Wow, ‘t minste dat ik kan zeggen is dat februari al heftig is geweest en dat de zorgen van de vorige post hebben plaatsgemaakt voor andere en meer zorgen. Een ziekenhuisopname van 3 dagen voor Lucy vanwege het rotavirus (die variant waar ze niet tegen inenten) met een diareeperiode voor vader én moeder als bonus, nog ander minder fijn medisch nieuws en een lompe val met een voortand die sneuvelde zorgden hier voor veel kopzorgen en grote vermoeidheid (met veel korte en lange dutjes als gevolg). Gelukkig scheen de zon de voorbije week maar kan het dan snel maart zijn asjeblieft? De maand waarin de baby uitgerekend is én ik eindelijk mijn planten kan verpotten, die hebben daar vree nood aan (en ja, ik kijk daarnaar uit want megarustgevend voor mij).

Huisje/tuintje: de badkamer vordert, hoera! Ondertussen kijken we ook naar zonnepanelen en moeten we nog ook dringend nog wat elektriciteit afwerken. En wat die tuin betreft: de blaadjes van de tulpen en krokussen laten zich al zien en ondertussen ontluiken zelfs de eerste bloemetjes. Ik kan daar zo van genieten en verwonderd naar staan gapen, moeder natuur is een crazy momma.

Wij haalden ook ons eerste echte kunstwerk in huis via Kunst In Huis. Het is een werk van Sidney Aelbrecht, waar ik al lang mijn oog op had, maar het was heel lang uitgeleend. Maar nu hangt het er, en ik ben zo blij met wat kleur aan de muren (die na de verbouwing nog steeds eerst en vooral een lik verf moeten krijgen…)

Peuter:  Lucy begint te wennen aan haar nieuwe ritme van 1 dutje per dag, en aan de peutergroep. Al deed haar weekje off crèche na de ziekenhuisopname haar ook zichtbaar deugd (ze deed - uiteraard - veel administratief werk in tussentijd). Ze gaat terug vaker slapen met de glimlach en die is ook aanwezig bij het afzetten en -halen op de crèche. Alles is een fase, dus, maar het lukt mij precies alleen maar achteraf om dat te zien… Wat mij tegenwoordig ook opvalt: die eet zichzelf echt de pleuris. ‘s Avonds als ze thuiskomt van de crèche heeft ze echt veel honger en eet ze nog een banaan (of wat koeken, ja) én mee met ons. Groeispurtje?

Ondertussen begin ik me ook af te vragen hoe ze zal reageren op haar zus. Ze kust en geeft mijn buik wel aaitjes en weet dat baby’s huilen (bedankt aan de baby uit Bumba daarvoor, I guess), maar wat gaat dat geven? Zeer benieuwd, maar nog anderhalve maand geduld uitoefenen dus…

Baby: nog anderhalve maand waggelt deze preggo rustig verder door het leven, gefrustreerd door iedereen die haar al stappend voorbij steekt, want normaalgezien ben ìk diegene met de stevige tred. Schoenen aandoen, de dochter de trap opdragen of iets van de grond oprapen zijn ondertussen zo goed als onmogelijke opdrachten geworden. De striemen zijn wel nog niet vermeerderd en ik hoop dat ze zich koest houden (al neem ik het er uiteraard bij als ze zich toch zouden laten zien). De heel beweeglijke dochter doet het perfect in de buik, de co-sleeper en haar eigenste Tripp Trapp zijn al van stal gehaald, het park staat er al, ik heb een Medela Freestyle gekocht omdat ik vastberaden ben om lang te borstvoeden (🤞🏼🤞🏼🤞🏼), de valies voor het ziekenhuis begint zich stilaan te vullen en het ontwerp van het kaartje is klaar, dus we zijn op de goeie weg 💪🏼. Ik liet onlangs mijn haar knippen en kleuren en plande voor mezelf een uitgebreide sessie bij de schoonheidsspecialiste (mani-pedi + ongewenst haar hier en daar verwijderen), kwestie van alvast nog wat aan zelfzorg te doen voor ik weer 24/7 aan een klein aapje vastgeplakt zit.

Lezen/kijken/luisteren: ik begon eindelijk in ‘Een klein leven’ te lezen, maar toen kreeg ik ook 2 andere fijne boekjes in de bus die zo’n mooie coverkleuren hebben dat ik daar eerst even moest induiken. Er is echter meer aan dan de coverkleuren: beiden geschreven door wijze vrouwen, eentje over de liefde (try not to cry) en eentje over het moederschap (try not to laugh), eentje voor wie houdt van poëzie en eentje voor wie eens wil lezen dat hij/zij heus niet alleen is in het klungelen met kinderen.

Na alle beslommeringen vonden Lander en ik tòch ook nog eens tijd om samen in de zetel te belanden op een uur waarop mijn ogen nog niet toevallen (het was afgelopen week écht eens 19u36 toen ik het voor bekeken hield) en we zijn Bodyguard op Netflix beginnen kijken (hmmmm Richard Madden, hmmmm die tongval), één van de weinige Netflixseries die mij bij de eerste aflevering al meteen boeide. Al vind ik de overrepresentatie van vrouwen in hoge functies best wel opvallend en moet ik er soms om gniffelen. 

En wat dat luisteren betreft: het nieuwe album van James Blake is een on repeater over here, al ben ik nooit echt fan geweest van volledige albums van hem, eerder losse nummers/hits. Maar nu heeft hij mij mee! 

Ik luisterde ook geboeid naar de nieuwe podcast ‘Radio Mama’ en sinds kort ben ik ook helemaal into het Hollandse ‘Ik Ken Iemand Die’, twee (h)eerlijke podcasts over het ouderschap.

Blij met/dankbaar voor: de toegankelijkheid van medische zorg in ons land. Hop, met een uitgedroogd kind meteen naar ‘t spoed op het ziekenhuis dat hier nog geen 5 minuten rijden vandaan is en binnen het half uur een vertrouwde kinderarts zien, ongelofelijk wat een luxe dat eigenlijk wel niet is. We zijn allemaal chansaards hier in dit bizarre landje.