In 't begin gaat het traag. Ge zijt slecht en moe, maar aan uw uiterlijk verandert er niks. Ik zat al over de helft toen je het pas écht begon te merken en soms vergat ik het zelfs. Maar binnenkort is 't gedaan met zwanger zijn. De schopjes en 'ik probeer mij hier comfortabel te leggen'-bewegingen zal ik wellicht nog gaan missen, want het feit dat je een mensjesfabriek bent is het speciaalste ooit, maar er zijn ook zaken die ik zo snel mogelijk vaarwel wil zeggen:

Grote, dringend aanvoelende pipi'tjes die dan mini pipi'tjes blijken te zijn. En dat om het uur. Vooral die nachtelijke.

Vocht op alle mogelijke plaatsen: in uw enkels, down under, in de vorm van klamme handjes, tranen of neus- en oogprut. Jahaa, #realtalk.

Hormonenlevels die mijn psoriasis doen pieken. 

Darmen die het met extreem weinig personal space moeten stellen en geplette ribben.

Uw foef niet meer kunnen zien. Iedereen spreekt constant over uw voeten, maar leun een beetje voorover en ze zijn daar. De foef is enkel nog zichtbaar in de spiegel hé!

Boeren. All day, every day.

Evenwichtsstoornissen. Traagheid. Flauwtes.

Oorpijn door te lang in dezelfde positie te slapen. Dat tonnetje verhindert u namelijk om veel te bewegen in uw bed, één omdraaibeweging duurt ongeveer 5 minuten.

De huidige status van mijn naveltje. Currently looking for iets meer diepgang.

Overal tegenaan botsen met borsten en buik. Meer ruimte innemen is iets dat maar heel traag went. 

In de MAMA-collectie moeten shoppen.

En ja, ik besef dat mijn lichaam maar langzaamaan terug het oude zal worden en dat sommige 'kwaaltjes' wel nog even zullen willen blijven rondhangen, maar het afscheid zal me niet zwaar vallen, ik krijg namelijk het schoonste cadeau ooit in de plaats!