Vandaag moet er mij alweer iets van het hart, want als een persoon die dicht bij mij staat geviseerd wordt, dan krakt mijn hart. Als uw vriendin geraakt wordt, verdedigt ge ze.. Dus wil ik het hebben over de reacties die mijn schoonzus/vriendin over zich heen kreeg, na dit artikel in De Standaard. En ik veralgemeen hier eventjes, want zo gaat het er tegenwoordig ook aan toe op sociale media…

Dat we niet moeten zagen, want we hebben ze toch gewild? Dat we wel anders zullen spreken als of wanneer dit of dat. Dat we ze geen kleine fuckers mogen noemen (of dat achtervolgt ons ook gegarandeerd heel ons leven nog). Dat we ons aanstellen. Rotverwend zijn: “als je een kind wil, ga je ervoor zonder te zeuren!” Dat het een schande is wanneer we 'negatief' spreken over zwanger zijn, terwijl er godverdomme mensen zijn die geen kinderen kùnnen krijgen. Zwangerschap wordt maar al te vaak geromantiseerd en is inderdaad iets om 'dankbaar' voor te zijn, maar dat neemt niet weg dat het ook fokking lastig kan zijn om uzelf te zien uitdeinen, uzelf niet meer te herkennen of te veranderen in een bal hormonen. Zwangerschap op zich is geen doel, het is een (mogelijk) middel om een kind te krijgen. Linde's psycholoog legt het perfect uit: “Het is niet omdat je graag moeder wilt zijn, dat je graag zwanger bent.”

Aan sommige andere reacties is daarnaast ook te merken dat de combo ambitieus zijn en graag werken + kinderen willen nog altijd iets waar grote ogen voor getrokken worden. “Een goeie moeder zet alles opzij voor haar kinderen!” Excuseer?! Een goeie moeder is volgens mij iemand die balans vindt, zichzelf niet wegcijfert en door genoeg aandacht te besteden aan zichzelf massa’s liefde kan geven aan haar kind(eren).

Ook nog gelezen: dat het woord 'rouwen' hier misbruikt zou worden. Ik heb het even voor u opgezocht, rouwen betekent vandaag de dag nog steeds 'een emotionele reactie als gevolg van een verlies'. Emotioneel reageren tijdens de zwangerschap? Hell yes meneer, dus rouwen kan zeker. Want het ìs inderdaad een keerpunt in uw leven, dat valt moeilijk te ontkennen. Ge laat ook effectief uw oud leven achter, om een heel nieuw, ongekend en misschien wel beangstigend avontuur te beginnen. Maar blijkbaar is dat egoïstisch en enorm arrogant, rouwen mag blijkbaar alleen als wensouder of mensen die kinderen verloren zijn. Ik zei het hier al eens, and I'll say it again. Niet mogen triest zijn omdat iemand anders het slechter heeft dan jij, is hetzelfde als zeggen dat je niet blij mag zijn omdat iemand anders gelukkiger is...

Al die pijnlijke reacties zitten me eventjes hoog. Misschien omdat ook net #worldbreastfeedingweek gepasseerd is. Een week waarin borstvoeding wordt 'gevierd' en Instagram vol boobs staat (ook die van mij trouwens, want ge weet hoe 'n grote fan ik ben van wat mijn boobs gepresteerd hebben). Maar zo'n posts zorgen er tegelijk ook voor dat moeders die het niet doen zich enorm schuldig voelen omdat ze het niet konden of wilden. Borstvoedingsfoto's passeren vaak mijn feed, maar het valt mij ook op dat er amper foto's gedeeld worden van flesvoedende ouders, terwijl daar ook veel liefde van af kan spatten. Dus deel ik hier eventjes een aantal posts die ook een ander verhaal vertellen, omdat daar ook nood aan is.

Want het is helaas zo dat een andere vriendin zelfs geen foto van haar etende/drinkende newborn durft te posten. Omdat ze zich opgedeeld voelt in een kamp, een kamp waarin ze zich in gedreven voelt door de borstvoedende moeders. Ik weet dat het vaak niet de bedoeling is om mensen die het anders doen dan u een schuldgevoel aan te praten, maar onrechtstreeks gebeurt het toch. En ikzelf heb vast ook al zo'n gevoelens veroorzaakt, daar kan ik zeker inkomen. Tegelijkertijd steekt er ook bij mij schuldgevoel op door bepaalde zaken die ik lees of zie. Ik krijg het bijvoorbeeld lastig als het gaat over vers koken voor mijn kind(eren), iets waar ik tot op de dag van vandaag hard mee worstel. Lio is groot geworden met 'potjeseten', omdat ik nauwelijks de mental space had om elke dag een potje te koken voor het kind. En voor onze kleine eter Lucy tel ik de dagen af naar 1 september, omdat ik weet dat ze op school wél haar warme maaltijd zonder morren naar binnenspeelt... Dat is volgens mij de grootste valkuil van sociale media (als ouder, maar ook zeker voor mensen zonder kinderen): het is zo gemakkelijk geworden om jezelf te vergelijken en neer te halen omdat je het niet zus of zo doet.

Waarom moet alles wat rond kinderen hangt ook rozewolkerig en liefst Insta-perfect in een herfstig kleurenpalet zijn? Ik heb het gevoel dat ge meteen wordt weggezet als depressieve doos/arrogante trut/ondankbaar wicht als ge toegeeft dat het niet altijd MEGAZALIG HETBESTEDATMIJOOITOVERKOMENIS is. Welnu, er zijn ook hier al momenten geweest waarop ik dacht: “Waarom wilde ik dit allemaal zo graag?” Neen, dat oude leven komt nooit meer terug. En het is perfect normaal om daar af en toe eens melancholisch over te doen en tegelijkertijd heel hard uit te kijken naar de komst van een kleintje of keihard te genieten van het leven als ouder. Het ouderschap is namelijk constant het gevoel hebben van in tweëen gespleten te worden en dat begint dus effectief al wanneer uw kind een paar cellen groot is.

Daarom wil ik graag nog maar eens pleiten voor eerlijkheid: post die foto, publiceer dat filmpje, schrijf het van je af als je iets voelt, reageer, gooi het online of bespreek het in intieme kring. Al herkent er zich maar 1 iemand in je verhaal, het is 1 iemand die zich minder alleen voelt. Want vroeger stond er inderdaad een village klaar als ge een kind ter wereld bracht, maar vandaag is er heel vaak isolement, shaming en heel veel ongevraagd advies en ditto meningen. Waar is de empathie? Waar is het rooten voor elkaar? Social media helpen ons soms, maar er is een gevaar wanneer mensen elkaar constant naar beneden halen. De individualistische maatschappij waarin we leven nam de village weg, er zijn mensen die zich afvragen waarom ze in godsnaam zouden moeten betalen voor andermans kinderen (het antwoord is: omdat zij diegene zijn die u later verzorgen als ge in't ziekenehuis of rusthuis terechtkomt) én zorgt er tegelijk voor dat iedereen vanachter zijn computerscherm maar wat kan roepen naar mensen die ze denken te kennen. Ge moet een olifantenvel hebben als ge in de mediawereld zit, dat werd mij weer maar eens duidelijk. Dat ge het gevoel hebt dat ge uzelf moet verantwoorden of constant moet uitwijden of nuanceren moet zo slopend zijn. Maar bon, wat betreft Linde en Jef: trust me, hun dochter is zo gewenst en welkom, dat kind gaat overladen worden met liefde. En ze zijn goed omringd, zijt maar zeker. Ze gingen (vrijwillig!) op vakantie met ons en onze koters, dus ze weten wel wat er hen te wachten staat. We zeggen hen dat het mooi wordt, maar ook lastig. En elke ouder-to-be heeft verwachtingen die in de loop van hun parentingcarrière worden bijgesteld, want truth be told: er is niks dat u kan voorbereiden op het ouderschap. Maar ook dat is deel van het avontuur: de ontdekking van het kind dat ge gebaard hebt en u eraan aanpassen. Kijken wat werkt voor uw kind én voor u, zonder uzelf te verliezen en mét aandacht voor uw eigen gevoelens, gedachten en noden. Daarover gaat het trouwens ook in deze podcast, als ge eens naar mijn stem zou willen luisteren :)