We weten perfect op welke dag ze verwekt werd, onze #minimerckpoel. 28 oktober 2016, de eerste dag van onze huwelijksreis in Zuid-Afrika. En ongeveer één jaar na datum leek het mij tijd om haar verhaal neer te schrijven. Vooral voor mezelf (om mij zoveel mogelijk hiervan te kunnen blijven herinneren) en voor haar (zodat ze later kan lezen hoe ze er gekomen is), maar while we're at it deel ik het dus ook met u.

Er was het plan om na ons huwelijk te ‘beginnen proberen’, met mijn onregelmatige cyclus zouden we wel zien waar het ons heen bracht. Net voor we op huwelijksreis vertrokken ging ik toch nog eens langs mijn gyneacoloog, om te vragen of die onregelmatigheid toch niet voor problemen kon gaan zorgen in het baby making process. Ik nam toen al 3,5 jaar geen pil meer, dus ik wist heel goed dat ik veel langere cycli dan de gemiddelde vrouw had en dat de kansen op zwanger worden daarmee toch wel wat verkleind werden. Als ge maar 8 keer op een jaar uw regels krijgt, hebt ge ook maar 8 keer per jaar kans op zwanger worden in plaats van 12. Ge staat daar allemaal niet te zeer bij stil tot ge beslist dat ge een kind wilt… 

Ik kreeg hormonen mee om de boel wat regelmatiger te maken, dus die gingen mee in de koffer. Ik moest ze nemen 6 dagen na mijn volgende menstruatie. Maar die kwam maar niet. Weer die ontregelde cyclus, dacht ik, want ik deed een zwangerschapstest in het midden van de reis en die was negatief, dus verwachtte ik tegen het einde wel wat bloed (ah ja, wie niet tegen al die wijvenklap kan, haakt nu best al af). Ik vertelde Lander dat ik ‘overtijd’ was, maar die hield het hoofd koel en schreef het ook toe aan mijn bizarre baarmoeder (mijn woorden, niet de zijne). 3 dagen nadat de regels er normaal hadden moeten zijn, gebruikte ik dan toch de laatste test die ik meehad. Die werkte niet, kwestie van de spanning nog wat op te bouwen. Wij naar de Spar in Kaapstad om er een ‘Maybe Baby’-test te kopen en terug naar onze AirBNB. Terwijl ik nog op ’t toilet zat, hield Lander het staafje in de gaten. 2 streepkes. Wow. Toch nog snel.

Er valt een raar soort verwondering over u bij het zien van die oh zo gewenste streepkes: daarvoor doet ge niks anders dan hopen, van maand tot maand. En als ze er dan (eindelijk) zijn, wordt uw hoofd ineens overspoeld met allemaal dingen waar ge nog niet eerder aan dacht. Eerst is het doel zwanger worden, pas daarna denkt ge aan alles wat erbij komt kijken. Allez, bij ons ging dat toch zo. Die dag waren we dus echt van onze melk: “Wanneer en hoe gaan we het zeggen, hoe gaan we dat doen in ons huis en met onze auto, zijn we hier klaar voor?” 

's Anderendaags hadden we een date met onze Zuid-Afrikaanse vrienden, plek van afspraak: een gin tonic bar. Het feit dat je geen alcohol meer mag drinken valt nogal moeilijk te verbergen in dat soort etablissementen, dus vertelden we hen het grote nieuws. Zij waren de enigen die het wisten, tot het Kerst werd. Uitzonderlijke blijdschap over het eerste nichtje en kleinkind langs beide kanten viel ons toen ten deel. Wat een ongelooflijke opluchting wanneer ge eindelijk kunt vertellen waarom ge u zo mottig en moe voelde de laatste tijd. 

Na de eerste 16 weken verdwenen die moe- en misselijkheid, mijn zwangerschap verliep daarna eigenlijk vlekkeloos. Alleen de laatste maand werd ik ongeduldig: ik wìst dat ik overtijd zou gaan en hoopte vurig dat mijn bevalling niet zou moeten worden ingeleid. Ik was uitgerekend op 23 juli en toen ik 2 dagen daarna mijn bed inkroop, begon het rond middernacht te rommelen in mijn buik. Weeën zouden volgens de moeders die mij voorgingen beginnen als lichte menstruatiepijntjes en ik meende toch wel zoiets te voelen… Maar ik hield mij kalm, bleef rustig liggen en ‘luisterde’ naar mijn buik. De pijntjes bleven en waren eigenlijk al vrij snel regelmatig, om de 5 à 10 minuten waren ze daar. Ik installeerde een contraction timer app en maakte Lander wakker rond 2u30. Die leek de ernst van de situatie nog niet helemaal te snappen, want hij dacht nog wat verder te kunnen slapen. Maar dan was het besef daar plots en besloot hij de auto in gereedheid te brengen. We aten nog een boterham bij wijze van ontbijt en vertrokken richting Gent, naar het ziekenhuis. Om 4u31 kwamen we de verloskamer binnen, ik herinner me dat uur perfect, want ik keek naar de klok en realiseerde me precies toen pas dat het niet lang meer zou duren voor onze kleine meid er zou zijn. We zouden straks deze kamer buiten stappen als ouders.

De weeën waren op dat uur nog goed te doen, maar wel al intenser dan de eerste pijntjes die ik in mijn bed voelde. Daarna volgden een aantal uur van weeën opvangen, proberen rusten, kotsen, diarree en proberen op krachten komen. Ondertussen bleef ik op 4 centimeter opening. Lander sliep nog wat, ik lag nog wat verder af te zien, luisterend naar de hartslag van onze dochter op de monitor. De gynaecologen (een studente en mijn dokter) kwamen checken: “Of ze mijn vliezen mochten breken?” Bajaat! "Ben je klaar om vandaag te bevallen?", vroeg de vroedvrouw. Uhm, was dat niet het plan toen jullie mij hier binnenrolden misschien? Er zat weinig beweging/verdere opening in en voor mij mocht het beginnen vooruitgaan. Vanaf het breken van de vliezen zouden de weeën korter op elkaar beginnen komen, werd mij gezegd. En zodus haalde de dokter een verschrikkelijke lange puntige staaf boven om ze kunstmatig te breken. Ondanks de angst die die metalen pin mij inboezemde deed 't geen pijn en voelde ik er niks van, behalve dan het water dat uit mij begon te stromen. 

De weeën kwamen daarna inderdaad sneller en intenser, ik hield het nog tot 10u vol en vroeg toen om een epidurale verdoving, op 6 centimeter ontsluiting. Een klein halfuurtje later stond een vriendelijke anesthesist klaar om mij mijn ruggenprik te geven. Hij legde alles goed uit en op 10 minuten was hij klaar, ik heb amper iets gevoeld van wat hij allemaal achter mijn rug uitvoerde. Eén klein paniekmoment volgde toen de vroedvrouw een luide ‘OEI!’ ten berde bracht die Lander en mij liet verstijven. Toen ze doorhad dat wij 2 haar met wijdopen ogen aankeken zei ze doodleuk dat ze 'gewoon' een onaangeroerd ampulletje 'per ongeluk' had weggegooid. NIET wat je nodig hebt op dat moment. Maar bon, een kwartier daarna voelde ik mij vederlicht, verlost van de pijn. Ik kon terug wat op krachten komen, mijn ogen sluiten en bewust aftellen naar de komst van onze dochter. 

Zij op haar beurt maakte ook duidelijk dat ze er klaar voor was: ze zakte steeds dieper en kwam al snel in positie om geboren te worden. Ze lag naar de sterren te kijken tot vlak voor de bevalling, toen besloot ze te draaien. Ze werd gemonitord met een STAN-monitor en aan haar hartslag liet ze merken dat ze er graag uit wilde komen. Om 13u kwam de dokter met het nieuws dat we de laatste fase van de bevalling zouden ingaan. Ik excuseerde me nog gauw voor eventuele stoelgang tijdens de bevalling (ik had eerder die ochtend een lavement geweigerd). Ik begon met persen om 13u27 en om 13u41 was ze daar. We maakten een geluidsopname van dat laatste kwartier, magisch om te herbeluisterenen iets minder in your face dan een video. 

Haar navelstreng was strak rond de nek gedraaid, dus die knipten ze door nadat haar hoofd eruit was. Ikzelf werd ook getrakteerd op een knip, zonder waarschuwing. Ik had geen ‘birth plan’ en ik wist dat de kans op een knip reëel was, maar ik had wel verwacht dat ze me zouden waarschuwen wanneer die kwam. Ik ben er op basis van het verschrikkelijke geluid dat die maakte van uitgegaan dat het gebeurd was. De knip terug dichtmaken was ook geen pretje en duurde vrij lang. Maar dat zijn eigenlijk de enige 2 'mindere' dingen aan mijn bevalling. Ik heb geen trauma opgelopen en ben best tevreden over het verloop.  Uiteindelijk is het ook sneller gegaan dan ik dacht, mijn ongeduldigheid in het achterhoofd houdend. Ik zou het zo opnieuw doen dus.

Na de bevalling werd mijn kleine meid meteen op mijn buik gelegd, zo'n glibberig, warm, paars opgefrommeld beestje. Ze lag zo dicht bij mij dat ik haar niet goed kon zien, maar ik kon toch wel verifiëren dat ze 10 vingers en tenen had. Daarna werd ze snel gemeten en gewogen, om meteen terug bij mij te komen, één uur lang. Huid op huid, meteen aan de borst, zalig, overweldigend.

Na dat uurtje met ons 3 werd ik voor de eerste keer in mijn volwassen leven gewassen en aangekleed, óók een speciale ervaring. Ten slotte werd ik, high on love hormone (op de video die Lander toen maakte doe ik niks anders dan Lucy kusjes geven) naar de kamer gerold waar ik 3 volle dagen niet zou uitkomen. En niet veel later kregen we ons eerste bezoek al over de vloer en konden we Lucy eindelijk met de wereld delen. Haar zo overspoeld zien worden met liefde van alle kanten doet bijna elke dag mijn hart uiteenspatten van puur geluk.