Balans: of het nu ‘work life’ is of gewoon ‘life’ laat ik in het midden, maar hoe jonge, full time werkende koppels met kinderen alle bordjes omhoog houden, is vaak de vraag. Ik begrijp de nieuwsgierigheid daarrond, omdat ik ze zelf ook ervaar en vertel u dus graag ons verhaal.

Allereerst een paar dingen. 1) er zijn weken waarin ik ook elke avond in de zetel zit, nadat er gegeten werd en de peuter in bed gelegd werd. 2) ik ben ontzettend goed omringd: door mijn vent, onze familie en vrienden. Ik weet niet hoe ik het alleen zou flikken, mijn respect voor ouders die het om de één of andere reden (altijd of om de zoveel tijd) alleen (moeten) doen, stijgt elke dag. Maar wij zijn dus met twee en proberen elkaar ook in balans te houden. Wanneer Lander merkt dat ik het even niet meer trek, neemt hij Lucy even mee om te spelen, in bad te steken of in de tuin rond te wandelen. 

Ik ben elke avond tussen half 7 en 7 thuis (afhankelijk van de NMBS), Lander heeft Lucy dan al van de crèche afgehaald en we bespraken via SMS al wat we die avond gaan eten (Marley Spoon maakt ons dat met wekelijks 3 aan huis geleverde gerechten makkelijk - roep als je een code wil om een weekje gratis uit te proberen) en wie het gaat bereiden. We proberen voor het slapengaan genoeg met Lucy bezig te zijn, door samen te spelen en haar aan het keukeneiland te laten zitten in haar hangstoeltje zodat ze kan meekijken naar alles wat we doen. We schotelen haar sinds haar eerste verjaardag ook standaard een klein kommetje met alles wat wij eten voor, zo kan ze proeven en heeft ze het gevoel dat ze erbij hoort. Ze eet alles wat we haar geven met smaak op en wordt ook boos als ze niks krijgt, geen andere optie dus. Maar heel fijn om op die manier ook ‘s avonds een moment met ons 3 te hebben, naast het ontbijtmoment dat hier ook heilig is. Benieuwd hoe dat straks zal verlopen wanneer er nog een kleine hummel zal zijn die onze aandacht opeist.

Lander is 3 avonden in de week in weer met sport, dan blijf ik uiteraard thuis. Ik probeer 1 avond in de week buitenshuis door te brengen, kwestie van geen kluizenaar te worden. Soms zijn dat er 2, omdat ik iets samen wil of kan doen met mijn lief. Wij kunnen gelukkig op een uitgebreide poule van gewillige (gratis) babysits rekenen. Ik kom uit een groot gezin van 4 kinderen, waarvan de 3 jongsten nog bij mijn mama wonen, dus er is vaak een grote kans dat daar minstens 1 iemand thuis is. Lucy heeft daar alle benodigdheden (stoel, bedje, badje, entertainment en aandacht te over) en daar laten wij ze dus heel vaak ‘achter’. D'office op zondagavond, want op maandag zorgt mijn mama voor haar. Zo hebben Lander en ik minstens 1 avond per week een babyloze avond samen. We proberen die avond dan ook echt in te vullen met iets met/voor ons 2: (uit)eten en/of cinema is ons doel, dat lukt ons sinds kort pas echt goed. Maar vaak is Netflix the next best thing waar we voor kiezen. Waar niks mis mee is, want ik realiseer mij dat ik precies omgekeerde FOMO heb: ik hou er enorm van om in ons huis te zijn, om te chillen in de zetel en reclameblaadjes of whatever te lezen. Nu klink ik écht als een kluizenaar, zeker?

Punt is dat er dagen zijn waarop ik Lucy dus amper kan zien, maar dan weet ik dat ze toch altijd iemand die haar graag ziet (en omgekeerd) in haar nabijheid heeft gehad en dat maakt het voor mijn moederhart lichter. Ik weet dat er elke week weer die vrijdag is die wij sinds september samen spenderen, vrijdagen die we vullen met spelen, wandelen, boodschappen doen, dutjes doen en lekker eten maken. Meer over dat ouderschapsverlof schrijf ik later wel nog eens neer.

Ik besef dat het niet voor iedereen zo ‘makkelijk’ is als bij ons: sommige kinderen kunnen niet zonder hun ouders, slapen slecht op verplaatsing, huilen veel of zijn vaak ziek, soms is er helemaal geen netwerk of vangnet om vaak genoeg aan zelfzorg te kunnen doen. Wij hebben chance dat Lucy een vrolijk, easy going en ontzettend goed gehecht kind is: een kind dat zwaait als wij ze ergens ‘achterlaten’, ook op de crèche en zelfs wanneer het bedtijd is.

Daarnaast is er ook het feit dat ik er weinig moeite mee heb om mensen te betalen om dingen voor mij te doen: uitbesteden is een luxe, alweer, dat besef ik, maar tijd is geld en ik spendeer mijn tijd liefst op de speelmat in plaats van achter de stofzuiger. Wij hebben daarom een poetshulp die om de 2 weken 4u komt helpen. Ik sprak ook eerder al van Marley Spoon en ben net zoals Kathleen grote fan van Collect & Go. Strijken doe ik amper (om niet te zeggen nooit), voor de rest probeer ik de huishoudelijke taken zo goed mogelijk te verdelen (lees: delegeren). Kraamzorg komt er bij baby 2 zeker weer, dat is zowat het heerlijkste dat er bestaat! 

Ik heb ook het gevoel dat mijn mindset sinds het ouderschap serieus is veranderd: samen zijn, natuur en frisse lucht, een netwerk en en zelfzorg zijn het allerbelangrijkste. Aan alles wat daar niet toe behoort, wordt hier al snel geen aandacht meer besteed, wegens het te grote belang van mijn mentale gezondheid.

Wie trouwens meer wil horen over het thema werk en leven, ik kan de podcast van Anouk & Kelly te zeerste aanbevelen.  Uitdrukkingen als ‘ma je zij fraai’ krijg je er gratis bij, een geneugte voor iemand als mij die een voorliefde heeft voor West-Vlamingen.

En gij, hoe houdt gij uw leven/hoofd in balans?