"Uw broer zit op de spoed." Mijn lief (man, excuus) belt mij terwijl ik op het toilet rustig mijn Pokemons zit te tellen. Mijn hart hapert. "Scheelt er iets?"  

Mijn broer is OK, hij heeft de spoedafdeling 2 keer gezien gisteren. Een zware tafel viel op zijn teen, die vandaag geplet en wat vlees en nagel armer is. Mijn man (ha!) weet nu dat paniektelefoontjes mij doen blokkeren en belooft het anders aan te pakken volgende keer. Ik hoop dat er geen volgende keer hoeft te zijn. Mijn haperend hart krijg ik vandaag amper opgestart. Alle rampscenario's in mijn hoofd kwamen niet uit, maar ik mag/kan er niet aan denken. Mijn klein krulliebroertje, mijn veel te groot geworden Playstationvriend, mijn groenogig hyperkyneetje. Tranen gisteren en vandaag, terwijl ik dit schrijf.

"Hoe ga ik dat ooit moeten doen als ik zelf kinderen heb?" vraag ik aan mama. "Bezorgdheid is iets waar je mee leert leven", zegt ze. Hapert haart hart dan telkens wanneer ze telefoon krijgt? Hoe krijgt ze zichzelf vandaag deftig opgestart? 

Mensen die elkaar gelukkig nieuwjaar wensen en daar meteen een schepje "en een goede gezondheid, hé" bij doen, ik heb ze nooit gesnapt. Tot voor kort, want het besef dat 'gezond zijn' even belangrijk als ontastbaar is, is gekomen met het volwassen leven waarin ik zelf heb moeten leren kiezen op hoeveel graden ik mijn zijden broek was. Gezondheid is iets waar ik niet wil over nadenken, waar ik onbezorgd over wil zijn. Dat kan helaas niet, besefte ik gisteren weer. Ook al is er slechts een stukje teen(nagel) verloren gegaan gisteren, mijn kleine grotezussenhart heeft de schrik te pakken. Maar ik hou me sterk, want zo moet dat met een grotezussenhart. Ik ga vandaag alleen nog wat aan de radertjes ervan moeten draaien om het terug op volle kracht te kunnen laten draaien...

Update: Kim beschrijft met deze post perfect hoe ik mij voel.