Disclaimer 1: deze blogpost komt tot stand omdat ik alle flarden in mijn hoofd wat probeer te structureren, samenhang is niet gegarandeerd. Ik ben al blij dat ik eens achter mijn computer geraak om ‘t één en ‘t ander neer te schrijven en een aantal dingen die ik de voorbije dagen voelde of las kan verzamelen op 1 plek…

Week 5 was er eentje van congé en dus iets meer rust in mijn hoofd, al blijven mijn stresslevels ongezien hoog. De uitzichtloosheid, de onzekerheid en de dagen die er allemaal hetzelfde uitzien maken het extra zwaar. Mijn lief kreeg een knauw van de lege (festival)zomer die ons te wachten staat, en ik betwijfel dat Lucy nog naar school zal gaan dit schooljaar. Ze heeft er zo nood aan, ze was er zo klaar voor, ze ging in die 2 weken dat ze schoolliep ongezien snel vooruit. Wij als ouders die thuis moeten werken en presteren, kunnen haar niet geven wat ze nodig heeft. Ze wil ontwikkelen, ze wil kennis opdoen, maar wij kunnen geen van beiden goed genoeg doen. We zijn bang dat we falen op ons werk én in het ouderschap, we zijn bang dat we onze eigen kinderen gaan beu zijn (yes, there, I said it, en die tweet hiernaast is om te lachen, disclaimer 2 voor mensen die humor niet snappen). Week 6 is er eentje waarin toekomstperspectieven worden rondgestrooid in gelekte rapporten, een week waarin mensen dus beginnen uitkijken naar de exit uit deze absurditeit. Er wordt volop gediscussieerd over schoolgaande kinderen. En uiteraard besef ik het belang van het lager en middelbaar onderwijs, maar ook hier vind ik dat de focus elders zou moeten liggen. De blogpost van Kerygma legt het beter uit dan ik het kan:

Anyhow, ik wijk af, want ik heb geen lagerschoolkinderen, maar wel een kleuter en een baby. De groep die in de berichtgeving over het al dan niet heropenen van de scholen precies over het hoofd wordt gezien. Wat met de crèches, wat met de kleuterscholen? Vandaag lees ik op de voorpagina van mijn krant: “Vooral ouders met kleuters uitgeput door combinatie werk-kinderen. Bijna 40 procent van de ouders van een kleuter heeft moeilijkheden om zich te concentreren op het werk.” No. FFING. Shit. Sherlock. En ook wel: hoe doet die andere 60% dat? Drugs, drank? TEACH ME! Ik lees in het bijhorende artikel ook “dat ouders van baby's (0 tot 2 jaar) en kleuters (3 tot 5 jaar) het meest afzien. Respectievelijk 36 procent en 39 procent is emotioneel uitgeput na het (tele)werk op het einde van de dag.” Is dat dan 75% voor wie er van elke categorie eentje heeft ;-)? Want ik voel mij meer dan uitgeput, maar toch blijf ik bijna elke avond tot 23u in de zetel hangen/bekomen van de intense dagen. Omdat ik er ook nood aan heb om iets te doen wat enkel van mezelf is (ook al is dat vaak naar een serie of film gapen, scrollen op mijn telefoon of wat administratie regelen). Omdat ik moet ontprikkelen, iets wat ik vroeger goed in de trein kon doen… Mijn werk, de treinritjes ernaartoe en de gesprekken met collega’s geven (gaven) mij zuurstof. Zuurstof die ik zo hard nodig heb in deze absurde tijden van ademnood, zuurstof die ik mijn beurt dan weer aan mijn kinderen kan geven. En nu is die zuurstoftank zo goed als leeg, ik kan de bodem ervan zien als ik denk aan nog 4 maanden thuis met 2 kleine kindjes. Hoe de fuck ga ik dat blijven combineren? Marc Van Ranst liet gisteren ook een klein balonnetje op over het toch weer toelaten van de kinderen bij hun grootouders. Net nu mijn mama (de dichtsbijzijnde grootouder) bijna opnieuw aan het werk moet? Net nu we zo hard op ons tandvlees zitten dat een bezoek aan de huisdokter opnieuw om de hoek loert? Net nu we zoveel nood hebben aan wat ademruimte zodat de zuurstoftank zich terug wat kan vullen? Ik snap het allemaal niet meer, heb zoveel nood aan wat duidelijkheid, perspectief en een uurtje of twee per dag voor mezelf. Mijn hoofd staat constant op instorten, mijn lichaam doet ondertussen gewoon voort omdat het niet anders kan. En dan klinkt het stemmetje van de mom/dad shamers die hun weg weer naar de comment sections gevonden hebben extra luid: “Ge hebt ze toch gewild, die kinderen, en nu moet ge der efkes 24/7 voor zorgen en ge zegt dat ge het niet aankunt?” Bedankt, peoplez, jùst wat ik nodig heb, nog een schepje schuldgevoel derbij. Ik ben triest, boos en bang, omdat ik mij gefaald voel, omdat mijn kinderen elke dag op dezelfde kop moeten kijken die in het voorbije half jaar meer rimpels kreeg dan in de dertig jaar daarvoor, omdat er duidelijk geen mensen uit het veld (wat ouders, wat leerkrachten, wat kinderzverzorgers, om er maar een paar op te noemen?) mee de adviezen kunnen bepalen. En ja, minister van Werk wil ouders binnenkort de mogelijkheid geven om een soort van corona-ouderschapsverlof te geven. Maar ik vermoed dat die uitkering even zielig zal zijn als die die je krijgt voor een maand ouderschapsverlof ( een schamele €750)? Wat doen we dan deze zomer: slapen in de tent in de tuin, ons wassen met de dauwdruppels en ravioli opwarmen op kleine gasbrandertjes? Zo hebben we meteen ook toch nog een beetje een festivalgevoel? En voor de rest wat water en brood? En dan volgend jaar nog minder wettelijk verlof kunnen opnemen? Of nu ons ‘echt’ ouderschapsverlof opnemen en de oogkleppen opzetten over hoe we dat dan de komende grote vakanties gaan oplossen? Om dan nog maar te zwijgen van het werk dat zich ondertussen ook wel gewoon opstapelt (niet voor iedereen, dat besef ik ook). Ik zie het allemaal niet meer, en ik heb dan nog iets eens financiële bekommernissen. Ik kan me voorstellen dat dat verlof bij alleenstaande of financieel kwetsbare gezinnen op hoongelach onthaald wordt.

En dan is er ook nog Lio, die ging ondertussen nog maar 2 weken naar de crèche en is zot veel geëvolueerd in deze lockdownweken. Toch iets om dankbaar voor te zijn: we kunnen dat kleintje zien groeien en bloeien recht onder mijn neus. En toch kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat ze ook iets mist: sociale interactie, uitdaging, nieuw speelgoed… Ik heb het gevoel dat onze kindjes ‘s avonds niet moe zijn omdat ze niet gestimuleerd worden, en dan knaagt die mom guilt nog wat harder. En ondertussen is mijn hart ook bij de leerkrachten die het uiteraard ook zwaar te verduren krijgen: zij missen hun werk en hun kindjes ook, zij zien het ook allemaal met lede ogen aan. Dit Facebookbericht bezorgde mij tranen in de ogen, het gemis is duidelijk wederzijds en dat breekt mijn hart.

Disclaimer 3: ik weet dat de maatschappij nu voor veel grotere uitdagingen staat dan wat ik hier in mijn bubbel aan het beleven ben, en again: ik weet dat wij de lucky ones zijn. Wij hebben Disneyfilms en een tuintje ter onzer beschikking en fietsen waarmee we tochtjes kunnen doen. En toch valt het me zwaarder en zwaarder. Ik wil hier niet als een wrak uitkomen maar vrees daar een beetje voor. Ik getuigde in een vlog van Linde over mijn mentale struggles en alweer maakt mijn inbox me duidelijk dat ik niet alleen ben. De dag voordat het filmpje verscheen stond toevallig ook mijn burn-outverhaal ook te lezen in de Flair. Het zou binnenkort online komen, dan post ik hier het linkje. Maar over burn out gesproken: die is dus alweer niet veraf, ‘t is alsof ik een auto zit die dreigt tegen een muur te crashen en er zijn simpelweg geen remmen of afritten die ik kan pakken… En dat verlies van alles wat normaal was, alles wat goed gestructureerd is, zou rouwen zijn, volgens dit artikel (bedankt, Fiona).

Om af te sluiten, toch nog wat positieve vibes, omdat ik niet wil dat het hier allemaal kommer en kwel is: ik geniet ontzettend veel van de zon, ik vind het fijn als mijn versgewassen kinders zich tegen mij aanschurken wanneer we ‘s avonds in de zetel zitten, we maken (alweer) verbouwplannen waar we ons kunnen op verheugen, we skypen met de grootouders, we zijn excited over alle verse babies die eraan zitten te komen, we slapen nog altijd goed, we genieten van lekker eten en elkaar. Ik hoop dat er voor iedereen van jullie ook dagelijks minstens 1 lichtpuntje is. Stay safe, take care en ventileer af en toe.