Hoe hard ik schrok van deze tweede zwangerschap, zo hard verlang ik nu naar het vasthouden van dat mega-actief hummeltje in mijn buik. Ik heb het gehad met zwanger zijn, ja. Niet dat ik het hààt, maar het duurt gewoon lang en ik wil thuis ‘op mijn gemak’ zijn en genieten van mijn gezin. Hoe ironisch is het trouwens dat ik deze Instagramfoto 2 weken voor ik opnieuw zwanger postte… En ik had er toen ook al geen goesting in :)

De goesting is nu, na 6,5 maand, officieel over. Ik wil af van die pijn in mijn bekken, het volume dat ik inneem en die signature pregnancy walk. Het fysieke aspect weegt deze keer, letterlijk en figuurlijk. Maar dé reden waarom ik van die buik afwil is omwille van het cadeautje dat erin zit. Ja, ik ben nogal zot van kleine baby’tjes, zeker als het de mijne zijn. De komende 2,5 maand breng ik dus door met extreme nestdrang en al scrollend door de foto’s en video’s van Lucy’s eerste levensweken. Uiteraard hoop ik op een even brave, lieve, goed-aan-de-borst-drinkende, mooie baby als Lucy en bid ik hard voor haar start zonder medische complicaties, maar een mens weet natuurlijk nooit. Ik weet ook dat het allemaal minder romantisch zal zijn dan die eerste keer: het zal geen zomer zijn en er loopt hier een peuter rond en wij zijn nog steeds aan het verbouwen. Ik voel dat het mentaal veel meer van mij zal vragen, en nu ook al vraagt. Paniek overvalt mij vaak en de vragen blijven komen: gaan we het financieel halen, hoe zal Lucy reageren, gaan we op vakantie kunnen gaan (zoja, hoe verplaatsen we ons dan en waar gaan we heen en met wie?), zal de badkamer af zijn, ga ik bezoek in het ziekenhuis zo veel mogelijk kunnen weren, gaat mijn lijf goed kunnen recupereren? Ik wéét dat we het gaan redden, maar het koppeke staat niet stil…

Maar ondanks alles kan het niet snel genoeg lente zijn, omdat ik ze dan kan vasthouden, mijn klein, vers baby’tje. En als ge mij nu wilt excuseren, ik ga nog wat verliefd naar videos kijken van mijn pasgeboren Lucy’tje ♥️