Dat is de wetenschap waar ik voorsta, dat werd gisteren tijdens de infosessie van het ziekenhuis (mét videobeelden) nog maar eens duidelijk. Erin ging vlot, maar haar exit zal wel wat lastiger zijn. Oh moeder natuur, gij wreed schepsel. 

Ik ben geen piekeraar of paniekeur (is dat een woord?). Maar ook ik krijg het lichtelijk benauwd als ik denk aan alle mogelijke dingen die er bij zo'n bevalling (kunnen) komen kijken. Alle afleveringen van Echte Mensen: Nieuw Leven bekijken helpt ook niet echt (al wíl ik het ook wel zién wat er allemaal kan en bleit ik 50 minuten aan een stuk van emotie en 'hoe schoon dat wel allemaal niet is'). Feit is: ik kan het mij gewoon nog niet voorstellen dat ik straks niet meer alleen met mijn lief/man aan tafel zal zitten of ga gaan slapen of wat dan ook. Er zal iemand zijn die ons keihard nodig heeft, en wij haar wellicht ook. Ik kan er niet bij met mijn hoofd, ik begin telkens te huilen als ik er nog maar aan denk. Ja, dat leest ge goed, ik ben geweldig emotioneel. Nu al. En benieuwd, oh zo benieuwd. Benieuwd wat dat gaat geven als ze er effectief is. Benieuwd naar of ik nu nog striemen ga krijgen of niet, of we ons huis op tijd babyklaar gaan krijgen, of die lessen 'mindfull bevallen' een ruk gaan uitmaken, of ik mijn lief ga haten tijdens de arbeid en of hij mij daarna nog graag zal zien. Of mijn lijf terug in plooi gaat kunnen vallen na verloop van tijd. Of die borstvoeding gaat lukken. Of ik überhaupt ooit nog kinderen ga willen baren, of dat die andere 2 kamers in ons huis toch maar hobbykamers zullen worden. Of ik mijn vrienden nog veel ga zien. Of ik me niet te eenzaam zal voelen. Of ze braaf zal zijn, of ze haar zal hebben, op wie ze zal lijken, of de kat haar leuk zal vinden. Eén ding is wel zeker: ze zal zó graag gezien worden. En ook hier: ik mag er niet aan denken of ik begin te huilen.