Ik deelde ze al met mijn broer en zussen en sinds kort deel ik ze ook met mijn dochter. En nu heet ze daardoor eigenlijk Nana, mijn mama. Ik draag haar naam niet, maar die verbinding hebben we niet nodig. Kijk je naar mij, dan zie je haar. Ze is er altijd, ze was er al altijd, maar sinds ik zelf moeder ben is ze er nog meer. In mij, rond mij, bij mij. Zij gaf mij mijn lijf, mijn leven, zij liet mij vanaf seconde 1 los, zoals ik nu elke dag bij mijn eigen kind moet doen. Ik heb zoveel te danken aan haar, zoveel gevraagd van haar, besef ik nu. En nu ook, begrijp ik haar zoveel beter, heb ik zoveel spijt van alle gemene dingen die ik ooit tegen haar zei - de typische dingen die kinderen tegen hun ouders zeggen… 

Ik neem ze allemaal terug, mama. Mijn hart spat uiteen op de vloer als ik eraan denk dat Lucy ze ook wellicht ooit tegen mij zal zeggen. Jij was de eerste aan wie ze haar glim- én schaterlach schonk en dat is niet toevallig, ze draagt jou ook in haar hart. Je weegt zwaar in ons hart, we voelen je elke dag, je bent er altijd. Er kwam al zo veel op ons pad in ons leven, en kijk ons nu, we zijn nog altijd close, we wonen dichter bij elkaar dan ooit tevoren, elke dag ben ik daar blijer om en dankbaarder voor. Want was je er niet, mama, dan weet ik niet hoe ik het zou doen. Dan weet ik niet of ik die borstvoeding zo lang had volgehouden. Dan weet ik niet of ik zo sterk in mijn schoenen zou staan, mijn dochter zo zorgeloos zou kunnen opvoeden. Dan weet ik niet of ik nog zo vrolijk zou rondlopen, want dan was ik waarschijnlijk ondertussen een soort zombiemoeder die nooit kan buitenkomen. Want wanneer we onze dochter zondagavond bij jou achterlaten, mis ik ze na seconde 1 al, maar kijk ik uit naar de nacht die zich voor ons uitstrekt, eentje zonder onderbrekingen. Ik ben tegelijkertijd ook jaloers op jullie maandagen samen, op de tijd die je voor haar kan maken. Maar ik zou het niet anders willen, hierdoor ben je voor haar al evenveel een thuis als je dat voor mij ooit was. En daardoor kan ik op zondagavonden ademhalen. Het moederschap even uitademen, ook al weet ik nu dat dat nooit helemaal weg is. Het zat al lang in u en nu ook in mij, en daardoor precies meteen ook nog méér in u. Je bent er voor mij, voor Lucy, voor ons gezin, en voor je eigen gezin. Er bestaat geen manier waarop ik kan uitdrukken hoe hard ik naar je opkijk, mama. Je deed alles grotendeels alleen, hoe? Ik kan mij amper voorstellen dat ik deze baby alleen zou moeten opvoeden, laat staan 4 exemplaren. En nu is er dat vijfde bundeltje liefde, waarvoor je ook nog eens zoveel liefde hebt gereserveerd in je hart, ongelooflijk. Ik hoop dat ze binnenkort naar je toe komt met haar vragen, zorgen, mopjes, deugnieterijen en verhalen. Ik hoop dat jullie maandagen gevuld mogen zijn met duizend schaterlachjes en dat je mij blijft jaloers maken met foto's en video's op Whatsapp. Want ik ben zo dankbaar, mama, dat je er bent. Je t’aime à la folie.