Omdat ik er de voorbije jaren (hier en hier) ook eentje neerpende, op de valreep nog een jaaroverzicht. Ik stuurde net een berichtje naar mijn 4 hartsvriendinnen om hen te bedanken om er te zijn voor mij in 2018 en zit uiteraard te bleiten. En dat bleiten was nogal een rode draad doorheen het voorbije jaar, maar niet perse van ongelukkig zijn. Ik ben nogal een emotioneel mens en dat zwanger zijn helpt daar niet echt bij. Emoties ten top in 2018: ingrijpende veranderingen op het werk en een gebeurtenis in de familie waarvoor ik de hulp inschakelde van een psycholoog, afscheid nemen van 2 vriendinnen (die ik in 2019 alweer verwelkom en die ongetwijfeld weer goed dienst gaan doen), financiële perikelen (ouderschapsverlof nemen maakt u niet bepaald rijk), onverwacht een tweede kindje verwachten, daar toch wel best van schrikken en dus ongeveer een maand nodig hebben om van de shock te bekomen en uiteraard Lucy zien groeien en telkens weer versteld staan, geëmotioneerd en trots zijn bij alles wat ze doet en kan.

Als ik terugkijk was het intens, ja. Maar ik moest het niet alleen doen, ik schakelde hulp in waar nodig, iets wat ik dit jaar nog meer ter harte heb genomen dan ooit tevoren. Ik gaf mezelf ook meer toestemming om te rusten (waar mogelijk, want hier loopteen peuter rond, haha). Ik was meer thuis te vinden dan ergens anders en leerde mezelf daardoor ook beter kennen. Ik werd een geduldiger persoon dankzij mijn dochter, die haar tijd neemt om te ontdekken en te leren, iets waar ik best wel jaloers op ben, maar ook iets waarvoor ik haar dus de tijd wil geven die ze nodig heeft. Puik van mezelf vind ik dat. 2018 was een jaar waarin ik probeerde om dankbaar te zijn voor de kleine dingen (complimenten zonder meer aanvaarden en er daardoor ook meer geven bijvoorbeeld).

Het beste van 2018 volgens mijn ‘best nine’ op Instagram waren Lucy, Lucy, Lucy, maar ook de aankondiging van Mini Merckpoel 2. De ‘populariteit’ daarvan zijn geen verrassing, maar ik ben ook vooral blij dat er ook 2 openhartige verhalen over de balans in mijn leven als moeder en de daarbijhorende zelfzorg. Ik ben dankbaar voor de reddingsboei die Instagram soms kan zijn, de mama’s en niet mama’s die mij komen vertellen dat ze iets hebben aan de dingen die ik deel. Want daarvoor doe ik het, om mijn realiteit te tonen in al zijn imperfectie (dat merk ik trouwens ook aan de blogposts die hier het meest gelezen worden). Onlangs gaf een vriend mij (onbedoeld) een groot compliment in een gesprek dat we hadden over influencers en het geld dat daartegenaan wordt gesmeten: “ik denk dat we op sociale media allemaal terug gaan gaan naar de essentie, naar het leven zoals het is, zoals amoo het al jaren toont.” En ik dacht ‘yes!’ Ik deel veel, maar zeker niet alles en dat was pre-Lucy ook al zo. Ik veranderde niks aan mijn ‘poststrategie’ (mocht ik die al gehad hebben), kocht ook geen nieuwe GSM om betere foto’s te kunnen nemen (ja, dat levert soms crappy dingen op, maar ze zijn echt) en trek mij op zich weinig aan van cijfertjes. Ook al ben ik blij dat jullie hier in 2018 met 18.000 een kijkje kwamen nemen, het doet er niet toe. Mijn blog en Instagram dienen in de eerste plaats als dagboek. En ook al krijg ik af en toe ook eens iets (waarvoor dank, marketeers ten lande), laat ik mij het komende jaar nog minder doen door de druk die zo’n perfectietentoonspreidend medium kan teweegbrengen. Ik zie meer en meer mensen afstand nemen van de app om verschillende redenen en vind dat superjammer, maar ook begrijpelijk. Ik wens iedereen dus ook vooral niet teveel screen time toe in 2019.

Wanneer ik voor mezelf vooruitblik zie ik een nog intenser jaar: binnenkort lopen er hier 2 onder 2 rond, iets wat al meermaals voor paniek in het koppeke zorgde. Maar angsten uitspreken helpt en hulp vragen kan ik, dus ik ben gewapend. Ik plande meer dan 5 maand post-bevallingsrust in en werk voor de rest van 2019 nog altijd 4/5e tot Lucy in januari 2020 naar school zal gaan. De school die we binnenkort zullen moeten kiezen en waarvoor we een weloverwogen keuze willen gaan maken, eerste belangrijke to do voor het nieuwe jaar! Naast weinig werken en een school kiezen komen er ook een aantal verse babies van dichte vrienden aan, iets waar ik ook enorm naar uitkijk. Een nieuwe badkamer is nog zoiets, net zoals het afwerken van slaapkamers en wellicht een nieuwe vloer in de living later op het jaar. En dan zijn er nog de Disney-films die eraan komen dit jaar: Dumbo, Aladdin, Lion King en Toy Story, ook op het werk wordt het een spannend jaar! Ook al ben soms wat zenuwachtig voor wat komen gaat, bring it 2019!