezorgheid te uiten?) Sinds 2 weken is die ‘verwendheid’ voorbij: ze is zó moe dat ze met zichzelf geen blijf weet wanneer ze thuis is. In de peutergroep wordt er op veldbedjes geslapen, allemaal samen op hetzelfde tijdstip. Redelijk geniaal voor kindjes die dat kunnen, vind ik. Maar daar is mijn dochter er dus geen van. Ze slaapt graag in de beslotenheid van haar babybedje, geborgen en veilig (en nergens anders eigenlijk). Wij wisten dus op voorhand dat het slapen weleens een probleem zou gaan worden in die nieuwe groep. Helaas is onze vrees dus werkelijkheid geworden en zitten wij nu plots met een kind dat we amper nog herkennen. Constant huilen en krijsen, dingen aanwijzen die ze wil, maar dan toch uiteindelijk met veel kracht wegduwt, superaanhankelijk en hangerig. In mijn huidige positie van 7 maand zwangere moeder is dat moordend, fysiek en mentaal. Ik denk soms dat er iets groters aan de hand is en dat ze ziek is, want zó hoorde ik haar nog nooit krijsen. Nog nooit eerder maakte ik mij zoveel zorgen, eigenlijk ben ik tot nu toe op vlak van het ouderschap redelijk zorgeloos geweest als ik terugkijk. Nog nooit hoefde ik met haar naar het ziekenhuis, ze at en dronk altijd al flink, zowel aan de borst als papjes als nu ‘volwaardige’ maaltijden. Nog nooit heb ik mij zorgen moeten maken over wat er zich in haar koppeke afspeelt (deze lastige periode komt trouwens samen met het verhaal van mijn collega wiens dochtertje net naar school gaat en al haar haartjes uittrekt :’( #nothelping). En nu is het haar precies allemaal wat veel, kan ze de switch precies maar moeilijk verwerken en is ze doodmoe. Pas op: onze crèche is geweldig en wanneer ze daar ter plekke is, doet ze het megagoed. Wij vroegen de begeleiding al om extra aandacht aan Lucy’s slaap te besteden in deze eerste weken, zo mag ze bijvoorbeeld in een apart kamertje slapen, in een babybedje. Maar ik besef dat hier ook een einde aan zal komen en dat ze mee zal moeten met de groep. Maar ze is nog zo klein (fysiek) en evolueert op haar eigen, gestage tempo, dus vermoed ik dat ze het hier nog eventjes lastig mee zal hebben. Ik zal zo blij zijn als ze wat kan praten, zodat ze kan uiten wat ze wil. Dat is nu moeilijk, omdat wanneer ze moe is, ze precies net prikkels opzoekt (willen eten, Bumba kijken, …)

Is er iemand ervaring met dit soort intense overgangen bij peutertjes? Ik besef dat ook dit wellicht een (liefst korte fase is en vermoed dat mijn zwangerschap (en bijhorende traagheid) er ook iets mee te maken heeft… Ik troost mij ondertussen met de gedachte dat ze maar 3 dagen per week naar de crèche gaat en de andere 4 dagen slaap kan inhalen, wat het wel minder leuk maakt voor diegenen die ermee thuis moeten zitten (hallo, that would be me) en ik hou mijn hart al vast voor de overgang naar de school, volgend jaar. Neen, die bezorgdheid gaat precies nog niet meteen weggaan…