Mijn gezin op het wereldwijde web, daar wil ik het vandaag efkes over hebben. Deze blogpost staat al in draft sinds eind 2018 en nu Telenet hashtag sharenting het onderwerp maakte van hun Telenet Go-project, was ‘t wel eens tijd om mijn gedacht over dat onderwerp te publiceren. Pas op: hetgeen ik hier neerschrijf is hoe ik er nu naar kijk, dat is anders dan wat mijn gedacht pre-kinderen was en zal wellicht nog evolueren. People change, meningen ook, goddank. Also: ik heb respect voor ieders keuze over hoeveel hij of zij deelt online, you do you, dus vergelijk vooral ook niet teveel met andere ouders/mensen en doe niks waar ge u niet goed bij voelt.

Ja, het gaat hier dus basically over privacy, eh mannekes. En dat zegt diegene die haar mental issues en struggles met 2 kinderen openlijk deelt, ha! Maar zelfs als deel ik inderdaad heel wat van mijn leven, toch denk ik dat ik voorlopig de privacy van mijn kinderen genoeg respecteer. Ik merk bijvoorbeeld dat Lucy lachen voor een foto helemaal niet leuk vindt (behalve wanneer ze zichzelf met die verdomde hondenfilter in selfiemodus kan zien), dus ik dwing haar tot niks. En ik let er ook op dat er geen foute, naakte beelden online gegooid worden. Gelukkig bestaat er zoiets als de archive-functie in Instagram, zo heb ik al een aantal foto’s die in het verleden wel zorgeloos werden gedeeld achteraf terug privé gezet. Want neen, misschien vinden mijn kinderen het inderdaad niet zo fijn om met hun bloot gat op het internet gezet te worden. En misschien vinden ze het zelfs tout court niet fijn om constant gefotografeerd te worden (goeie read hierover hierzo). Ik denk er dus actief over na, iets wat ik tijdens de babyfase van Lucy veel minder deed, en tegenwoordig hou ik deze belangrijke vuistregels in het achterhoofd. Privacy hoeft niet te betekenen dat je Instagramaccount moet afgeschermd zijn of dat elke foto van je kind moet blurren (maar doe dat gerust als je jezelf daar het beste bij voelt), met een goeie dosis gezond verstand komt ge al een heel eind. En als je kinderen oud genoeg zijn, ben ik van mening dat je hen kan en moet betrekken in het plaatsen van beelden van hen op jouw sociale media. Het kan zo hard lonen om met uw kinderen in gesprek te treden en ernaar te luisteren, in plaats van hen (zoals vroeger vooral werd gedaan, heb ik de indruk) hen vanalles op te leggen, omdat gij de ouder zijt en ‘omdat ge naar mij moet luisteren en daarmee basta!’

De naam van uw kind googlen bijvoorbeeld, kan u al eens doen stilstaan bij een aantal zaken. Bij mij gebeurde het onlangs nog, toen iemand terechtkwam op mijn blog door de naam van 1 van mijn dochters in te tikken. Dan slikt ge wel efkes, want ja, ze kennen inderdaad hun namen. Maar een paar minuten later chillde ik weer wat, want mensen op school/de crèche weten evengoed hoe ze heten en ook die mensen ken ik bijlange allemaal niet. Ik waak er bovendien ook over dat het op mijn ‘platformen’ niet constant over mijn kinderen gaat, wanneer ik er iets opgooi. Het is mijn leven, en nu zijn daar kinderen bij, dus die komen af en toe zeker ook in beeld, net zoals mijn vent en kat. Maar het feit dat er een aantal mensen mij ongetwijfeld enkel volgen om mijn schattige kinderen te zien (I totally get it, folks) gaat mij er bijvoorbeeld niet van weerhouden om mijn strijdvaardigheid rond #blacklivesmatter of andere niet-kindgerelateerde dingen te delen. Als ge mij volgt, zijt ge hier voor het gehele pakket, en moet ge dus ook de privacy van ons gezin respecteren. En eerlijk: ik heb ook het gevoel dat iedereen die mij volgt dat snapt. Mijn account is openbaar en dat hou ik bewust zo, maarelke nieuwe volger wordt wel ‘gecheckt’ en als ik het niet vertrouw (ik heb zo mijn criteria, ja) wordt er geblockt, zonder pardon. Want ja, er zijn inderdaad rare mensen op het internet en het is onze taak als ouder om over de veiligheid van onze kinderen te waken. Ik kan mij dus zeker vinden in mensen zoals Kathleen die ervoor kiezen om niks of minder te delen, om verschillende redenen. Maar ik weet ook waarom ik wél dingen deel (en veel daarvan gebeurt in stories, waarvan de content na 24 uur gewoon weer verdwijnt): om een realistische kijk op het ouderschap te geven, omdat ik het altijd al leuk heb gevonden om stukjes van mijn leven te laten zien, net zoals ik er ook plezier in schep om de mensen die ik volg te volgen en omdat het voor mij ook als een dagboek fungeert, om de belangrijke dingen niet te vergeten, om de foto’s ook van een verhaal of een anekdote te voorzien. Want ge vergeet toch zo snel, en ze worden toch zo snel groot. En ja, ik heb wellicht makkelijk praten, want die van mij zijn nog klein en zitten goddank nog niet op Snapchat of TikTok. Maar wanneer ze dat wel ooit van plan zouden zijn, gaan wij daar sowieso gesprekken over hebben. Ah heck, wellicht zit ik over een jaar zelf al te discussiëren met Lucy over welke foto van haar wel of niet online mag, en dat is maar goed ook. Ze houdt ons bij de les en zij heeft het laatste woord daarover. En ik deel op mijn beurt al heel wat minder van haar jonge leventje dan tijdens haar babydagen. Zij evolueert en wij gaan mee, net zoals we dat voor Lio ook gaan doen. Maar ik vergeet nooit waarom ik het zo fijn vind om onze verhalen te delen, ‘t zijn de mensen/ouders die hier komen lezen en merci zeggen omdat ik mijn vuil huis film, omdat ik zeg dat het lastig is, dat ouderschap, omdat ik laat zien dat iedereen zoekt, omdat ik een soort reality check ben in plaats van een perfect filterke. Dankuwel dus Telenet, om mij nog eens te doen stilstaan bij privacy, maar ook bij het feit dat er hier zo’n goeie moederkes en vaderkes meelezen en meeleven. Jullie zijn de max!

Deze blogpost kwam tot stand in samenwerking met Telenet, voor wie de volledige disclaimer nog nodig had =) Ook goesting om u eens te herbronnen over uw #sharenting-gedrag? Sluit met uw kind een offline-deal, ge krijgt er de foto afgeprint voor in ruil!