Ik ging normaalgezien boodschappen doen omdat de melk voor mijn oudste op is (oh ironie), maar ik voel dat ik te kwaad/triest ben om iets wat vandaag in de kranten staat te laten passeren zonder dat ik er iets over zeg. En wat ik wil zeggen is uitgebreider dan een paar woorden, dus gebruik ik dit stekje om mijn hart te luchten.

Deze ochtend verslikte ik mij namelijk bijna in mijn koffie, dankzij de titel bij een artikel over borstvoeding. Laat mij beginnen bij die vraag ‘wat mag en wat mag niet?’ Gaan we echt die tour op? Gaan we echt gaan beslissen in een moeder haar plaats wat ze kan of mag doen? Het feit alleen al dat er melding wordt gemaakt van ‘alleen een rechter kan daarover beslissen’, maakt mij triest en kwaad. Volgens mij màg je je kind voeden wanneer het honger heeft, niet? En last time I checked zijn baby’tjes nog altijd geen geprogrammeerde robotjes die stipt om de 3 uur honger hebben. Dus neen, ik vind niet dat een rechter kan beslissen wat mag inzake borstvoeding: ik mag mijn kind voeden daar waar het beslist heeft om honger te krijgen. De aanleiding is een moeder die aan het voeden was in het zwembad, en los van het feit of je het nu OK vindt dat ze in het water zat of niet (geen idee of dat effectief zo was trouwens, er staat ‘op de trappen van het kindergedeelte'), gaat het artikel daar amper over. Alweer is dat een stap achteruit in het hele #normalizebreastfeeding gebeuren. Want experts (sociologen en biologen) zijn aan het woord en opperen dat het ‘normaal is dat mensen het lastig hebben met het zien van een tiet’. Oh boy… Er zijn een paar dingen die mensen moeten weten:

1) Uw kind zogen is één van de normaalste (lees: natuurlijkste) dingen OOIT voor zoogdieren, en last time I checked zijn wij dat nog steeds. Er is iets raars gebeurd bij de generatie van onze (groot)ouders: de wetenschap evolueerde zot hard en dus werd poedermelk opeens het van het. Mijn oma zei letterlijk tegen mij ‘dat was de mode niet in onzen tijd’. Gek dat we door lobby van babyvoedingsproducenten zo ver zijn gaan af staan van iets wat zo normaal zou moeten zijn…

2) Een moeder geeft geen borstvoeding om nen tettenshow te geven, ze doet dat om haar kind in leven te houden. Ik las ook de reacties van lezers (had ik beter niet gedaan) in de papieren versie van HLN (die exact hetzelfde artikel publiceerden) en las gevleugde woorden zoals ‘volgens mij is het deze moeder gewoon om de aandacht te doen’, ‘graag wat meer zelfrespect’ of ‘niks is zo ambetant als ergens te zitten en er haalt een vrouw haar borst uit’. Ik zoek mijn ogen: ze zijn namelijk uit hun kassen gerold…

3) Er komen al zoveel vragen en onzekerheden op een nieuwbakken moeder af, dat het jammer is dat het angstzweet haar al zou uitbreken bij het gedacht alleen dat haar baby honger zou krijgen op een plek waar ze niet mag voeden. Prefereren we met z’n allen een krijsende baby misschien? Last time I checked (in de vlieger naar Italië) wordt ook dat alleen maar onthaald op misnoegde blikken en gezucht…

4) It’s none of you business en get the fuck over yourself. Ik wed dat ge u niet ongemakkelijk voelt bij het zien van de zoveelste tiet op TV? Mijn vraag daarbij is: waar blijven die piemels tijdens primitime televisietijd? #normalizepiemels :)

Weet je trouwens wie er niet of amper aan het woord komt? De borstvoedende moeders zelf. In plaats daarvan worden ze nog maar eens afgeschilderd als een bende dametjes in geitenwollensokken. Allez, dat is toch het gevoel dat ik krijg bij het zinnetje ‘ze behoort tot de generatie die voedt “op verzoek”: krijgt het kind honger, dan moet gebeuren wat moet.’ Ik behoor zelf tot die zogenaamde generatie en ben een troste borstvoedende mama. Ik ben zo blij dat ik in het openbaar en zonder schroom kan voeden. Toegegeven: de allereerste keer dat dat moest gebeuren (Lucy was toen 5 dagen oud), voelde ik mij ook onwennig en heb ik gesukkeld met het draperen van tetradoeken en had ik daar zelfs hulp bij nodig. Hett bleef echter bij die ene keer en daarna besliste ik voor mezelf dat het belangrijkste was dat ik op mijn gemak was voor het comfort en eetgemak van mijn baby. Sindsdien geef ik dus waar en wanneer ik wil en trek ik mij geen hol aan van omstaanders.

Elke voedende moeder (of ze nu een doek gebruikt, omdat ze zich daar zelf gemakkelijker bij voelt, of niet) is een stapje in de juiste richting om borstvoeding terug normaal te maken. Zo zei ik bijvoorbeeld ook tegen elke bezoeker in de kraamkliniek bij de geboorte van Lucy: ‘ik vind het geen probleem dat je dit ziet, maar als je je er ongemakkelijk bij voelt, mag je zeker naar buiten gaan.’ Niemand besliste om buiten te gaan, maar ze vonden het wel ‘tof’ dat ik dat zei, denk ik. Bij Lio heb ik die zin alleszins niet meer moeten uitspreken en het bezoek vond het ook normaal om mij te begroeten met een kus terwijl ik aan het voeden was (echt waar, veel mensen vinden dat mega-onwennig). Dat toont dat mijn familie en vriendenkring het wél begrepen heeft, en dat ik daar een klein stukje aan heb bijgedragen, stemt mij dan weer gelukkig. En nogmaals voor alle duidelijkheid: ik distantieer mij van de beruchte borstvoedingsmaffia en ben pro ‘fed is best’. Elke moeder voedt haar kind het best op de manier waar zij zich comfortabelst bij voelt, of dat nu met de fles poeder- of gekolfde melk is, of rechtstreeks aan de borst. Deze blogpost werd trouwens geschreven met een baby aan de tiet, als een soort van stil protest of eerbetoon, nah! En dan ga ik nu wat kalmeren, zoals ge wellicht gemerkt hebt, komen er best wat emoties boven bij dit soort posts :).