Deze blogpost stond al even klaar, maar sluit perfect aan bij wat Nina Mouton deze week op Radio 1 vertelde over de fysieke grenzen van onze kinderen. Neen, ik vind het niet erg dat ze ‘vreemd’ is (meaning: eenkennig en nogal gesteld op de mensen die ze goed kent). Ja, van mij moogt ge ze pakken, maar alleen als zij dat ook wil. Het loont zo hard om te luisteren naar wat uw kind wil, wat het graag doet en hoe haar/zijn karakter is. Dus ja, als ze merkt dat papa eventjes weggaat om de pizza’s af te halen en ze loopt spontaan naar haar jasje en schoentjes om ze aan te trekken, dan mag ze met hem mee. Ze is geduldig en is graag rond mensen (die ze kent en graag heeft). Dus neen, ik ben niet die ouder van wie ze op de schoot van de sint moét gaan zitten of van wie ze iedereen kusjes moét geven. Een dada en een zwaaitje krijg je automatisch van haar bij het verlaten van de kamer, dat vind ik voorlopig al beleefd genoeg van een peuter van 17 maand. Mijn kind haar grenzen zijn haar grenzen (lees er ook hier over bij Romina) en ‘t is toch eigenlijk echt de max dat ze die al duidelijk kan stellen, ook al is ze nog maar 1. Het doet mijn hart daarom ook des te meer opspringen wanneer ze zich duidelijk op haar gemak voelt bij vrienden die vaak over de vloer komen (of wij bij hen) of waarmee we al op reis/weekend gingen. Dan is mijn schoot ook even kindvrij en kan ik rustig van mijn koffie sippen.

En neen, ik vind het ook niet erg dat mijn kind serieus veel van routine en haar vertrouwde omgeving houdt. Ik weet wat haar rustig maakt, ik ga mij niet forceren om haar toch mee tronen naar iets of ergens waar ze toch niet graag is. En ja, ik moet mijn planning daar misschien soms wel voor aanpassen, heb daar asjeblief begrip voor. En neen, ‘t is ook niet erg dat ons dat minder in staat stelt om te reizen (remember, het vakantieschuldgevoel?), wij zijn keigraag bij mijn schoonouders, waar wij en zij zich even thuis voelen als in Lokeren. Zuid-Oost Azië, Australië en Latijns-Amerika lopen niet weg, ondertussen kan ik nog wat nadenken over de impact van al dat niet-vliegen/reizen op mijn ecologische voetafdruk.

En neen, ik vind ook niet dat mijn wereld alleen maar rond mijn kind draait. Wie dat durft te beweren, kent mij niet goed genoeg, of kent/ziet maar een deel van het verhaal dat ons leven is. Ja, op Instagram is zij vaak het middelpunt van de belangstelling. Ze is dan ook het grappigste en schattigste onderwerp om te fotograferen/filmen. Ook hier gaat het meer dan vaak over mijn kind, het ouderschap en alles wat daarbij komt kijken. Maar een verplichting om mij te volgen of te lezen is er niet, dus als ik u tegensteek: daar is een knopje voor.